Στην αρχή έβαλα τα γέλια. Θεώρησα τόσο εξωφρενική την «αποκάλυψη» ότι είμαι ένας κομπιναδόρος και διαπλεκόμενος εκατομμυριούχος, που ειλικρινά το διασκέδασα. Έχοντας δηλωμένο καθαρό ατομικό εισόδημα το 2019 λίγο πάνω από τις 20.000, με μοναδική ιδιοκτησία το σπίτι 75 τετραγωνικών στην Δρακόνα Κισσάμου Χανίων που μου άφησε ο πατέρας μου και καμιά εξηνταριά ρίζες ελιές, δεν φαντάστηκα ότι θα με περνούσαν για μεγαλοβιομήχανο.
Μετά στεναχωρήθηκα λίγο, βλέποντας ακόμα και παλιούς μου φίλους ή συναδέλφους που έχουμε δουλέψει μαζί και ξέρουν καλά αν είμαι καλόπαιδο ή κωλόπαιδο, να κοινοποιούν με έκδηλη ικανοποίηση τις τρολιές σύμφωνα με τις οποίες εγώ είμαι συνέταιρος στην ‘’μπίζνα’’. (Ειρήσθω εν παρόδω, είμαι τόσο ανίκανος να κάνω οτιδήποτε άλλο πέραν της δημοσιογραφίας και της συγγραφής, που κάθε απόπειρα μου να ασχοληθώ με κάτι άλλο κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία.)
Μετά, αν και ξέρω καλά τους μηχανισμούς αναπαραγωγής της λάσπης και της συκοφαντίας, έμεινα έκπληκτος από την σφοδρότητα της διάδοσης. Απλώθηκε γρηγορότερα από τον κορονοϊό σε εξέδρα γηπέδου και κάλυψε τα πάντα σαν πετρελαιοκηλίδα σε κλειστό όρμο που βγαίνει από τα έγκατα βυθισμένου δεξαμενόπλοιου. Είδα να αναπαράγεται εκατοντάδες φορές ο τίτλος «τώρα εξηγούνται όλα» ή ο άλλος «έτσι έγινε η μπίζνα», αλλά όταν έμπαινα μέσα δεν έγραφαν απολύτως τίποτα για να μάθω για την «μπίζνα». Ο τίτλος αρκούσε.
Η «απόδειξη» του «βρώμικου συνεταιριλικιού» μου, ήταν ένα διαφημιστικό σποτάκι είκοσι δευτερολέπτων που έκανα έξι μήνες νωρίτερα για άλλη δραστηριότητα του «συνεταίρου» μου. Κάποιοι άλλοι θυμήθηκαν ότι είχα νοσηλεύσει στο κέντρο αποκατάστασης του την ενενηντάχρονη μητέρα μου με δυο κατάγματα στην σπονδυλική στήλη και ένα στον δεξιό βραχίονα. Ναι, ο «συνέταιρος» δεν την άφησε να πεθάνει, την επανέφερε. Αν κι αυτό δεν είναι απόδειξη της αμαρτωλής μας σύμπραξης στην «μπίζνα», τότε ποια είναι;
Τα είπα αυτά, τα έγραψα, μίλησα σοβαρά, έκανα πλάκα, δεν τα άκουσε κανείς. Η «μπίζνα» είναι το θέμα, όλα τα άλλα δεν έχουν αξία. Μου το είπαν στον φούρνο, στον δρόμο, στο τηλέφωνο, στο mail, στο fb, στα μηνύματα την ώρα της εκπομπής μου. Μου το ‘πε ο μπάρμπας μου απ’ το χωριό και μια γριά μετανάστρια στην πλατεία Βάθη. Κάποιοι γρύλισαν απειλητικά, αλλά εμμέσως και από μακριά. Από κοντά, άλλοι με κοιτάζουν πονηρά, άλλοι με συγχαίρουν, άλλοι με ρωτούν για το ποσοστό που έχω, άλλοι μου ζητάνε δανεικά κι άλλοι τσάμπα εμπόρευμα απ’ την «μπίζνα». Κάποιοι απ’ αυτούς ξέρω ότι βγάζουν φαρμάκι μόλις φύγω, μπροστά μου είναι κότες.
Λένε (σε τρίτους) και γράφουν (ανωνύμως) ότι αρθρογράφησα υπέρ της ελληνικής παραγωγής του συγκεκριμένου προϊόντος και ότι έβγαλα τον «συνέταιρο» στην εκπομπή μου. Σωστά, ενώ αν είχα βγάλει κανέναν εισαγωγέα κινέζικων θα ήμουν καθαρός, τώρα είμαι ύποπτος «συνέταιρος». Βεβαίως, αν συμμετείχαν στην «μπίζνα» όλοι όσοι έγραψαν και συνδέθηκαν τηλεοπτικά με τους δυο επιχειρηματίες, τότε η εταιρεία θα είχε πιο πολλούς ιδιοκτήτες από πελάτες. Δεν έχει σημασία, εγώ είμαι ο εκλεκτός, όλους τους άλλους τους εξαγοράσαμε να μας προβάλλουν.
Ψάχνω κανέναν χριστιανό να τον ρωτήσω αν είδε κανένα χαρτί, κανένα ντοκουμέντο, καμιά απόδειξη για το «συνεταιριλίκι» μου, αν άκουσε κάποια έστω και αόριστη μαρτυρία που δείχνει προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά δεν βρίσκω. Οι τρολιές είναι σαν τον υδράργυρο που πέφτει στο πάτωμα από σπασμένο θερμόμετρο. Όσο κι αν προσπαθείς να τον πιάσεις, ξεγλιστρά ανάμεσα στα δάκτυλα σου, γίνεται σταγονίδια και μετά ξαναενώνεται για να βρωμίσει τον τόπο.
Οπότε, καιρός να πω κι εγώ δυο πράγματα. Είμαι στην δημοσιογραφική πιάτσα από το 1986. Σε δυο-τρία χρόνια αποσύρομαι. Αν υπάρχει έστω και ένας που έχει ακούσει (όχι αποδεδειγμένα, έστω και σε φήμες αναφέρομαι) ότι τα άρπαξα ή εκβίασα ή αδίκησα ή φέρθηκα άσχημα, να το πει και θα το δημοσιεύσω αυτούσιο στην στήλη μου. Τριάντα τέσσερα χρόνια τώρα, δεν πήρα κρατικό γραφείο τύπου, ούτε έγινα σύμβουλος υπουργού ή οργανισμού, ούτε διορίστηκα στο ΑΠΕ ή στην γραμματεία ενημέρωσης, δεν μου ‘δωσαν θέση ούτε το ΠΑΣΟΚ κάποτε, ούτε ο Κυριάκος τώρα. Όσοι με ξέρουν, ας πουν με ειλικρίνεια αν είχα την δυνατότητα να οικονομήσω όλα αυτά τα χρόνια. Έχω κόψει εκατοντάδες δελτία παροχής απ’ το μπλοκάκι μου, ούτε ένα όμως σε κρατική υπηρεσία. Ούτε ένα για δείγμα. Αλήθεια, μπορούν να πουν το ίδιο πολλοί απ’ αυτούς που με τρολάρουν σήμερα; Α ρε απατεωνίσκοι κρατικοδίαιτοι ψιλικατζήδες.
Εγώ, από θέση αρχής, μηνύσεις και αγωγές δεν κάνω. Ηθικές βλάβες, συκοφαντικές δυσφημίσεις και επαγγελματικές ζημιές, δεν διορθώνονται με δικηγόρους και δικαστές. Η τιμή και η υπόληψη δεν κρίνεται στα δικαστήρια. Έχω πένα και μικρόφωνα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Την πολιτική μου άποψη θα την λέω, ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα. Σέβομαι όποιον διαφωνεί κοσμίως μαζί μου, όποιος ενοχλείται και τσαντίζεται να πιει ξύδι να του περάσει.
Επειδή όμως οι καιροί είναι παράξενοι και οι υπόγειες διασυνδέσεις ατόμων και ομάδων άδηλες, προειδοποιώ. Και τον φίλο μου τον Βαξεβάνη που ξέρει ότι με αδικεί όταν πάει να με βγάλει κομπιναδόρο (χωρίς να το λέει ευθέως καθότι ξύπνιος) και τον βαρετό Παυλή (που χαίρεται όταν αδικεί γενικώς όποιον δεν γουστάρει, καθότι έχει βο-λευτική ασυλία), πως αν συμβεί το παραμικρό στην οικογένεια μου ή σε μένα ή στο σπίτι μου, αυτοί θα είναι οι ηθικοί αυτουργοί. Και όχι μόνο ηθικοί. Αν κάποιος μανιακός ή «τιμωρός τύπου Μαρφίν» βρεθεί στην πόρτα μου ή μπροστά μου, εσείς τον στείλατε, καθαρές κουβέντες. (Είχα πει ότι δεν θα ασχοληθώ ξανά με τον δεύτερο, όμως τώρα δεν αφορά μόνο εμένα, αφορά και τους δικούς μου.)
Δεν κωλώνω, τα ίδια έζησα και το 2015 με τις προγραφές τους. Τώρα δεν είμαστε στο έλεος τους, όπως τότε. Μια μειοψηφία της πλάκας είναι, που αργά-αργά εξατμίζεται. Απλώς επισημαίνω μερικά αυτονόητα, γιατί οι σημερινοί καλοί λογαριασμοί θα μας γλυτώσουν από αυριανές εξηγήσεις και δικαιολογίες. Όποιος σηκώνει την πέτρα και την ρίχνει συνειδητά στο δόξα πατρί του απέναντι, να ξέρει πως κι εκείνος δεν πετάει κουφέτα…
