Εγώ θα το ξαναγράψω κι ας διαβάσω τα εξ αμάξης στα σχόλια από κάτω. Ασφαλίστε το σπίτι σας. Διότι έτσι και καεί ή πλημμυρίσει ή το χτυπήσει σεισμός, κανένας Μητσοτάκης, Τσίπρας ή Ανδρουλάκης δεν πρόκειται να σας αποζημιώσει στο 100% της ζημιάς ώστε να το ξαναχτίσετε. Κανένα τριχίλιαρο ή πενταχίλιαρο θα σας δώσουν να αγοράσετε ψυγείο και κουζίνα για τις πρώτες σας ανάγκες, άντε και κάποιο άτοκο δάνειο μετά από μήνες διατυπώσεων. Το οποίο πως θα ξεπληρώσετε, έστω και δίχως τόκους;
Ξέρω, ξέρω. Το κράτος κανονικά πρέπει να εγγυάται την ατομική ασφάλεια, τη ζωή και της περιουσία κάθε πολίτη του. Και αν παρ’ ελπίδα σφάλει στη δουλειά του, πρέπει εκ των υστέρων να αποζημιώσει πλήρως τον πολίτη που θα πληγεί. Μωρέ συμφωνώ και επαυξάνω, αλλά επειδή η θεωρία από την πράξη απέχουν όσο η Ισλανδία από τα νησιά Φίτζι, κάντε και σεις έναν κόπο να λάβετε τα μέτρα σας. Κάντε μια ασφάλεια φυσικών καταστροφών για την περιουσία σας.
Ναι, ναι, γράψτε τώρα στα σχόλια ότι είμαι ντίλερ των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών. Όπως ντίλερ ήταν -κατά την ίδια λογική- κι εκείνος ο χριστιανός που κάποτε πέρασε τον νόμο για την υποχρεωτική ασφάλιση κάθε αυτοκινήτου που παίρνει πινακίδα. Για σκεφτείτε όμως να είχαμε σήμερα 5.315.875 (στοιχεία του 2020) ανασφάλιστα αυτοκίνητα να κυκλοφορούν στους ελληνικούς δρόμους και οι χιλιάδες οδηγοί που τρακάρουν κάθε μέρα να απαιτούν αποζημιώσεις από το κράτος. Θα ήμασταν μια ωραία ατμόσφαιρα, έτσι; Κι όλοι θα 'παιρναν τα λεφτά τους για να επιδιορθώσουν τις λαμαρίνες τους, σωστά;
Αν βγάλουμε στην άκρη το παραμύθι που έχουμε ανάγκη να ακούμε και την ανούσια ιδεολογικοποίηση των αυτονόητων, τα πράγματα είναι απλά. Όσοι καταστράφηκαν στο Μάτι δεν θα ξαναψηφίσουν Τσίπρα, όσοι καταστράφηκαν στη βόρεια Εύβοια μπορεί να μην ξαναψηφίσουν Μητσοτάκη, αλλά από τους μεν κι από τους δε, μόνο εκείνοι που είχαν ασφάλεια πυρός για το σπίτι τους το ξανάφτιαξαν. Οι υπόλοιποι (παρά τις υποσχέσεις που άκουσαν, μένουν ακόμα στο νοίκι και κάθε τόσο κάνουν μια βόλτα από τα αποκαΐδια και κλαίνε.
«Μα δεν έχω το εκατοπενηντάρι για να το δίνω κάθε χρόνο» θα πείτε. Το καταλαβαίνω, αλλά αν σας λείπουν εκατόν πενήντα ευρώ για να έχετε ήσυχο το κεφάλι σας και να αφήσετε ένα περιουσιακό στοιχείο στα παιδιά σας, φανταστείτε πόσο θα σας λείψουν τα εκατόν πενήντα χιλιάρικα έτσι και το κάνει ο διάολος και καταστραφείτε. Θαρρώ πως δεν έχουμε αντιληφθεί όλοι μας ότι πλέον παίζουμε με τις πιθανότητες.
Βρίστε, το λοιπόν, όσο αντέχετε τους ανάλγητους πολιτικούς που δεν αποζημιώνουν εν συνόλω όσους πλήττονται, να πάρω κι εγώ σειρά και να γράψω ευχαρίστως εκατό πύρινα άρθρα υπέρ της 100% επανόρθωσης κάθε πληγέντα. Εύκολα και τα δυο, ευχάριστα και αγωνιστικά. Έλα όμως που μ’ ένα μπουκέτο από βρισιές και με μια βεντάλια καυτών κειμένων, δεν ξαναχτίζονται καμένα σπίτια.
Δυστυχώς, η ζωή είναι πιο δύσκολη και πιο πολύπλοκη απ’ αυτά τα απλοϊκά. Εκείνος που -κατά τη λαϊκή παροιμία- πριν πεινάσει φρόντισε να μαγειρέψει (αντί να κάθεται στην καρέκλα του άπραγος και να διαμαρτύρεται), δεν ήταν ντίλερ. Προνοητικός ήταν.
