Της Μαρίας Χούκλη
Ποιος δεν θα ήθελε να είναι νέος, όμορφος, υγιής και ευκατάστατος; Μάλιστα ως δια μαγείας, χωρίς να χρειαστεί να κάνει κάτι; Το παιγνιώδες ερώτημα έχει πολλές παραλλαγές στο ίδιο πνεύμα. Όλοι μας επιθυμούμε το βέλτιστο των συντρεχουσών συνθηκών για την αφεντιά μας. Γιατί να μην ενδώσει και ο πρωθυπουργός σ''αυτήν την αδυναμία;
Σε ανθρώπινο επίπεδο θα ήταν κατανοητό, ακατανόητο όμως, για τον επικεφαλής της κυβέρνησης σε μια χώρα υπό δυσβάσταχτη δανειακή εξάρτηση, με μεγάλα στρώματα του πληθυσμού σε καθεστώς επισφάλειας, με γόρδιες παθογένειες σε πολλούς καίριους τομείς λειτουργίας του κράτους και του ιδιωτικού corpus της οικονομίας, πολλές εκ των οποίων επιδεινώθηκαν επί των ημερών του και εξαιτίας των πολιτικών επιλογών του.
Μέσα σε διάστημα ολίγων ημερών ο Αλέξης Τσίπρας επισκέφθηκε τις εγκαταστάσεις πολυεθνικής καπνικών προϊόντων και ελληνικής εξαγωγικής εταιρίας φυτικών καλλυντικών. Συνομίλησε με μετόχους και μάνατζερ, αστειεύτηκε και μόνο καλά λόγια είχε να πει για το κεφάλαιο, συμπεριφορά αδιανόητη από μέρους του πριν από μερικούς μήνες. Εξαιρετικά φωτογενές το ντεκόρ και άκρως ευφορικές οι συνδηλώσεις των εικόνων για έναν βαλλόμενο από την πραγματικότητα πρωθυπουργό. Το πρόσωπό του βρέθηκε σε κάδρο αδιαμφισβήτητου success story.
Ωστόσο, η επιδιωκόμενη από τον πρωθυπουργό αίγλη προήλθε από τον κόπο και τον πόνο άλλων, ουχί χάρη στις άοκνες προσπάθειες της κυβέρνησης του να διευκολυνθεί το επιχειρείν. Δεν είναι δικό της έργο οι συγκεκριμένες επενδύσεις παρόλο που έγιναν κατά τη διάρκεια του 30μηνου βίου της. Αντιθέτως υπάρχουν προβεβλημένοι βουλευτές που ονειρεύονται «νέες μορφές επιχειρηματικότητας, συνεταιριστικές και συνεργατικές καθώς η η εποχή του εγώ είμαι το αφεντικό του εαυτού μου έχει τελειώσει»!
Πολλοί θα σκεφθούν, τι πειράζει που ο πρωθυπουργός δείχνει με τις συμβολικές εξορμήσεις του ότι αλλάζει τακτική έναντι των μεγάλων του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας; Αυτό δεν ζητά επίμονα η μείζων και μερίδα της ελάσσονος αντιπολίτευσης; Θέσεις εργασίας και παραγωγικό/εξαγωγικό μοντέλο στην οικονομία; (καλό πάντως είναι να μας πουν η μείζων και η ελάσσων αντιπολίτευση που θέλει να γίνει μείζων, τι προτείνουν εκείνες, συγκεκριμένα πράγματα 1,2,3 όχι γενικολογίες και καλλιεπείς εκθέσεις ιδεών. Με ατάκες δεν έρχεται ανάπτυξη)
Το νέο αφήγημα του Μεγάρου Μαξίμου είναι όντως πιο ρεαλιστικό αλλά διόλου ελκυστικό για τις κάλπες, γιαυτό χρειάζεται το λούστρο της επιτυχίας, ένα είδος πολιτικού μπότοξ πριν από την εμφάνιση του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ απ όπου θα κάνει «ενέσεις» αισιοδοξίας στο εκλογικό σώμα αφού δεν θα έχει κάτι να υποσχεθεί. Το πρόγραμμα διάσωσης δεν επιτρέπει χουβαρνταλίκια, επίκειται η τρίτη αξιολόγηση και η ρύθμιση του ζητήματος του χρέους.
Καλές λοιπόν, οι επισκέψεις Τσίπρα στα λαμπερά φουγάρα, αλλά Ελλάδα του 2017 δεν είναι μόνο η Philip Morris και η APIVITA. Στη σκοτεινή πλευρά της πραγματικότητας, βρίσκονται οι χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις που -μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει- στοιβάζουν χρέη, οι χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες που έχουν φορο-πνιγεί, οι ανασφάλιστοι εργαζόμενοι των 400 ευρώ, οι μακροχρόνια άνεργοι, οι συνταξιούχοι-πένητες, οι αυτοεξόριστοι πτυχιούχοι. Ένα ενσταντανέ μαζί τους θα θύμιζε τις διαψευσμένες υποσχέσεις από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και την υποτιθέμενη λύτρωση από τα μνημόνια που πότε δεν σκίστηκαν.
Το κακό με το μπότοξ είναι ότι το αποτέλεσμα του δεν διαρκεί. Αργά ή γρήγορα οι ρυτίδες ξαναφαίνονται.
