Του Θανάση Διαμαντόπουλου
Προσωπικά και μόνη η εξαγγελία της εφαρμογής του αντικαπνιστικού νόμου –ελπίζω να γίνει και στην πράξη- θα αρκούσε για να μου προκαλέσει ενθουσιασμό. Δυσκολεύομαι ωστόσο, έχοντας λόγω ηλικίας παρακολουθήσει προγραμματικές δηλώσεις πάμπολλων πρωθυπουργών, να φανταστώ πως απροκατάληπτος πολίτης θα μπορούσε να αμφισβητήσει το προφανές: ότι ο νέος κεντρικός κυβερνήτης της χώρας εμφανίστηκε ως ο καλύτερα προετοιμασμένος, ο πιο ορθολογικός, ο πιο συγκροτημένος, ο πιο συγκεκριμένος, ο πιο εμπροσθοβαρής, ο πιο ενωτικός, ο πιο υπερβατικός, ο έχων τις πιο καθαρές στοχεύσεις και ο πιο στοχοπροσηλωμένος από όσους βρέθηκαν στο συγκεκριμένο αξίωμα.
Νομίζω πως οι έπαινοι για τις περισσότερες εκ των εξαγγελιών του θα είναι, εύλογα, τόσο πολλές και τόσο πληθωρικές, ώστε -όχι από διαστροφική έλξη προς το ανικανοποίητο και την κριτική, αλλά από λόγους διαλεκτικής συνοχής και πληρότητας- θα επιλέξω να εστιάσω στα απειροελάχιστα σημεία των παρεμβάσεών του, τα οποία κατά την ταπεινή κρίση μου, προσφέρονται για καταγραφή κάποιων επιφυλάξεων ή κάποιων ερωτημάτων.
Πρώτον: Εξήγγειλε προσλήψεις σε τρεις ευαίσθητους τομείς του δημοσίου, υγεία, παιδεία, ασφάλεια. Αδυνατώντας να διανοηθώ την αμφισβήτηση της ανάγκης για προσλήψεις λειτουργών υγείας, πρωτίστως νοσηλευτών, από οποιονδήποτε άνθρωπο έχει έλθει τα τελευταία χρόνια σε επαφή με το δημόσιο σύστημα υγείας, οι επιφυλάξεις μου αφορούν τους δύο άλλους τομείς, δηλαδή προσλήψεις εκπαιδευτικών και αστυνομικών.
Ο όρος «προσλήψεις στο δημόσιο» προσωπικά μου προκαλεί, λοιπόν, ακραία απέχθεια όσο δεν έχει καταπολεμηθεί η κοπάνα, όσο οι άδειες για «λόγους υγείας» ή οι «επαπειλούμενες εγκυμοσύνες» δεν έχουν φτάσει στο δημόσιο εκεί που βρίσκονται στον ιδιωτικό τομέα. Και ειδικά όσον αφορά τους εκπαιδευτικούς λειτουργούς όσο οι εργασιακές τους ώρες δεν φτάνουν εκεί που βρίσκονται των Ευρωπαίων συναδέλφων τους…
Δεύτερον: Εξήγγειλε αποδέσμευση της προεδρικής εκλογής από την πρόωρη διάλυση του κοινοβουλίου. Υπήρξα ο πρώτος που το εισηγήθηκε γραπτώς εκτός πάσης επικαιρότητας ή συγκυρίας («Προτάσεις για ένα Σύνταγμα…»), ήδη από την αναθεώρηση του 2008. Δεν θα ήθελα, ωστόσο, να φτάσουμε σε εκλογή μονοκομματικού ή μονοπαραταξιακού ρυθμιστή του πολιτεύματος. Υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι –χωρίς βέβαια επ' εσχάτοις την άμεση εκλογή από τον λαό ΠτΔ, που εισηγείται ο Τσίπρας και που μπορεί να παραγάγει κρίσεις σε σύστημα κοινοβουλευτικό και όχι προεδρικό- προκειμένου να γίνει η εν λόγω αποδέσμευση.
Τρίτον: Εξήγγειλε προετοιμασία νέου εκλογικού νόμου και κατάργηση της απλής αναλογικής. Έχω πολεμήσει όσο ίσως κανένας άλλος αυτό το, παραγωγό ακυβερνησίας, εκλογικό σύστημα. Θα ήθελα, ωστόσο, ο πρωθυπουργός να στόχευε και στην κατάργηση του -παραγωγού «πελατειασμού» και εσωκομματικού φατριασμού- σταυρού προτίμησης, ρήξη εφικτή εφόσον η πλειονότης των βουλευτών θεσμοθετηθεί να εκλέγεται σε μονοεδρικές περιφέρειες, κάτι που έχει και πολλές άλλες θετικές συνέπειες.
Τέταρτον: Μίλησε για κατάργηση των αδειών σε ισοβίτες. Η παροχή άδειας δεν πρέπει να κρίνεται από την αγριότητά της πράξης του δράστη τη στιγμή της διάπραξής της, αλλά από την κοινωνική του επικινδυνότητα τη στιγμή παροχής της άδειας.
