Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο Αλέξης δεν άλλαξε ποτέ. Κι ούτε πρόκειται ποτέ να αλλάξει, όσο οι συγκυρίες που απολαμβάνει στη ζωή του ευνοούν, εκ του ασφαλούς, την σταθερότητα του χαρακτήρα του. Έναν χαρακτήρα ο οποίος δεν χτίστηκε ούτε πάνω στην ανάγκη της επιβίωσης ούτε στην τριβή της επιχειρηματικής αναζήτησης. Αντίθετα, αναπτύχθηκε «υδροπονικά» μέσα στο αστικό θερμοκήπιο της οικογένειας, του συνδικαλισμού και της Αριστεράς.
Ο απερχόμενος πρωθυπουργός της χώρας σε όλη του τη ζωή αναλάμβανε ρόλους προσομοίωσης. Χωρίς ευθύνες και χωρίς επιπτώσεις από λάθη ή παραλείψεις. Και μεγαλώνοντας, οι συγκυρίες, οι μεταβολές και οι πολιτικές συνθήκες τον ευνόησαν, ώστε να βρεθεί στην ηγεσία μιας χώρας. Γεγονός που δεν θα το πίστευε κανείς μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 2000.
Μετά όμως, από το σοκ που υπέστη η ελληνική κοινωνία το 2010, όλα μπορούσαν να συμβούν. Από τη στιγμή μάλιστα που το εκλογικό σώμα μπήκε σε μία μηδενιστική περιδίνηση πρωτοφανή για το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης.
Προχθές βράδυ, στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ ο Τσίπρας εξέφρασε τον κλασικό εαυτό του. Και πραγματικά, πιστεύω ότι δεν έχει κανέναν συνειδησιακό έλεγχο σε όποιο ψέμα και να διατυπώσει δημόσια. Όχι γιατί είναι τόσο πονηρός αλλά κυρίως, επειδή το πεδίο διαχείρισης της εξουσίας, του επέτρεπε πάντα να λέει ό τι θέλει, να απαντάει όπως θέλει και να πιστώνεται την ανερυθρίαστη στάση του ως ικανότητα και μαγκιά.
Το να μην κατανοείς ας πούμε τι έγινε στο Μάτι δείχνει ότι δεν αντιλαμβάνεσαι επαρκώς την σημασία της ανθρώπινης ζωής. Το να μην μπορείς να αξιολογήσεις τον ρόλο ενός πρωθυπουργού στην διαπραγμάτευση για μία υποτιθέμενη χρεοκοπία της χώρας, επίσης φανερώνει εκούσια απώλεια συνείδησης για να αποφύγεις ευθύνες. Το να μην βλέπεις τι συμβαίνει στον δυτικό κόσμο, προφασιζόμενος θαμώνα καφενείου, πάλι δηλώνει ότι είσαι τεχνηέντως αφελής αλλά ακατάλληλος για να κυβερνήσεις μια χώρα.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έγινε μόνος του πρωθυπουργός. Κάποιοι ανώριμοι συμμαθητές του τον εξέλεξαν πρόεδρο δεκαπενταμελούς, κάποιοι ανώριμοι δημοσιογράφοι του έδωσαν δημοσιότητα, κάποιοι ανώριμοι πολιτικοί τον εμπιστεύτηκαν, κάποιοι ανώριμοι πολίτες τον ψήφισαν. Ο κοινός παρονομαστής όμως σε όλους αυτούς, ανεξαρτήτως ιδιότητας και ηλικίας, ήταν η ανωριμότητα. Η διάθεση να επιβραβεύσουν ένα «αγοραίο» πρόσωπο το οποίο διέθετε μία εξαιρετικά εμπορεύσιμη αφέλεια για την αφελέστατη αλλά κουτοπόνηρη κοινή γνώμη.
Ο Τσίπρας ηγήθηκε μιας αδιάφορης για υπεύθυνη διοίκηση, κοινωνίας. Αναδείχθηκε σε ρυθμιστή εξελίξεων σε μια δύσκολη και κρίσιμη περίοδο, χωρίς να διαθέτει κανένα στοιχειώδες χαρακτηριστικό ηγέτη ή διαχειριστή δύσκολων περιστάσεων,
Παρόλα αυτά όμως, και το πολιτικό σύστημα και η κοινή γνώμη τον ανέχεται ως σήμερα, επιβραβεύοντας αρκετές φορές τις κουτοπόνηρες αρετές του ή τον αδίστακτο επαρχιωτισμό του. Κι ας λέει προκλητικά ψέματα, κι ας υποδύεται με την φωνή του τον Ανδρέα Παπανδρέου, κι ας θυμίζει πολλές φορές βρώμικο «μπακαλόγατο» που διαμαρτύρεται γιατί άνοιξε στην περιοχή του μεγάλο σούπερ μάρκετ…
Βαρέθηκα τα ψέματα του Τσίπρα. Αλλά βαρέθηκα και τις βαρύγδουπες αναλύσεις για τις συνεντεύξεις του. Ήταν, είναι και θα είναι ένας πρόεδρος δεκαπενταμελούς σε ένα διαλυμένο σχολείο. Τόσος ήταν και είναι. Δεν φταίει αυτός. Οι άλλοι φταίνε που προσποιούνται ακόμα ότι δεν το ήξεραν…
