Διάβασα προχθές την ανάρτηση ενός φίλου, στην οποία δημοσιευόταν και αυτό το screenshot, που μερικώς επεξεργασμένο μπορείτε να το δείτε αμέσως παρακάτω:
Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Δεν είχα ιδέα ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα, και μάλιστα σήμερα, τον 21ο αιώνα. Δεν είχα ιδέα ότι πηγαίνουν τα σχολεία τους μαθητές στην εκκλησία για να… κοινωνήσουν! Έχω αμυδρές μνήμες μόνο από (υποχρεωτικό, όρα καταναγκαστικό) εκκλησιασμό στον καιρό μου, όταν φοιτούσα στο Δημοτικό — επί χούντας δηλαδή, όταν μας πήγαιναν μπουλουκηδόν στον ιερό ναό της Αναλήψεως του Κυρίου. Αλλά και πάλι, όχι για Θεία μετάληψη.
Γνωρίζω ελάχιστα τη σχετική συζήτηση των τελευταίων χρόνων για το μάθημα των Θρησκευτικών, από το οποίο ένας μαθητής μπορεί να ζητήσει και να πάρει απαλλαγή μέσω μίας αίτησης που θα καταθέσουν οι κηδεμόνες του — επαναλαμβάνω, γνωρίζω ελάχιστα για το θέμα, για το οποίο έχουν γραφτεί (και δικαίως) πολλά, όπως εξίσου πολλά έχουν γραφτεί για το ίδιο το μάθημα των Θρησκευτικών, την αναγκαιότητά του και το πώς θα έπρεπε να προσαρμοστεί επιτέλους για να πάψουμε να είμαστε χριστιανικό Ιράν. Αλλά αυτό, την αγεληδόν κοινωνία, ομολογώ πως δεν το είχα ξανακούσει. Δεν έτυχε.
Οπότε μίλησα καναδυό ανθρώπους που ως εκ της θέσεώς τους γνωρίζουν καλά τι συμβαίνει. Είς εξ αυτών, θεολόγος, μου είπε το εξής όταν τον ρώτησα αν αυτό είναι «κανονικό», σύμφωνο δηλαδή με τους κανόνες της Εκκλησίας: «Όχι, δεν είναι, στην πράξη όμως καταστρατηγείται. Δυστυχώς». Ήμουν σίγουρος. Και πώς άλλωστε! Κυριολεκτικά, αυτό ούτε ο Θεός δεν το θέλει.
Στο μεταξύ, ήδη στην ως άνω ανάρτηση, όπως μπορείτε να δείτε και μόνοι σας αν πατήσετε το λινκ, μία φίλη μού είχε πει: «Γίνεται κατά κόρον, συστηματικά. Όχι σε όλα τα σχολεία — εξαρτάται από την πετριά τού κάθε γυμνασιάρχη/λυκειάρχη. [...] Το υπουργείο σφυρίζει αδιάφορα προτείνοντάς το ως "προαιρετικό", πράγμα που υποτιμά τη νοημοσύνη μας». Και γι’ αυτό όφειλα να είμαι σίγουρος. Αλλά, ξαναλέω, δεν είχε περάσει από το μυαλό μου κάτι τέτοιο. Μου φαίνεται τελείως παράλογο. Μου φαίνεται εξωγήινο. Και σαφώς αντικανονικό! Δεν έχει σχέση με τη θρησκεία μας. Είναι μαγιολίκι, period. Ή μάλλον, παλαιοδεξιό μαγιολίκι.
Έψαξα, τέλος πάντων, λίγο ακόμα. Σε μία εγκύκλιο της Ιεράς Μητροπόλεως Ηλείας, λοιπόν, διάβασα μεταξύ άλλων —και αντιγράφω εδώ— τα εξής:
Κυρίως οφείλετε εσείς, όταν υπάρχη μαθητικός Εκκλησιασμός, λίγο προς της θείας Κοινωνίας να λέγετε στα παιδιά, ότι στην θεία Κοινωνία προσέρχωνται μόνον τα ορθοδόξως βαπτισθέντα παιδιά και όσα είναι τελείως νηστικά αυτήν την ημέρα. Δηλαδή όχι μόνον να μην έχουν πάρη πρωϊνό, αλλ’ ούτε νερό να μη έχουν πιή. Έτσι και τα παιδιά και οι γονείς τους προστατεύονται θρησκευτικά, γιατί εμείς πρέπει να σεβόμεθα την πίστι των άλλων, αλλά και εσείς αυτοπροστατεύεσθε από την θείαν κατάκρισιν.
Φυσικά έχουν δίκιο βουνό να τα λένε αυτά. Βουνό. Δεν μου έφτασε, πάντως, και έψαξα και λίγο ακόμα. Και έπεσα σε ένα άρθρο του σάιτ Πεμπτουσία, υπό τον τίτλο «Η Θεία Κοινωνία σε ειδικές περιπτώσεις», που υπογράφει ο πρωτοπρεσβύτερος πατήρ Γεώργιος Χριστοδούλου. Διαβάζουμε λοιπόν εκεί, ανάμεσα σε πολλά άλλα ενδιαφέροντα:
Τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας και των πρώτων τάξεων του δημοτικού σχολείου θεωρητικά μπορούν να προσέρχονται πιο εύκολα στη Θεία Κοινωνία λόγω ψυχικής καθαρότητος. Τι συμβαίνει όμως όταν υποχρεώνουμε παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας ανεξομολόγητα να κοινωνούν μαζικά; Ποιος ενημερώνει σχετικά; Τι προετοιμασία γίνεται και πότε; Ο δάσκαλος ή ο Θεολόγος θα ασχοληθεί σοβαρά με την ύψιστη προσφορά του Θεού στον άνθρωπο μέσω της Θείας Μεταλήψεως; Παρατηρείται πολλές φορές η διεύθυνση του σχολείου να μην έχει πληροφορήσει τα παιδιά από πριν για έναν επικείμενο εκκλησιασμό με συνέπεια και οι γονείς να μην είναι σε θέση να τα προετοιμάσουν. Επίσης κακώς χειρισμός των εκπαιδευτικών μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες. […] Αν δεν προγραμματιστεί εγκαίρως και σωστά ένας μαθητικός εκκλησιασμός, συνήθως καταλήγει σε φωνές και εκνευρισμό από την πλευρά του Ιερέως.
Τώρα, όλα αυτά τα πολύ ωραία και 100% σωστά προέρχονται από και αφορούν την Εκκλησία. Όχι εμάς. Όχι τα παιδιά μας. Όχι τους μαθητές των σχολείων. Οι μαζικοί εκκλησιασμοί (ό,τι πιο βαρετό και μη πνευματικό μπορεί να βιώσει ένας μαθητής στη ζωή του, ας προσθέσουμε) και κυρίως η μαζική «εκδρομή» για… κοινωνία, πέραν της αντικανονικότητός της, είναι μία αλλόκοτη, αδιανόητη και, ας μου επιτραπεί, αντιχριστιανική υπόθεση που πρέπει άμεσα να καταργηθεί. Για όνομα του καλού Θεού, δηλαδή. Δεν μπορεί να κάνει ο καθένας ό,τι τού καπνίσει, παίζοντας με τη θρησκεία και διαχωρίζοντας τους μαθητές. Κι αν το έκανε κάποτε, δεν μπορεί να συνεχίσει να το κάνει. Προς Θεού!
ΥΓ. Γίνεται λόγος, είδα, για τις αρρώστιες που μπορεί να μεταδοθούν από την κοινή χρήση του κουταλιού. Δεν μεταδίδεται καμία αρρώστια έτσι, μη φοβάστε. («In conclusion, there is experimental evidence suggesting that sharing a communion cup contaminates the wine and cup. However, there has never been a documented case of illness caused by sharing a chalice reported in the literature»). Και, όχι: δεν γίνεται κανένα… θαύμα (!) και δεν κολλάνε γρίπες όσοι μεταλαμβάνουν, δεν είναι θέμα μαγείας. Αλλά ΔΕΝ είναι αυτό το θέμα μας.
