Tης Μαρίας Χούκλη
Σήμερον κρεμάται η ψευδαίσθηση ότι αν ομολογήσουμε τις πλάνες μας θα φανούμε αδύναμοι. Μάλλον θα κερδίσουμε αν όχι τον κόσμο όλον, τουλάχιστον τον αυτοσεβασμό μας. Οι τρώσαντες και ιάσονται. Πόσες φορές επιτέλους πρέπει να βάλουμε τα δάχτυλα επί τον τύπον των ήλων;
Σήμερον κρεμάται η ψευδαίσθηση ότι είναι εφικτό ένα «αριστερό» μνημόνιο.
Πώς το οραματίστηκαν οι οπαδοί του; Σαν χάρτα δικαιωμάτων και απαιτήσεων από εκείνους στους οποίους προστρέξαμε, με ελάχιστες -ανώδυνες- υποχρεώσεις έναντί τους, άχρονο και ευέλικτο υπέρ ημών οψέποτε δεν επαληθεύονται οι πρόνοιές του.
Σήμερον κρεμάται η ψευδαίσθηση ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν διαπραγματεύθηκαν και αποδέχθηκαν άκριτα τις προσαρμογές που υπαγόρευσαν άλλοι, είτε γιατί δεν ήξεραν είτε γιατί δεν ήθελαν να είναι σκληροί.
Σήμερον κρεμάται η ψευδαίσθηση ότι χωρίς συγκροτημένο και κοστολογημένο σχέδιο μπορεί να κυβερνηθεί μια οποιαδήποτε χώρα, πολλώ δεν μάλλον μια χώρα με τις παθογένειες της δικής μας.
Δεν αρκεί να πιστεύεις ότι μπορείς, πρέπει όντως να μπορείς να κουμαντάρεις το καράβι όπου και όπως το βρεις. Ακόμη κι αν διατάξεις να μαστιγωθεί η θάλασσα, δεν θα σου κάνει το χατίρι να ηρεμήσει για να πλεύσεις απρόσκοπτα και ακίνδυνα. Θέλει κουπί και με το σωστό τέμπο.
Σήμερον κρεμάται η ψευδαίσθηση ότι αν ο καπετάνιος ρίξει το σκάφος στα βράχια, θα τραυματιστεί μόνον εκείνος. Όλοι μας θα τσακιστούμε και μετά ελάχιστη σημασία θα έχει να στήσουμε δίκες. Οι έξι πλήρωσαν με τη ζωή τους την ιδεοληψία του Σαγγάριου και το μίσος για τον Βενιζέλο, αλλά και όλη η Ελλάδα λαβώθηκε από τον Εθνικό Διχασμό, από τα μεγάλη λάθη και των μεν και των δε.
Σήμερον κρεμάται η ψευδαίσθηση ότι οι πολίτες δεν φέρουμε καμία ευθύνη για την κατάσταση της στασιμο-μιζέριας, που ροκανίζει ό,τι έχει απομείνει όρθιο από την παρατεταμένη κρίση. Σηπόμεθα. Καταρρέουν -χωρίς καν πάταγο – οι δομές που χτίστηκαν στα χρόνια της δανεικής και άκοπης ευκολίας. Σκισμένα λάβαρα κουνάμε.
Σήμερον κρεμάται η ψευδαίσθηση ότι η Παιδεία είναι καλή μόνο για επαγγελματική αποκατάσταση. Η πνευματική σκευή δεν σε χορταίνει αλλά τουλάχιστον σε προστατεύει από τον κακό εαυτό σου. Σου ανοίγει ορίζοντες όταν ο τόπος του είναι κλειστός. Σου επιτρέπει να σκεφθείς και σε αποτρέπει να λιθοβολείς.
Σήμερον κρεμάται η ψευδαίσθηση ότι η αλήθεια είναι μία και όποιος φωνάζει πιο πολύ έχει δίκιο. Η φωτογραφία της στιγμής δεν μπορεί να αποτυπώσει τι προηγήθηκε, αν το μαχαίρι που υψώνεται, ετοιμάζεται να σκοτώσει ή να προστατέψει. Αν δεν συμφωνούμε, δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι έχεις εσύ άδικο, ούτε όμως και εγώ.
Σήμερον κρεμάται η ψευδαίσθηση ότι αν ομολογήσουμε τις πλάνες μας θα φανούμε αδύναμοι. Μάλλον θα κερδίσουμε αν όχι τον κόσμο όλον, τουλάχιστον τον αυτοσεβασμό μας. Οι τρώσαντες και ιάσονται.
Πόσες φορές επιτέλους πρέπει να βάλλουμε το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων;
Ας δοκιμάσουμε να αποστατήσουμε από τις χθεσινές βεβαιότητες.
Ίσως αποδειχθεί ότι μπορούμε και μείς να περπατήσουμε πάνω στο νερό.
