«Το 2015 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ιπτάμενο Κάστρο ένα έμμετρο παραμύθι μου για τις μέρες της εβδομάδας με τίτλο "Και οι μέρες είναι εφτά!" Το έγραψα όλο μέσα σε ένα κολλημένο, λόγω κίνησης, λεωφορείο ένα απόγευμα που κατέβαινα από το Μαρούσι στο κέντρο. Ευτυχώς που είχα μπαταρία δηλαδή γιατί το έγραψα στο κινητό».
Μάς λέει η νεότατη και πολυγραφότατη Στέργια Κάββαλου μιλώντας για το βιβλίο της που έγραψε με τον πιο αλλόκοτο τρόπο. Και μας μιλά στο Liberal.gr για όλη της μέχρι τώρα δουλειά. Ιστορίες, ήρωες και ηρωίδες, αγαπημένα αναγνώσματα αλλά και εμμονές, σε όλα θα αναφερθούμε. Ναι, ειδικό βάρος θα δώσουμε, όπως πάντα, στις λογοτεχνικές εμμονές:
«Νομίζω ότι πάντα θα γράφω για την οικογένεια. Ποιοι είμαστε μέσα σε αυτή, πόσο μας στενεύει, πόσο προδικάζει την κατάληξή μας, πόσο συνδέεται με την ελεύθερη βούληση. Για την οικογένεια, τη βία και τον θάνατο.» Μας λέει η συγγραφέας και υπογράφει ποίηση, παραμύθια, διηγήματα, μυθιστόρημα [Αλτσχάιμερ Trance, Φαμιλιάλ, Η κόκκινη πινέζα, Το μπλε τριαντάφυλλο, Δρόμος από γάλα, Κάτι κλαίει ακόμα κ.λ.π.]
Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα
- Κυρία Κάββαλου, υπάρχει τελετουργία γραφής [συγκεκριμένος χώρος, χρόνος, συνήθειες] ή παντού μπορείτε να γράψετε εσείς;
Έχω ένα δικό μου δωμάτιο. Με το γραφείο μου που τώρα φιλοξενεί πάνω του μια μοβ ορχιδέα και τις βιβλιοθήκες μου, οι οποίες αν και αρκετά ελαφρύτερες από πρόσφατη εκκαθάριση, λειτουργούν σαν κουκούλι.
Παρόλο που εδώ και δέκα χρόνια γράφω σε λάπτοπ, πολύ σπάνια το μεταφέρω. Χρειάζομαι ένα σταθερό σημείο. Δε γράφω σε ταξίδια, πλοία, αεροπλάνα, διακοπές, μπαλκόνια. Χρειάζομαι έναν χώρο μικρό, ζεστό και σκοτεινό.
- Για να ξεκινήσετε μια ιστορία, χρειάζεστε πλάνο, να ξέρετε και την αρχή και το τέλος της, ή αρκούν μια εικόνα ή η αρχική φράση;
Όταν έγραφα το βιβλίο “Αντίστροφα, love will tear us apart”(εκδ.Μελάνι) επειδή ήξερα από την αρχή όλη την ιστορία, κάθισα, τη χώρισα σε έντεκα κεφάλαια, έκανα το πλάνο μου και το έγραψα. Αυτό δε μου έχει ξανασυμβεί. Ίσως επειδή δεν έχω ξαναγράψει μυθιστόρημα.
Για τα διηγήματα και τα ποιήματα αρκεί μια αίσθηση, μια ξαφνική σκέψη ή ακόμα και η αληθινή αλήθεια όπως λέω. Στα παιδικά βιβλία έχει συμβεί και αυτό αλλά υπάρχουν θέματα για τα οποία αποφασίζω να μιλήσω οπότε ξεκινάω έτσι.
- Ποιο βιβλίο σας γράφτηκε με πιο παράξενο και αλλόκοτο τρόπο;
Το 2015 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ιπτάμενο Κάστρο ένα έμμετρο παραμύθι μου για τις μέρες της εβδομάδας με τίτλο «Και οι μέρες είναι εφτά!» Το έγραψα όλο μέσα σε ένα κολλημένο, λόγω κίνησης, λεωφορείο ένα απόγευμα που κατέβαινα από το Μαρούσι στο κέντρο. Ευτυχώς, που είχα μπαταρία δηλαδή γιατί το έγραψα στο κινητό.
- Υπάρχουν συγγραφικές εμμονές; Θέματα στα οποία επανέρχεστε, τεχνικές που χρησιμοποιείτε και ξαναχρησιμοποιείτε, γρίφους κι αινίγματα που προσπαθείτε μια ζωή γράφοντας να επιλύσετε;
Νομίζω ότι πάντα θα γράφω για την οικογένεια. Ποιοι είμαστε μέσα σε αυτή, πόσο μας στενεύει, πόσο προδικάζει την κατάληξή μας, πόσο συνδέεται με την ελεύθερη βούληση. Για την οικογένεια, τη βία και τον θάνατο.
- Τι πρέπει να έχει μια ιστορία για να γίνει ιστορία σας;
Ένα τραύμα.
- Ένας ήρωας ή μια ηρωίδα για να γίνει ήρωάς σας ή ηρωίδα σας;
Την ανάγκη να δικαιώσει με κάποιο τρόπο την ύπαρξή του.
- Ποιος ήρωας ή ποια ηρωίδα σας έφτασαν ως εσάς με τον πιο αλλόκοτο τρόπο;
Αυτοί οι ήρωες είναι πρόσωπα που υπάρχουν στο περιβάλλον μου, είμαι εγώ, είναι άνθρωποι και φτάνουν σε μένα με αρκετά συμβατικό τρόπο. Αλλόκοτος είναι μάλλον ο τρόπος που εγώ τους αντιμετωπίζω «εκθέτοντάς» τους.
- Το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε και σας εντυπωσίασε;
Έχω συνδέσει την πρώτη μου μεγάλη αναγνωστική συγκίνηση με το παιδικό βιβλίο «Η αγριόχηνα» του Πολ Γκάλικο. Είναι μια ιστορία μεγάλης μοναξιάς αλλά και μεγάλης αγάπης.
- Υπάρχει βιβλίο που μπορείτε να πείτε ότι σας άλλαξε τη ζωή ή βιβλίο στο οποίο συχνά επιστρέφετε;
Μπορεί να μοιάζει αντιφατικό αφού είναι μηδενιστής αλλά όταν διάβασα Εμίλ Σιοράν ένιωσα μια τρομερή ευδαιμονία. Οι Στοχασμοί του είναι η δική μου «Βίβλος».
- Αγαπημένοι σας συγγραφείς και ποιητές;
Χένρι Μίλερ, Εμίλ Ζολά, Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες, Αν Σέξτον, Μαργαρίτα Καραπάνου, Μίλτος Σαχτούρης, Βασίλης Αλεξάκης, Λουτσία Μπερλίν, Τζον Φάντε, Φ.Σ. Φιτζέραλντ, Τέννεση Ουίλιαμς, Νικολό Αμανίτι, Έτγκαρ Κέρετ, Πάτρικ Ζίσκιντ, Κριστιάν Μπομπέν, Μπερνάρ Μαρί Κολτές, Ντιμίτερ Ινκιόφ, Τζ. Κ. Ρόουλινγκ. Ανάκατα τούς έγραψα, ανάκατα τούς αγάπησα.
- Κατά την διαδικασία της συγγραφής, ακούτε μουσική, έχετε ανάγκη από απόλυτη σιωπή, διαβάζετε άλλα βιβλία ή ποιητές, καταφεύγετε σε εικαστικά έργα;
Ενώ γενικά είμαι θορυβώδης, και τη φωνή μου την υψώνω και πολύ δυνατά θέλω να ακούω μουσική, απαιτώ ησυχία από τους άλλους. Νομίζω ότι από μικρή ήμουν αρκετά καταπιεστική ως προς αυτό. Οι γονείς μου και ο αδερφός μου θα το επιβεβαιώσουν. Δεν ακούω κάτι όταν γράφω, έχω ακούσει όμως όλο το προηγούμενο διάστημα.
Δεν διαβάζω κάτι όταν γράφω, το έχω όμως κάνει όλο το προηγούμενο διάστημα. Ξεφυλλίζω βιβλία τέχνης και ψάχνω εικαστικά έργα ναι, όχι όμως κατά τη διαδικασία της συγγραφής. Όταν γράφω μπαίνουν όλα για λίγο στο pause.
- Να αναφερθούμε σε εκείνο που γράφετε σήμερα;
Έχω ολοκληρώσει την επόμενη συλλογή μου με διηγήματα την οποία και θέλω να ξανακοιτάξω. Στην ουσία πρόκειται για ιστορίες βίας. Παράλληλα επειδή θα κυκλοφορήσουν κι άλλα παιδικά βιβλία μου μέχρι το τέλος του χρόνου, ρίχνω με μεγάλη περιέργεια κλεφτές ματιές στην εικονογράφησή τους και προτρέπω τους γύρω μου να κάνουν όση φασαρία θέλουν τώρα που προλαβαίνουν.
