Στην χώρα αυτή ζούνε δύο διαφορετικές φυλές. Η μία πιστεύει στα λεφτόδεντρα. Η δεύτερη δουλεύει ασταμάτητα για να θρέψει τις φαντασιώσεις των πρώτων. Η σέχτα των λεφτόδεντρων θα έχει πάντα οπαδούς. Επειδή πάντα θα υπάρχουν ηλίθιοι που πιστεύουν ότι η ανάπτυξη έρχεται με νομοσχέδια όπως αυτό της κυρίας Αχτσιόγλου που ομιλεί περί «αναιτιολόγητης απόλυσης»…
Τι λέει το νομοσχέδιο της κυρίας υπουργού; Ότι ένας εργοδότης δεν μπορεί να απολύσει εργαζόμενο δίχως επαρκή αιτιολόγηση. Και ποιος θα κρίνει το αιτιολογημένο ή το αναιτιολόγητο της απόλυσης; Τα δικαστήρια! Δηλαδή, ένας εργοδότης «παντρεύεται»στην πράξη τους εργαζόμενούς του και αυτοί μπορούν πλέον να αισθάνονται ότι είναι «ακούνητοι». Δημόσιοι Υπάλληλοι στον ιδιωτικό τομέα!
Η νεαρά κυρία Αχτσιόγλου δεν πρέπει να είχε την ατυχία ζωή της να ήταν υποχρεωμένη να συντηρήσει μια ιδιωτική επιχείρηση και να ανταγωνίζεται ένα κράτος με υπουργούς όπως η κυρία … Αχτισόγλου. Αν είχε βρεθεί μια και μόνο φορά σε αυτή την θέση δεν θα τολμούσε να σκεφτεί κάτι τόσο… «καινοτόμο»!
Ας πούμε ότι μια επιχείρηση εισέρχεται σε φάση ύφεσης και ότι η μείωση του προσωπικού είναι μια απαραίτητη κίνηση για να σωθεί η επιχείρηση και οι υπόλοιπες θέσεις εργασίας. Ο εργοδότης, λοιπόν, αποφασίζει να προχωρήσει σε απολύσεις. Οι απολυμένοι διαμαρτύρονται επειδή πιστεύουν ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να σωθεί η επιχείρηση ή στην καλύτερη των περιπτώσεων ότι κακώς επιλέχτηκαν αυτοί και όχι κάποιοι άλλοι και έτσι προσφεύγουν στην Δικαιοσύνη. Υποστηρίζουν με τον άλφα ή βήτα τρόπο ότι η δική τους απόλυση είναι αναιτιολόγητη.
Το δικαστήριο, λοιπόν, αποφασίζει σε πρώτο βαθμό να δικαιώσει τον εργαζόμενο. Το συνηθίζουν αυτό τα δικαστήρια στον πρώτο βαθμό. Να δικαιώνουν την εργατική τάξη και να σταυρώνουν την εργοδοσία. Σου λέει, αυτοί λεφτά έχουν, ας πληρώσουν ή ας αναζητήσουν το δίκιο τους σε ένα μεγαλύτερο δικαστήριο. Σκεφτείτε τώρα ότι η επιχείρηση έχει να αντιμετωπίσει έναν νέο μεγάλο άγνωστο χ: Το κόστος της πιθανής δικαίωσης των εργαζομένων, το οποίο μπορεί να ανατρέψει στην πράξη οποιοδήποτε σχέδιο διάσωσης.
Αν ο εργαζόμενος δικαιωθεί, η επιχείρηση θα υποχρεωθεί να του καταβάλει κανονικά τις αμοιβές του για όλο αυτό το διάστημα που βρισκότανε σε δικαστικό αγώνα. Ειλικρινά, περιμένει κανείς ότι θα έρθει κάποιος να βάλει τα λεφτά του για να είναι όμηρος της κάθε κυρίας Αχτσιόγλου; Του κάθε αγοριού και κοριτσιού που επειδή κολλούσε αφίσες του Μαρξ στο πανεπιστήμιο νομίζει ότι έμαθε και πως λειτουργεί ο κόσμος…
Υπάρχουν εργοδοτικές αυθαιρεσίες και πάντα υπήρχαν. Γι'' αυτό υπάρχουν και νόμοι, για να υπάρχουν κανόνες στην αγορά και να προστατεύονται οι αδύναμοι. Αλλά αυτό έχει μεγάλη απόσταση από αυτό που επιχειρεί να κάνει η κυρία Αχτσιόγλου: Πατάει πάνω στην ανασφάλεια που δημιουργεί η κρίση και κλείνει το μάτι στους εργαζόμενους, υποσχόμενη ότι θα τους εξασφαλίσει την μονιμότητα του δημοσίου στις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα!
Το πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί να υπάρξει σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Είναι μία δοκιμασμένη πρακτική που είτε οδήγησε ολόκληρα κράτη στην κατάρρευση, όπως έγινε με την Σοβιετική Ένωση και τους δορυφόρους της, είτε ανάγκασε ακόμη και σκληρά κομμουνιστικά καθεστώτα να αλλάξουν πολιτική, όπως συνέβη στην Κίνα.
Το 1981 διέλυσαν τις μισές υγιείς ελληνικές επιχειρήσεις με τον νόμο για τις προβληματικές και τους περιορισμούς στις απολύσεις. Έπειτα από 38 χρόνια δείχνουμε ότι δεν έχουμε μάθει κάτι από όλη αυτή την πορεία και ότι είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε στον δρόμο της αυτοκαταστροφής.
Για ποια ανάπτυξη μιλάμε; Οι ξένοι επενδυτές το έχουν πάρει το μήνυμα. Ότι στην Ελλάδα κυκλοφορεί ο επικίνδυνος ιός του κομμουνισμού. Θα προτιμήσουν, λοιπόν, να πάνε σε άλλους προορισμούς στους οποίους δεν κινδυνεύουν τα χρήματά τους. Και θα αφήσουν την Ελλάδα τελευταία. Μέχρι να βεβαιωθούν ότι έχουμε βγει από την καραντίνα και ότι δεν υπάρχει πλέον κίνδυνος…
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
