Προσπάθησα σκληρά να μην γράψω για τον Μπουτάρη. Να γράψω για την διαπραγμάτευση με τα Σκόπια, για την απόφαση της τρόικας να δείξει κίτρινη κάρτα στην κυβέρνηση για τον διαγωνισμό των γενικών γραμματέων στα υπουργεία, για την παγκόσμια ειρήνη. Κόλλησα, όμως, σε δύο βίντεο: Σε αυτό του ξυλοδαρμού του Μπουτάρη και σε εκείνο της εισβολής Σαββίδη στο γήπεδο. Βλέπετε ομοιότητες;
Δεν είναι αυτή η Θεσσαλονίκη που αγάπησα, μας είπε ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Περισσότερο μοιάζει με σπαρακτική κραυγή, παρά με πολιτική δήλωση. Σαν να έχει γίνει ήδη το έγκλημα και απλά να βγαίνει η απόγνωση από έναν άνθρωπο που έχασε κάποιον αγαπημένο. Κι απ' ότι φαίνεται έτσι είναι. Η κατάσταση στην συμπρωτεύουσα είναι μη αναστρέψιμη. Αυτό που είδαμε με τον Γιάννη Μπουτάρη είναι μόνο η αρχή.
Το αυγό του φιδιού εκκολάπτεται εδώ και χρόνια στην Θεσσαλονίκη. Θα λέγαμε ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι η εκδίκηση μιας τριανδρίας που έχει στιγματίσει την πόλη με τις πράξεις της τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια: Ψωμιάδης, Παπαγεωργόπουλος και Άνθιμος. Τρεις άνδρες που έβαλαν τα θεμέλια για το καθημερινό φεστιβάλ του μίσους. Δεν μας έκανε εντύπωση ότι ο Μητροπολίτης Άνθιμος, εκπρόσωπος του Ιησού στην γη, δεν βρήκε να πει δύο λόγια. Έστω περί αγάπης και ομόνοιας. Θα μας έκανε εντύπωση το ακριβώς αντίθετο.
Αυτή ήταν η αρχή. Τα κηρύγματα μίσους ήταν ο σπόρος. Κι ύστερα ήρθαν άλλοι πιο δυνατοί, οι οποίοι εκμεταλλεύονται πλέον και την οικονομική κρίση και δημιουργούν ένα κράτος εν κράτη στην δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας. Σε λίγο καιρό θα χρειαζόμαστε ειδική άδεια για να επισκεφτούμε την Θεσσαλονίκη. Απαραίτητη προϋπόθεση για να μην κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα των ανθρώπων θα είναι να πιστεύουν σε έναν Θεό, σε έναν ηγεμόνα, σε μία ομάδα.
Η κυβέρνηση διευκόλυνε αυτή την κατάσταση, επειδή ο κ. Τσίπρας «πόνταρε» στην διάσπαση της Νέας Δημοκρατίας από τα… Δεξιά. Προκειμένου να έχει λίγα κομματικά οφέλη, δέχτηκε να δημιουργηθεί ένας ιστός πάνω από την πόλη. Τα επεισόδια με τον Γιάννη Μπουτάρη δεν πρέπει να εκπλήσσουν τους πολιτικούς μας. Θα περίμενα ότι θα έβγαζαν ανακοινώσεις όταν ο κ. Ιβάν Σαββίδης ορμούσε μέσα στο γήπεδο, έχοντας στην κατοχή του ένα περίστροφο. Δεν τόλμησαν. Όπως κι ούτε πριν έναν χρόνο, όταν κόντεψε να πεθάνει κόσμος στο γήπεδο (και πάλι) για να κερδίσει ο ΠΑΟΚ (και πάλι) ένα κύπελλο ποδοσφαίρου.
Κάνουν όλοι σαν να μην καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Στην Θεσσαλονίκη δεν υπάρχουν πολιτικά κόμματα. Δεν υπάρχει κάποιος να βγει και να διαμαρτυρηθεί γι αυτή την εικόνα. Μία πόλη, ένα κόμμα, ένας ηγεμόνας, μία ομάδα. Η πραγματικότητα, λοιπόν, είναι ότι η Θεσσαλονίκη «ελέγχεται» οικονομικά και πολιτικά από έναν επιχειρηματία, τον Ιβάν Σαββίδη. Έχουμε αντιληφθεί από τις δηλώσεις του ότι έχει και πολιτικές φιλοδοξίες. Κι αυτό είναι δικαίωμά του. Αλλά αυτή η χώρα θα πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσει σε πιο ημισφαίριο θέλει να ανήκει. Υπάρχει ο κόσμος της Δύσης, όπου η αστυνομία δεν θα είχε αφήσει να φτάσουμε καν στα γεγονότα του Σαββάτου. Υπάρχει και ο κόσμος του Πούτιν. Εκεί όπου γίνεται μόνο ό,τι θέλει ο πρόεδρος.
Πολύ φοβάμαι ότι η Θεσσαλονίκη έχει πάρει ήδη την απόφασή της. Όπως ακριβώς, δηλαδή, το περιμέναμε. Ότι με αφορμή το Μακεδονικό υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να ξεφυτρώσει ένα καθαρά ακροδεξιό – πουτινικό πολιτικό (;) μόρφωμα. Έχουν πέσει πολλά χρήματα για να πιστεύει κανείς ότι αφορούν μόνο την αγνή αγάπη ενός φιλάθλου για την στρογγυλή θεά. Εκεί στου Μαξίμου, αλήθεια, τι έχουν να πουν σχετικά;
Θανάσης Μαυρίδης
