Σχεδόν απορούν με τα αστεία αυτογκόλ που δέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ σε εποχή που δεν είναι και η καλύτερη για την κυβέρνηση. Είναι πιεσμένη από τις οικονομικές συνέπειες της πανδημίας και οι πολίτες τής χρεώνουν αστοχίες στην υπόθεση Λιγνάδη. Και αντί ο ΣΥΡΙΖΑ να ξεδιπλώσει την αντιπολιτευτική τακτική κυρίως στην οικονομική κατάσταση των περισσότερων νοικοκυριών, ξαφνικά έβαλε σε προτεραιότητα την υπόθεση του Κουφοντίνα.
Ενδεχομένως, να μην ήταν στις προθέσεις της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ η ανάδειξη της απεργίας πείνας του Κουφοντίνα τόσο ψηλά στην πολιτική ατζέντα, όμως η κυβέρνηση δεν έχασε την ευκαιρία και αυτή ανέδειξε την θέση του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς ήταν οφθαλμοφανές ότι ερχόταν σε αντίθεση με το κοινό αίσθημα. Ήρθε και η δήλωση του Θ. Δρίτσα κι «έδεσε το γλυκό» για την σχέση της ριζοσπαστικής Αριστεράς με την τρομοκρατία.
Και μετά από αυτά, άντε να αποδείξουν πως δεν είναι ελέφαντες.
Πραγματικά είναι απορίας άξιον πώς στελέχη, τόσα χρόνια στην πολιτική, υποπίπτουν τόσο εύκολα σε αβίαστα λάθη. Πώς στελέχη που διερμήνευσαν με επιτυχία το λαϊκό αίσθημα την περίοδο 2011-2015, ξαφνικά πνίγηκαν μέσα σε μια κουταλιά νερό. Κατάφεραν και ήρθαν απέναντι στην θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, δυναμιτίζοντας συγχρόνως τις γέφυρες προς την κεντροαριστερά.
Τελικά τι συμβαίνει;
Νομίζω πως δεν θα ερμηνεύσουμε τα αυτογκόλ του ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν αναλύσουμε για μιαν ακόμα φορά την ιδεολογική και πολιτική φυσιογνωμία του. Τα στελέχη που λαμβάνουν τις αποφάσεις, ο ιστορικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν, είναι και θα είναι συνειδητοί μαρξιστές. Δηλαδή κουβαλούνε στις πολιτικές αποσκευές τους όλο το φορτίο της Αριστεράς στην ριζοσπαστική εκδοχή της, δηλαδή στην αποδοχή του ακτιβισμού και στην υποστήριξη των κινημάτων κοινωνικής κριτικής, που επιδιώκει να τα εκπροσωπήσει πολιτικά.
Εξάλλου, όλα αυτά τα στελέχη είναι απολύτως ειλικρινή, καθώς δεν κρύβονται. Δηλώνουν αυτό που είναι. Πόσες φορές δεν ξεκαθάρισαν πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα της Αριστεράς και δεν έχει σχέση με την σοσιαλδημοκρατία. Όλοι το έχουν ακούσει πλην των γεφυροποιών.
Συνεπώς, είναι πολύ φυσιολογικό σε κρίσιμες στιγμές, σε οριακές καταστάσεις όπου τα ιστορικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να πάρουν θέση, να ακούνε τι λέει η αριστερή ψυχούλα τους. Ο Τσίπρας ξεκίνησε την πορεία του με τον Μπαλτά, τον Γαβρόγλου, την Τασία, τον Δρίτσα, τον Μπαλαούρα, τον Λάμπρου. Μαζί διήνυσαν την διαδρομή από το 4% στην εξουσία. Αυτοί είναι σύντροφοι, με την έννοια που δίνει η Αριστερά σε αυτήν την λέξη.
Τον Τσίπρα και τον Τζανακόπουλο ουδόλως τους ενδιαφέρει τι θα πει ο Μωραϊτης ή ο Τόλκας, η Τζάκρη ή ο Ραγκούσης, που μέχρι χθες τους έβριζε. Τον Νίκο Μπίστη, το 2015, τον είχαν απέναντι. Την θέση τους για τον Κουφοντίνα την ορίζει η πάγια, καταστατική θέση της ριζοσπαστικής Αριστεράς για τα δικαιώματα των φυλακισμένων και η ιδιόμορφη οπτική που είχαν για την τρομοκρατία, όπως την διατύπωσε ο Θ. Δρίτσας προχθές και ο Μ. Μπαλαούρας παλιότερα.
Επειδή ο χώρος της ριζοσπαστικής Αριστεράς έχει ιδεολογικοποιήσει την πολιτική, πάντα, σε τελική ανάλυση, τις κομβικές θέσεις της θα τις υπαγορεύει η αριστερή ψυχή της, ακόμα και αν αντιστρατεύονται το κοινό αίσθημα.
