Και ενώ η Δύση, ασχολείται με το εάν διαψεύσθηκε ή όχι, ο πρόεδρος των ΗΠΑ για την ημερομηνία της εισβολής και με το ύφος της απάντησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Ρωσικές επιθετικές κινήσεις, αποδεικνύεται περίτρανα, ότι αυτό που ζούμε αποτελεί μέρος ενός καλοσχεδιασμένου και μακρόπνοου σχεδίου, πάνω στο οποίο πορεύεται το Κρεμλίνο.
Οι στρατιωτικοί αναλυτές χλεύαζαν τις εκτιμήσεις των ΗΠΑ, για την άμεση εισβολή χύνοντας τόνους μελάνι, για να αποδείξουν ότι αυτό δεν είναι εισβολή, λες και δεν είναι το αποτέλεσμα αυτό που μετράει.
Οι πολιτικοί αναλυτές ομιλούν περί μιας πολιτικής ήττας της Ευρώπης, που αδυνατεί να αρθρώσει ένα στιβαρό πολιτικό λόγο, που αδυνατεί να επιβάλει σκληρές κυρώσεις και που αποδεικνύει ότι το πολιτικό προσωπικό των Βρυξελλών αποτελεί ένα διακοσμητικό περιφερειακό στοιχείο, των εθνικών κυβερνήσεων, που δεν μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους.
Το αποκορύφωμα της ανεπάρκειας της κεντρικής ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής, ήταν η διαδικτυακή παρέμβαση του Ζοζέπ Μπορέλ, στην οποία ανέφερε ότι μπαίνει ένα τέλος στα ψώνια των Ρώσων στο Μιλάνο, στα πάρτι στο Σαν Τροπέ και στα διαμάντια της Αμβέρσας. Μια παρέμβαση που μόνο οργή προκαλεί, ειδικά στην Ελλάδα, αν αναλογιστούμε ότι σε αυτόν τον ανεπαρκή πολιτικό και άνευ ενσυναίσθησης άνθρωπο, έχει ανατεθεί το θέμα των κυρώσεων απέναντι στην Τουρκία.
Ωστόσο εδώ δεν μιλάμε μόνο για πόλεμο ή για μια πολιτική ήττα. Μιλάμε για τον κίνδυνο μιας οικονομικής ήττας και μιας κοινωνικής συντριβής.
Όλα αυτά τα χρόνια, που η Ευρωπαϊκή Ένωση ασχολείτο με άσχετες ρυθμίσεις, όπως των κοινών φορτιστών για τις ηλεκτρονικές συσκευές, της αντικατάστασης των πλαστικών καλαμακιών από καλαμάκια από καλαμπόκι, της απαγόρευσης της χρήσης κάποιων έγχρωμων μελανιών και μόνιμου μακιγιάζ, εξαιρουμένων δυο συγκεκριμένων αποχρώσεων, όπως του «Pigment Blue 15:3» και του «Pigment Green 7», επειδή είναι δύσκολο να αντικατασταθούν(!), της απαγόρευσης της διατερματικής κρυπτογράφησης (end-to-end encryption) σε εφαρμογές όπως η WhatsApp και η Signal, που βάλει ευθέως κατά της ιδιωτικής επικοινωνίας που αποτελεί ζωτικό κομμάτι κάθε ελεύθερης κοινωνίας και της απαγόρευσης της κατανάλωσης γύρου και ντονέρ, η Μόσχα έκανε σοβαρούς σχεδιασμούς.
Όλα αυτά τα χρόνια που η Δύση ανέπτυσσε τεχνολογίες, πολλές εκ των οποίων μετέφερε στην Κίνα με αποτέλεσμα να κλαπούν σε μηδενικό χρόνο, που έκτιζε τη μετάβαση σε έναν άλλο ενεργειακό και ψηφιακό κόσμο, στηριγμένο πάνω στην ενέργεια και στις «σκληρές πρώτες ύλες» που όμως δεν διαθέτει, η Μόσχα κινούμενη κάτω από τα ραντάρ των δυτικών μυστικών υπηρεσιών, των γεωπολιτικών και στρατιωτικών αναλυτών, προετοιμαζόταν γι’ αυτό που βιώνουμε σήμερα.
Μετά και την τελευταία εκταμίευση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου προς τη Ρωσία, τον περασμένο Αύγουστο ύψους $17,5 δισ., η αξία των αποθεμάτων σε χρυσό καθώς και των συναλλαγματικών διαθεσίμων της Ρωσίας με τιμές Σεπτεμβρίου 2021 υπερβαίνει τα $615,6 δισ. Αν μάλιστα υπολογίσουμε, ότι η αύξηση της τιμής του χρυσού από τον Σεπτέμβριο μέχρι σήμερα, έχει ξεπεράσει τα $300/oz, καθώς και τις αυξήσεις των τιμών του φυσικού αερίου και του πετρελαίου, αντιλαμβανόμαστε εύκολα ότι τα διαθέσιμα της Ρωσίας, είναι ακόμα υψηλότερα. Επιπροσθέτως θα πρέπει να σημειωθεί ότι η Ρωσία από το 2018 και μετά, έχει μειώσει κάθετα την έκθεση της σε αμερικανικά ομόλογα, υπολογίζοντας στην πτώση του αμερικανικού δολαρίου.
Η κοντόφθαλμη ενεργειακή πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει οδηγήσει στην πλήρη εξάρτηση της ΕΕ, από τη Ρωσία. Είχαμε γράψει χαρακτηριστικά προ ημερών, ότι οι πολίτες της Ευρώπης θα φτωχύνουν, από τη συρρίκνωση των εισοδημάτων τους λόγω των τιμών της ενέργειας που θα οδηγήσουν σε μείωση της παραγωγής και της ανάπτυξης, θα πνίγονται από το ύψος των λογαριασμών που θα καταβάλουν, αλλά και από τους καπνούς των φουγάρων των εργοστασίων της Κίνας και της Νοτιοανατολικής Ασίας.
Ταυτόχρονα, η εμμονή της ηλεκτροκίνησης στα αυτοκίνητα, παρ’ όλες τις ενστάσεις που έχει εκφράσει ο CEO της Toyota, Akio Toyoda, έχει καταλήξει να λαμβάνει στη Δύση, διαστάσεις ιδεοληψίας και παραθρησκευτικού φανατισμού. Ενός φανατισμού που δεν διακρίνει, ότι όλο αυτό το εγχείρημα στηρίζεται σε ορυκτούς πόρους, που δεν έχει στη διάθεση της, η Δύση. Πόρους που ελέγχονται σε μεγάλο βαθμό από την Κίνα και τη Ρωσία.
Ο στόχος του Κρεμλίνου είναι απλός. Να πνίξει ενεργειακά την Ευρωπαϊκή Ένωση. Να οδηγήσει την Ε.Ε. σε δύσκολα μονοπάτια συμπίεσης των εισοδημάτων των πολιτών, πρόκλησης κοινωνικών αναταραχών, εκδήλωσης μαζικών αντιευρωπαϊκών αποσταθεροποιητικών κινήσεων, με σκοπό την ανάδειξη των εκλεκτών του Κρεμλίνου, ρωσόφιλων λαϊκίστικων κομμάτων, στις κυβερνήσεις των χωρών μελών, της ΕΕ.
Μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης, που βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν αντίπαλο, τη Ρωσία, που δεν πιστεύει στις βασικές αρχές της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που αγνοεί την έννοια της εδαφικής ακεραιότητας, της κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας των κρατών. Που δεν μοιράζεται τις ίδιες αξίες με την Ευρώπη. Που δεν λογοδοτεί στο εσωτερικό της χώρας, αφού η αντιπολίτευση βρίσκεται στη φυλακή. Που δεν υπολογίζει τις ανθρώπινες απώλειες ενός πολέμου. Που υπακούει στις αποφάσεις ενός ανδρός, παρά το θέατρο των συνεδριάσεων των συμβουλίων και των επιτροπών που παρακολουθήσαμε όλο αυτόν τον καιρό.
Μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης, που ακολούθησε τη μυωπική ενεργειακή πολιτική της Γερμανίας, που λειτούργησε όλα αυτά τα χρόνια σαν ατζέντης των ρωσικών συμφερόντων. Της Γερμανίας, στην οποία το κίνημα των πράσινων – οικολόγων ανέτρεψε το πρόγραμμα της παραγωγής ενέργειας από τους ατομικούς αντιδραστήρες.
Μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης, που άλλον ψηφίζουν για Πρόεδρο οι πολίτες και άλλος αναλαμβάνει τη θέση του. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το 2019, οι πολίτες της ΕΕ είχαν υπερψηφίσει για πρόεδρο τους, τον δυναμικό υποψήφιο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος Μάνφρεντ Βέμπερ, που ήταν πάντα επικριτικός και αντίθετος στον υπεράκτιο αγωγό φυσικού αερίου Nord Stream 2, καθώς κατά τη γνώμη του θα αύξανε επικίνδυνα την εξάρτηση της Ε.Ε. από την Gazprom και τη Ρωσία. Ο Βέμπερ είχε κάνει έκκληση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή να εντείνει τις προσπάθειές της ώστε να αυξηθούν οι εισαγωγές αερίου μέσω Τουρκίας από την Κασπία, ακόμη δυνητικά και από το Ιράν και το Ιράκ. Και όμως, Πρόεδρος της ΕΕ σήμερα είναι η Ούρσουλα Γκέρτρουντ φον ντερ Λάιεν.
Δυστυχώς η Ευρωπαϊκή Ένωση, μοιάζει με μια παιδική χαρά, που έχει να αντιμετωπίσει έναν serial killer.
