«Στο εξετασθέν υλικό δεν ανιχνεύθηκε RNA του ιού SARS – COV – 2». Είναι η στιγμή που πέφτεις πίσω στην πολυθρόνα σου και παίρνεις συνειδητά μερικές βαθιές ανάσες. Όπως όταν ήμουν καπνιστής, που δοκίμαζα να νιώσω τον καπνό μέχρι το τελευταίο κύτταρο του σώματός μου. Είμαστε ακόμη ζωντανοί! Άλλοι άνθρωποι δεν ήταν το ίδιο τυχεροί. Θα έχετε ακούσει πολλά κοινότυπα του τύπου «ζούμε ένα πόλεμο με αόρατο εχθρό». Δυστυχώς είναι αλήθεια…
Μερικές ώρες νωρίτερα, πριν φτάσει το μήνυμα του εργαστηρίου, κοινοποιούσα την ανάρτηση του Χρήστου. Ο Χρήστος, λοιπόν, έλεγε στους φίλους του στις 30 Οκτωβρίου: «1Η ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΖΩΉ ΜΟΥ ΑΚΟΥΣΑ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΟΡΟΔΟΙΟΣ ΜΕ ΩΡΑΡΙΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ. ΓΙΔΟΡΑΓΙΑ. ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΕ,ΦΟΒΙΣΜΕΝΟ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙ, ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΚΛΕΞΕΙΣ ΞΑΝΑ». Χθες η σύζυγος του Χρήστου πληροφορούσε τους φίλους του στο Facebook ότι ο Χρήστος της, ο φίλος τους, είχε νικηθεί απ’ αυτόν τον αόρατο εχθρό. Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι η σύζυγός της είχε δίκιο ότι ο Χρήστος πάλεψε γενναία και ότι ήταν πάντα μαχητής. Κι ακόμη ότι ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος που η καρδιά του ήταν ανοικτή για όλους.
Το κακό είναι ότι ο Χρήστος δεν είναι εδώ, όπως και άλλοι 1713 συμπολίτες μας. Κι ακόμη έχουμε δρόμο. Όχι, ο Χρήστος δεν «τιμωρήθηκε» επειδή ήταν αρνητής. Ο ιός δεν κάνει διακρίσεις. Δεν πολεμάει τους αρνητές ή τους κακούς χριστιανούς. Ο ιός είναι αμείλικτος με όποιον βρεθεί στο διάβα του. Με όποιον βρει αδύναμο.
Από την άλλη πλευρά, ο Χρήστος με την ανάρτησή του μπορεί να παρέσυρε άθελά του έναν ακόμη φίλο του να μην φορέσει την μάσκα, να μην είναι προσκυνημένος και φοβισμένος. Ποιος θέλει να τον λένε οι φίλοι του «γιδοραγιά»;
Πολύ φοβάμαι ότι έφτασε η ώρα που η Πολιτεία πρέπει να πάρει πρωτοβουλία για να βάλει ένα φρένο στις ανεύθυνες δημοσιεύσεις. Είναι αυτό παραβίαση της αρχής της ελευθεροτυπίας; Προφανώς! Αλλά σε καιρό πολέμου δεν υπάρχει αυτή η «πολυτέλεια». Δεν αφήνει κανείς τον εχθρό να κάνει την προπαγάνδα του με τόσο εύκολο τρόπο. Ο Χρήστος μπορεί να το πίστευε, μπορεί να βρήκε στις θεωρίες συνομωσίας μία «ιδεολογική ταυτότητα», μπορεί οτιδήποτε. Στο τέλος δεν έχει σημασία.
Εκείνο που έχει πραγματικά σημασία είναι να βγούμε όλοι ζωντανοί RNαπ΄ αυτή τη δοκιμασία. Κι ύστερα θα έχουμε χρόνο να συζητήσουμε για όλα. Να αποχαιρετήσουμε τους φίλους μας με ησυχία και να αφήσουμε πίσω μας μια από τις πιο μεγάλες δοκιμασίες της εποχής μας. Αλλά μέχρι τότε, μέχρι να πούμε ότι το ξεπεράσαμε, είμαστε σε πόλεμο. Και στους πολέμους υπάρχουν κανόνες. Σκληροί μερικές φορές, αλλά απαραίτητοι…
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
