Συζητούσα μ' έναν δήμαρχο μιας από τις καλές περιοχές του λεκανοπεδίου. «Άντε, έχεις την επανεκλογή στο τσεπάκι» τον πείραξα, ξέροντας ότι και καλό όνομα έχει και πολλά έργα έχει είτε σε εξέλιξη είτε προγραμματισμένα για τον επόμενο χρόνο. «Αμ δε», μου απάντησε μουδιασμένα, «όταν κάνεις ένα έργο σε μια γειτονιά ο κόσμος θα σε ψηφίσει, αν δεν το κάνεις καθόλου πάλι ενδέχεται να σε ψηφίσει ελπίζοντας ότι θα το κάνεις αργότερα, αλλά αν το αφήσεις κουφάρι στη μέση σίγουρα θα σε καταψηφίσει».
Ξέρω ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία τρομοκρατεί μισθωτούς και συνταξιούχους με συγκεκριμένο εισόδημα που ροκανίζεται από τις ανατιμήσεις, ξέρω ότι φοβίζει τις κυβερνήσεις που πρέπει να βρουν τρόπο να ενισχύσουν τους πολίτες του, αλλά ότι φέρνει τέτοιο ρίγος και στους δημάρχους δεν το είχα πάρει χαμπάρι. Μου τα 'βαλε όμως κάτω ο συγκεκριμένος δήμαρχος και ομολογώ ότι ψιλοδαγκώθηκα.
«Πέρυσι πλήρωνα για τη θέρμανση των σχολείων περί τις 3.000 ευρώ τον μήνα. Κατά μέσο όρο, διότι άλλα ζεσταίνονται με αέριο κι άλλα με πετρέλαιο. Το τελευταίο τετράμηνο πλήρωνα 12.000 ευρώ. Για πολλαπλασίασε με τον αριθμό των σχολείων και βγάλε νούμερο. Εντάξει, τώρα που ζεσταίνεται ο καιρός θα κλείσουν τα καλοριφέρ, αλλά από τον επόμενο Οκτώβριο τι θα κάνω; Θα μου δώσει το υπουργείο Παιδείας τέσσερις φορές μεγαλύτερη επιχορήγηση;
Στο θερμαινόμενο κολυμβητήριο που είναι μια από τις βασικές παροχές του δήμου, ήρθε ο τελευταίος λογαριασμός και έπαθα εγκεφαλικό. Ξέρεις τι είναι 160.000 ευρώ; Από πού θα βγουν; Να το κλείσω; Και τι θα κάνουν τα παιδιά; Οι αθλητικοί σύλλογοι που δουλεύουν εκεί; Για πες μου. Αμ οι κοινωνικές υπηρεσίες; Μέχρι πέρυσι οι φτωχοί ζητούσαν σακούλες με τρόφιμα. Τώρα ζητάνε κυρίως ενίσχυση για να μην τους κόψουν το ρεύμα στο σπίτι. Τι να τους πω;
Μου λες για τα έργα. Κατ’ αρχήν έχω δύο μεγάλα έργα σε εξέλιξη. Και στα δυο ήρθαν οι εργολάβοι και μου είπαν ότι θα τα παρατήσουν κι ό,τι γίνει. Οι ανατιμήσεις σε τσιμέντα, σίδερα, αλουμίνια, σωληνώσεις, κλπ, είναι τόσο μεγάλες που ξεπερνούν τους προϋπολογισμούς με τους οποίους έγιναν οι συμβάσεις. Ναι, έχουν ρήτρες, αλλά όταν ο δημότης δει τις μπετονιέρες να φεύγουν και να μένει ένα μισοτελειωμένο κουφάρι στο τετράγωνο του, άντε να του εξηγήσεις ότι θα πας τον εργολάβο στα δικαστήρια. Σκασίλα του.
Άσε τα καινούρια έργα. Είχα προγραμματίσει την τελευταία χρονιά της τετραετίας μου να ασφαλτοστρώσω τους κεντρικούς δρόμους της πόλης που έχουν μαύρο χάλι. Ποια ασφαλτόστρωση τώρα που η πίσσα ανέβηκε 200%, ως παράγωγο του πετρελαίου; Καλά, για κείνο το κλειστό γυμναστήριο, δεν το συζητώ καν. Αυτό είναι ολόκληρο μεταλλικό. Ξέρει πόσο ανέβηκε το σίδερο; Θα τον προκηρύξω τον διαγωνισμό για να μην χάσω τις προθεσμίες αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθεί εργολάβος να το χτυπήσει. Κι αν βρεθεί θα δώσει μηδενική έκπτωση και πάλι θα υπάρχει ο κίνδυνος να το αφήσει στη μέση».
Τον συμμερίστηκα τον δήμαρχο, ομολογώ. Τι να πρωτομπαλώσει κι από πού να αυξήσει τα έσοδα του; Να αυξήσει τους δημοτικούς φόρους κι έπειτα να πάει σε εκλογές; Κι έπειτα άνοιξα την οπτική μου και πέταξα ως την περιοχή μου, την Κρήτη. Έξυσε η κυβέρνηση τον πάτο του βαρελιού και βρήκε τα 4 δισ. για κείνον τον Βόρειο Οδικό Άξονα. Κι ήταν έτοιμοι να τον ξεκινήσουν. Αν τώρα τα 4 δισ. γίνουν 5 δις, θα τον φτιάξουν ποτέ;
