Οι παλιοί έλεγαν ότι από τότε που βρέθηκε η συγνώμη οι άνθρωποι έγιναν γαϊδούρια. Και το έλεγαν γιατί η συγνώμη αντικατέστησε το τίμημα που ώφειλε να πληρώσει κανείς για την αδικοπραξία του. Λες μια συγνώμη και καθαρίζεις. Τζάμπα. Ενώ, η πραγματική συγνώμη συνοδεύεται υποχρεωτικώς και από τίμημα. Αν είσαι αξιωματούχος παραιτείσαι. Πολύ περισσότερο αν είσαι πρωθυπουργός.
Στην αρχαία Αθήνα και Σπάρτη, που δεν είχε ακόμα βρεθεί η συγνώμη, ο αδικοπράττων ζητούσε έλεος. Δηλαδή, να μειωθούν οι επιπτώσεις από την πράξη του. Όχι να μην έχει επιπτώσεις. Η έννοια του αδικήματος χωρίς τίμημα ήταν αδιανόητη. Όχι από σκληρότητα. Αλλά, από καθήκον δικαιοσύνης έναντι εκείνων που δεν αδικούσαν. Τόσο απλά.
Αυτό το καθήκον απέναντι σε εκείνους που ακολουθούν τους κανόνες της Δημοκρατίας και της ισονομίας είναι άγνωστο στη σύγχρονη Ελλάδα. Αλλά, και σε εκείνους, που κομπορρημονούν ότι είναι η προσωποποίηση της ηθικής. Και αποδείχτηκαν πιο ανήθικοι από τους ανήθικους.
Ο πρωθυπουργός στην προχτεσινή του συνέντευξη υπέπεσε σε πολλά παραπτώματα, κοινώς ψέματα και διαστροφές της πραγματικότητας, με πρώτο αυτό της τζάμπα συγνώμης για το μπαράζ των ρουσφετολογικών μετατάξεων συριζέων σε προνομιούχες δημόσιες θέσεις. Μισθοδοτούμενες από τους πολίτες. Οι οποίοι πολίτες δεν έχουν τη δυνατότητα μιας ευνοϊκής εργασιακής μεταχείρισης. Και σ αυτό το σημείο φανερώνεται η πρώτη ένδειξη έλλειψης συναίσθησης από τον πρωθυπουργό για το αδίκημα των ρουσφετιών.
Παράλληλα, είπε ψέματα, ότι ανακλήθηκαν οι ρουσφετολογικές μετατάξεις, ενώ ανακλήθηκαν μερικές μόνο. Εκείνες για τις οποίες έγινε ντόρος και δεν πρόλαβαν να δημοσιευθούν στην εφημερίδα της κυβερνήσεως! Όλες οι άλλες πέρασαν!
Ο πρωθυπουργός, αντί να αποδεχτεί πλήρως τη διεφθαρμένη πράξη των συνεργατών του και του ίδιου- ιδίως για τις 4 μετατάξεις στο …πρωθυπουργικό γραφείο την τελευταία μέρα της Βουλής, δηλαδή φόρτωσε στον επόμενο πρωθυπουργό 4 υπονομευτές του- προσπάθησε ακόμα και εκεί να απαλύνει την πράξη, λέγοντας ότι δεν πρόκειται για διορισμούς, αλλά για μετατάξεις σε ευνοϊκότερες θέσεις!
Ο πρωθυπουργός δεν έχει συναίσθηση ότι δεν έχει κυρίαρχο ρόλο η πράξη όσο η νοοτροπία πίσω από την κάθε πράξη. Και μ αυτή τη νοοτροπία δεν δίστασε να δοξάσει την κ. Χριστοδουλοπούλου, ότι παραδέχτηκε το δικό της λάθος για το ρουσφέτι στην κόρη της. Λες και έκανε χάρη στο λαό η διεφθαρμένη κυρία. Γιατί, όπως και ο πρωθυπουργός, δεν έχει συναίσθηση ότι το ρουσφέτι είναι διαφθορά.
Ο πρωθυπουργός δεν έχει μάθει τίποτε από την σχεδόν 5χρονη θητεία του. Γιατί, κοκορεύτηκε για πολλοστή φορά ότι είναι ο νεότερος εκλεγμένος πρωθυπουργός στη χώρα. Προφανώς του αρκεί αυτή η διαπίστωση. Δεν διανοήθηκε ποτέ ότι σημασία δεν έχει πόσο χρονών είσαι, αλλά αν είσαι επαρκής ή ανεπαρκής ως πρωθυπουργός.
Και σ αυτό το επίπεδο ακριβώς, παραδέχτηκε ότι ήταν ανίδεος για τον όγκο της δυσαρέσκειας του λαού, που εκφράστηκε στις εκλογές. Και για να ενισχύσει το επιχείρημα της ανεπάρκειάς του ως πρωθυπουργού, πρόσθεσε: «δικαίως ή αδίκως».
Ο πρωθυπουργός δεν έχει συναίσθηση ότι ακόμα και σήμερα έχει μαύρα μεσάνυχτα για την πραγματικότητα της χώρας σε όλα σχεδόν τα θέματα. Και αυτό είναι φυσικό. Οι αιτίες είναι δύο, αλλά στην πραγματικότητα μία. Η πρώτη είναι η παντελής έλλειψη μόρφωσής του. Η δεύτερη είναι η επιλογή των πηγών από τις οποίες πληροφορείται. Δυστυχώς για το λαό, η δεύτερη είναι αποτέλεσμα της πρώτης.
Οι όχι τόσο νέοι πρωθυπουργοί που κυβέρνησαν τη χώρα μέχρι το 1996 δεν επαφίεντο στους συμβούλους τους για να μαθαίνουν τι πραγματικά συμβαίνει. Ήξεραν διεθνή πολιτική, νομικά, οικονομία, γεωγραφία, ιστορία, που είναι απαραίτητα για να μπορείς να κυβερνήσεις. Δεν ήταν ειδήμονες. Γι αυτό και είχαν ειδήμονες για συμβούλους. Τους οποίους όμως δεν συμβουλεύονταν τυφλά, όπως κάνει ο κ. Τσίπρας, λόγω αμάθειας. Τους έκριναν για τις απόψεις τους. Δεν τους ακολουθούσαν στα τυφλά. Αξιολογούσαν.
Οι πρωθυπουργοί μέχρι τον κ. Σημίτη ενημερώνονταν διαβάζοντας οι ίδιοι τον Τύπο. Δεν περίμεναν από κανέναν σύμβουλο να τους ενημερώσει για το τι συμβαίνει στη διπλανή πόρτα. Είχαν προσωπική άποψη. Και όλοι, προσκαλούσαν δημοσιογράφους, όχι της δικής τους πολιτικής ιδεολογίας, και κουβέντιαζαν για να καταλάβουν τι πραγματικά συμβαίνει. Με πρωταγωνιστές τον Κ Καραμανλή και τον Ανδρέα. Οι οποίοι είχαν χιλιαπλάσιες γνώσεις για όλα τα θέματα ήδη σε σχέση με τον παντελώς ανίδεο κ. Τσίπρα.
Ο κ. Τσίπρας αρκείται να αντιγράφει από κασέτες του ΠΑΣΟΚ τη φωνή του Ανδρέα και να λέει ότι θαυμάζει τον Καραμανλή. Γιατί αρκείται στα εύκολα του φαίνεσθαι. Δεν έχει κάνει κανέναν κόπο να μορφωθεί με τις γνώσεις τους, να μιμηθεί τη νοοτροπία τους στη γενναιότητα υπεράσπισης της χώρας και την πολιτική ευφυΐα τους να μαθαίνουν την πραγματικότητα των πολιτών.
Ο πρωθυπουργός δεν έχει ιδέα από την πραγματικότητα. Γιατί την πραγματικότητα τη βλέπει μέσα από τα μάτια των συμβούλων του. Τους οποίους τους έχει επιλέξει όχι με βάση τις γνώσεις τους και την αμεροληψία τους. Αλλά, με βάση την κομματική τους ταυτότητα. Έτσι, περιτριγυρίζεται αποκλειστικά από ανεπαρκείς φανατικούς, ραδιούργους ή αυλοκόλακες και από εμμονικούς εκπροσώπους ιδεολογικών απολιθωμάτων.
Μ αυτές τις επιλογές που έχει κάνει ήταν φυσικό να έχει αυταπάτες για την πραγματικότητα με τους δανειστές στις αρχές του 2015 (ελέω Γιάνη), αυταπάτες για το συσχετισμό δυνάμεων τον Ιούλιο του 2015 (ελέω Γιανη), αυταπάτες για την αντιμνημονιακή δυναμική του λαού στο δημοψήφισμα (ελέω κομματικού περιβάλλοντος), αυταπάτες για την οικονομική πολιτική της υπερφορολόγησης (ελέω Τσακαλώτου), άγνοια περί το Μακεδονικό και την εξωτερική πολιτική (ελέω Κοτζιά), άγνοια περί τις επενδύσεις (ελέω Σταθάκη, αγνοώντας τον γνώστη Πιτσιόρλα), άγνοια περί την Υγεία και την Παιδεία (ελέω ιδεολογικής εμμονής), άγνοια περί την Άμυνα (ελέω Καμμένου και κόμματος), άγνοια περί τη Δικαιοσύνη (ελέω Παπαγγελόπουλου και κόμματος), άγνοια περί τους αγρότες, το εμπόριο, τη ναυτιλία, τις μεταφορές, τα δημόσια έργα, τα ενεργειακά. Άγνοια για τη δημοκρατική λειτουργία των δημόσιων ΜΜΕ και την ελευθερία λόγου των υπολοίπων . Ελέω Παππά, Βερναρδάκη, Κρέτσου και της αντίστοιχης δικής του καθεστωτικής αντιδημοκρατικής ιδεολογίας. Τελικώς, άγνοια για όλα όσα κλήθηκε να κυβερνήσει.
Και για όλα αυτά δεν έχει κανένα ελαφρυντικό. Αυτά τα «ελέω», δεν απαλλάσσουν τον κ. Τσίπρα από την κύρια και πρωταρχική ευθύνη του. ΑΥΤΟΣ τους επέλεξε όλους αυτούς. ΑΥΤΟΣ άφησε άκριτα στα χέρια τους τη διοίκηση των τομέων του κράτους. ΑΥΤΟΣ ήταν ανίκανος να τους κρίνει και να τους ελέγξει. Λόγω της ΔΙΚΗΣ ΤΟΥ αμάθειας.
Όλη αυτή η άγνοιά του δεν απαλλάσσει τον κ. Τσίπρα από την ευθύνη του ως πρωθυπουργού. Η άγνοια δεν αποτελεί δικαιολογία για τόσο υπεύθυνες θέσεις. Όπως δεν αποτελεί ελαφρυντικό για κανέναν πολίτη η άγνοια νόμου. Η άγνοια πρωθυπουργού είναι έγκλημα. Που δεν καθαγιάζεται με μια συγνώμη.
Το σημαντικότερο: Με τη στάση του απέναντι στον σκανδαλώδη τρόπο διαχείρισης της Δικαιοσύνης, του Τύπου, της Βουλής, των νομοσχεδίων, του Συντάγματος, αποδεικνύει ότι δεν έχει απλώς άγνοια. Έχει συνειδητή συμμετοχή σε αντιδημοκρατία.
Ο κ. Τσίπρας, απευθύνει συγνώμη στο λαό, αλλά παραμένει στη θέση του! Πρωτάκουστο! Μετά από τέτοια ομολογία πρωθυπουργού για όργιο ρουσφετιών από την κυβέρνησή του ο πρωθυπουργός παραιτείται. Και παραδίδει την πρωθυπουργία και την προεδρία του κόμματος, το οποίο εξέθεσε με τις πράξεις του, σε άλλον. Έτσι γίνεται στις Δημοκρατίες. Αλλιώς η συγνώμη δεν είναι παρά ένα ακόμα υποκριτικό προεκλογικό κόλπο του κ. Τσίπρα.
Ο κ Τσίπρας είπε μια αλήθεια. Ότι είναι ο νεότερος εκλεγμένος πρωθυπουργός της χώρας. Απέκρυψε, ως συνήθως τη σημαντικότερη: Ότι είναι ο ανεπαρκέστερος.
Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης
