Αν δεν είχε δολοφονηθεί με τον ειδεχθή τρόπο ο 19χρονος Άλκης στη Θεσσαλονίκη δεν θα συζητούσαμε σήμερα πάλι για τους δεκάδες νόμους που συντάχθηκαν ως «γονατογραφήματα» στη σκιά ντροπιαστικών γεγονότων στο ποδόσφαιρο, μέσα σε αυτή την επικίνδυνη ασυνέχεια της ελληνικής πολιτείας.
Νόμοι που δεν εφαρμόστηκαν καθόλου.
Νόμοι που εφαρμόστηκαν για λίγο, πλημμελώς.
Νόμοι που ξεχάστηκαν.
Νόμοι που εάν τηρούντο θα εμπόδιζαν τις ποδοσφαιρικές ομάδες από το να γίνονται φυτώρια μίσους και βίας και δεν θα άφηναν 20χρονα παιδιά να μετατρέπονται σε ντοπαρισμένες δολοφονικές αγέλες.
Εθελοτυφλούμε ωστόσο αν νομίζουμε ότι εστιάζοντας στα γήπεδα θα σώσουμε τον επόμενο Άλκη.
Στις γειτονιές από την Κηφισιά μέχρι τον Κολωνό και την Αργυρούπολη αντίστοιχες αγέλες νεαρών παιδιών 13- 18 ετών και σκληρές ανήλικες συμμορίες επιδίδονται σε ανελέητους ξυλοδαρμούς, κλοπές με απειλή μαχαιριών, και κάθε είδους παρανομία.
Τον περασμένο χρόνο, μέσα στο διάστημα Ιανουαρίου – Αυγούστου τέτοιες συμμορίες ξυλοκόπησαν, 218 ανήλικους και λήστεψαν άλλους 211 σύμφωνα με στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας.
Στο Γαλάτσι στις αρχές του περασμένου χρόνου ένας 17χρονος μαρτύρησε στα χέρια μιας ομάδας 20 ατόμων, ένας 16χρονος έμεινε σοβαρά τραυματισμένος στο μέσο του δρόμου όταν δυο αντίπαλες συμμορίες έδωσαν ραντεβού για ξεκαθάρισμα στου Ζωγράφου.
Υπάρχουν εκατοντάδες αιτίες και χιλιάδες αφορμές για να παραδοθεί ένας άνθρωπος και πολύ περισσότερο ένα νέο παιδί, στην εσωτερική παρόρμηση και στην έμφυτη ροπή στη βία.
Προκαλώντας την ή απαντώντας σε αυτή.
Υπάρχει όμως, μόνον ένας δρόμος που οδηγεί μια κοινωνία στην άνευ όρων παράδοση στη βαρβαρότητα.
Είναι η αποδοχή της ανομίας ως γενικού κανόνα και η εδραιωμένη αντίληψη γενικευμένης ατιμωρησίας.
Από τα μικρά ατοπήματα έως τα τεράστια εγκλήματα.
Οι κανόνες και οι νόμοι στην Ελλάδα αποδεικνύεται ότι υφίστανται, ακριβώς επειδή καταπατούνται σε καθημερινή βάση και σχεδόν σε καθολική κλίμακα.
Η περιφρόνηση, η παράκαμψη και η καταπάτησή τους, άνευ συνεπειών, είναι διδαχή και τρόπος ζωής, στην ελληνική επικράτεια. Εξ απαλών ονύχων, μέχρι τα βαθιά γεράματα. Ανά γενιά και ιστορική περίοδο διατίθεται εύκολα και το άλλοθι.
Η τουρκοκρατία, ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, τα μνημόνια, η πανδημία…Μέχρι νεωτέρας. Δεν αμφισβητώ την πολυπλοκότητα των προβλημάτων και της εποχής, όμως η βία χωρίς τιμωρία, έχει γίνει εθνικός μας συνοδοιπόρος.
Γονείς και κηδεμόνες δεν γνωρίζουν, αδιαφορούν ή βολικά μεταθέτουν τις ευθύνες τους. Οι εκπαιδευτικοί, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια επίσης.
Η αστυνομία και η δικαιοσύνη αδρανούν όταν δεν συνεργούν, δια των πράξεων ή παραλείψεων τους. Η πολιτική εξουσία όχι μόνο δεν ξέρει πως να γίνεται σεβαστή αλλά νοιώθει αμήχανη όταν χρειάζεται να δηλώσει το αυτονόητο: ο σεβασμός στο νόμο σε ένα κράτος δικαίου, δεν είναι στη διακριτική ευχέρεια κανενός.
