Η Νέα Δημοκρατία κυβερνά δυόμισι χρόνια και η κριτική ασκείται στο ΣΥΡΙΖΑ, όχι από την κυβέρνηση αλλά μέσα από το δικό του χώρο. Εξ οικείων τα βέλη.
Έχουμε και λέμε : Νικολακόπουλος, Βαλντέν, Κούλογλου, Λακόπουλος, Βερναρδάκης, με κείμενα τους αμφισβητούν άμεσα την τακτική του κόμματος και εμμέσως ασκούν κριτική στον ίδιο τον Τσίπρα. Δεν αμφισβητούν την αρχηγία του, αμφισβητεί ο καθένας με τον τρόπο του τις ικανότητες του να οδηγήσει το κόμμα του ξανά στην εξουσία.
Όλοι οι παραπάνω διαπιστώνουν τα αδιέξοδα της αντιπολιτευτικής τακτικής τού «όχι σε όλα». Συγχρόνως, διαπιστώνουν πως τα μηνύματα που στέλνει ο ΣΥΡΙΖΑ στο ζήτημα της πανδημίας, που δεν πλήττει μόνον την Ελλάδα αλλά την Οικουμένη όλη, είναι αντιφατικά και θολά. Σε ένα ζήτημα στο οποίο θα έπρεπε να επιδειχθεί πρωτίστως η εθνική ενότητα—και ας υπάρξουν στη συνέχεια οι κριτικές παρατηρήσεις—η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε το δρόμο της κάθετης ρήξης. Οι πολίτες επιζητούσαν εθνική συνεννόηση και ο Α. Τσίπρας με τον Π. Πολάκη προσέφεραν πόλωση.
Η πορεία κόντρα στο ρεύμα έχει πολιτικό κόστος.
Ακόμα και η πολιτική γραμμή της «προοδευτικής» κυβέρνησης, που αποτελεί τη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθει, γιατί δεν εξηγεί πώς και με ποιους θα σχηματισθεί κυβέρνηση μειοψηφίας. Ο Α. Τσίπρας «πουλά φύκια για μεταξωτές κορδέλες», κάτι που είναι προφανέστατο. Τα νούμερα δε βγαίνουν, κάτι που το αντιλαμβάνεται και ένας μαθητής του δημοτικού.
Συγχρόνως, φαίνεται πως και η ιστορία της «γέφυρας» έχει βαλτώσει. Οι αντιστάσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ από όλα τα στελέχη που επιδιώκουν το κόμμα τους να διατηρήσει οπωσδήποτε την αριστερή φυσιογνωμία του, χωρίς νοθεύσεις, ουσιαστικά τορπιλίζουν την απόπειρα του Α. Τσίπρα να μετακινηθεί προς τη σοσιαλδημοκρατία. Με δεδομένες τις ιστορικές καταβολές αυτών των στελεχών η απόπειρα τού Τσίπρα αποτελεί γι΄αυτούς έγκλημα καθοσιώσεως. Θα το έλεγα και casus belli.
Η γενικευμένη κριτική έχει ως κεντρική βάση της το γεγονός πως η κυβέρνηση φθείρεται, αλλά μαζί της φθείρεται και ο ΣΥΡΙΖΑ. Όπως είχε επισημάνει ο Η. Νικολακόπουλος το 32% των εθνικών εκλογών δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Τουλάχιστον σήμερα, όλες οι δημοσκοπήσεις, αυτό δείχνουν. Όσο δε, ο χρόνος των εκλογών πλησιάζει—υπό την έννοια ότι από την άνοιξη του 2022 μπορεί ανά πάσα στιγμή να προκηρυχθούν εκλογές—και ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει καθηλωμένος σε ποσοστά γύρω στο 25%, τόσο οι κριτικές φωνές και οι αμφισβητήσεις, εκ των έσω, θα πληθαίνουν. Μια ακόμα εκλογική ήττα δεν αντέχεται, μια ακόμα τετραετία εκτός εξουσίας είναι ανυπόφορη. Αν γευτείς την εξουσία μια φορά—ιδίως αν είσαι «πεινασμένος»-- η απώλεια της είναι ψυχοφθόρα.
Το πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον αρχηγό του είναι ότι αδυνατούν να κατανοήσουν αυτά που τους προσάπτουν οι δικοί τους φίλοι. Δεν μιλούν την ίδια γλώσσα. Γι΄αυτό και πορεύονται το μόνο δρόμο που γνωρίζουν. Αυτόν της πόλωσης, του διχασμού και του «όχι σε όλα». Με απλά λόγια αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο από αυτό που είναι.
