Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Σχολιάζοντας τις εξελίξεις στην «Υπόθεση Novartis» ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αφού επεσήμανε ότι το σκάνδαλο αφορά αυτούς που το μεθόδευσαν, κατέληξε στην εξής παρατήρηση: «Αποτελεί προσβολή του πολιτεύματος και ως εκ τούτου δεν έχουμε δικαίωμα να το υποβαθμίσουμε ή να το λησμονήσουμε. Δεν αφορά όσους θίχτηκαν προσωπικά αλλά τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου».
Οι απόψεις του κ.Βενιζέλου για τα ζητήματα που τέμνονται με το νόμο έχουν πάντα ιδιαίτερο βάρος και δεν εκφράζονται συχνά και αβασάνιστα. Στην προκειμένη περίπτωση όμως έχει ενδιαφέρον ότι προέρχονται από ένα από τα θύματα μιας πρωτοφανούς μεθόδευσης (ο συνάδελφός του κ.Ν. Αλιβιζάτος έχει χαρακτηρίσει την μεθόδευση ως τη χειρότερη εφαρμογή του νόμου περί ευθύνης υπουργών στη Μεταπολίτευση), από ένα πολιτικό που οι πολιτικοί του αντίπαλοι επιχείρησαν να εξολοθρεύσουν με ατιμωτικό τρόπο στο πλαίσιο αυτού που οι ίδιοι εννοούν ως πολιτική αντιπαράθεση. Γι'' αυτο και το διαβάσαμε με ιδιαίτερη ευαισθησία αν και διατηρούμε την πίστη μας στην αξία της μεγαλοθυμίας απέναντι στον αντίπαλο και δη τον ηττημένο.
Κάθε Έλληνας πολίτης σήμερα αισθάνεται αποτροπιασμό γιαυτό που υπέστησαν άνθρωποι όπως ο Παναγιώτης Πικραμμένος και ο Γιώργος Κουτρουμάνης αλλά και έμπειροι και «ψημένοι» στις φλόγες της πολιτικής όπως οι κ.κ. Βενιζέλος και Λυκουρέντζος. Αναφερόμαστε αποκλειστικά σε αυτούς που απαλλάχθηκαν από τις κατηγορίες, για τους υπόλοιπους θα επανέλθουμε.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν και παραμένει η αδυναμία του να διακρίνει πότε πρέπει να βάζει την τελεία. Τον Ιούλιο του 2015 κι ενώ είχαν την πρόθεση να έρθουν σε συμφωνία με τους δανειστές έκλεισαν τις τράπεζες με καταστροφικά αποτελέσματα για τη χώρα. Οι διαπραγματεύσεις για το κλείσιμο της α'αξιολόγησης κατέληξε σ'ενα «Μνημόνιο plus», οι τράπεζες έχουν καταντήσει ΚΕΠ γιατί δεν προχώρησαν εγκαίρως σε όσα έπρεπε να γίνουν ενώ στην πανικόβλητη προσπάθειά τους να απεγκλωβιστούν από τα στρατηγικά αδιέξοδα που οι ίδιοι δημιούργησαν, έφτασαν να σύρουν απολογούμενους ανθρώπους σαν τον Παναγιώτη Πικραμμένο και να στήσουν μια ιστορία αποκλειστικά πάνω σε μαρτυρίες προστατευόμενων μαρτύρων που τελικά όλοι μάθαμε την ταυτότητά τους.
Αμετροέπεια, αδαημοσύνη για το πώς λειτουργεί ο σύγχρονος κόσμος, ατζαμοσύνη, ιδεοληψία, φανατισμός. Και πάνω απ'όλα αδυναμία να παίξουν το παιχνίδι της πολιτικής, ακόμα και στην πιο σκληρή του εκδοχή, εντός του πεδίου. Η αντίληψη της αντιπαράθεσης ως ένα διαρκές αντάρτικο δημιουργεί ένταση σε βαθμό υστερίας.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον φωνές που βρίσκουν μια αξία στη μετριοπάθεια απλώς σιωπούν. Γιατί πως θα μπορέσουμε να ζητήσουμε να πρυτανεύσει η ψυχραιμία και η μεγαθυμία απέναντι στον ηττημένο αντίπαλο, όταν αυτός έχει υπερβεί κάθε όριο;
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ειδικώς ο κ.Τσίπρας και οι συν αυτώ αύριο θα χρειαστούν τις μετριοπαθείς φωνές της αντιπολίτευσης περισσότερο από τη φωνή κάθε άλλου. Όμως με τη στάση τους και τις μεθοδεύσεις τους θα τους έχουν αφαιρέσει το λόγο. Κι επειδή ο μεγάλος χαμένος θα είναι η πολιτική και δευτερευόντος ο κ.Τσίπρας μπαίνει κι αυτό στη λίστα με τα «ασυγχώρητα» που θα έχουν συμβεί κατά την κυβέρνησή του.
