Του Σάκη Μουμτζή
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ό,τι ζημία ήταν να υποστεί από την οικονομική πολιτική του, την υπέστη. Και ήταν σημαντική, καθώς από το 36% κινείται σήμερα μεταξύ 16-18%, χωρίς την αναγωγή των αναποφάσιστων. Οι περικοπές των συντάξεων έχουν προεξοφληθεί στην συνείδηση των πολιτών.
Το τελειωτικό χτύπημα θα το δεχθεί όμως από την στάση του στα εθνικά θέματα. Ήδη γεύεται τους καρπούς της συμφωνίας με την FYROM. Δημοσκοπική κατάρρευση στην Μακεδονία και τα στελέχη του δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν στους δρόμους χωρίς την συνοδεία των ΜΑΤ, λόγω της οργής του κόσμου. Και είμαστε ακόμα στην αρχή, γιατί με την φόρα που έχει πάρει ο Ν.Κοτζιάς έρχεται μια, ανάλογα επιζήμια, συμφωνία και με τους Αλβανούς.
Και εδώ η κατάσταση είναι εξίσου σοβαρή, γιατί όπως έχουν επισημάνει έγκριτοι σχολιαστές, υπάρχει κάτι το χειροπιαστό προς σύγκριση. Είναι η συμφωνία που υπέγραψε ο Κώστας Καραμανλής με την τότε Αλβανική κυβέρνηση το 2009 και την οποία απέρριψε το Ανώτατο Δικαστήριο της Αλβανίας. Συνεπώς, αν η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπογράψει μια συμφωνία που θα είναι χειρότερη από αυτήν του 2009, τότε θα κατηγορηθεί, με χειροπιαστές αποδείξεις, πως δεν υπερασπίζεται τα εθνικά συμφέροντα. Νέες κινητοποιήσεις, νέα συλλαλητήρια, πρόσθετη φθορά για την κυβέρνηση και πιθανόν νέα εστία έντασης με τους ΑΝΕΛ.
Γιατί γίνονται όλα αυτά; Προς τι η βιασύνη; Φαίνεται πως η θεωρία του ανταλλάγματος δεν ισχύει. Ο Α.Τσίπρας πήρε μια μίζερη ρύθμιση για το χρέος, παρά τα περί αντιθέτου γραφόμενα. Μάλιστα, η συγκεκριμένη ρύθμιση είναι χειρότερη από αυτήν που είχε επιτύχει η κυβέρνηση του Α.Σαμαρά τον Νοέμβριο του 2012, χωρίς μάλιστα να έχει προβεί σε εθνικές υποχωρήσεις.
Φαίνεται πως η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιλήφθηκε πως ένα κόμμα εξουσίας δεν επιβάλλει στην κοινωνία τις απόψεις του, αλλά τις συνθέτει. Ένα κόμμα εξουσίας αφουγκράζεται τα μηνύματα που αναδύονται μέσα από το κοινωνικό σώμα και προσπαθεί να τα «χωνέψει» με τις δικές του θέσεις.
Αυτή η νοοτροπία και η συμπεριφορά βρίσκονται μέσα στο ιστορικό γονιδίωμα των κομμάτων. Ηταν εμφανές πως τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και το ΠΑΣΟΚ ήταν εκ της ιδρύσεως τους, κόμματα εξουσίας. Είχαν αναπτύξει στέρεους δεσμούς με συγκεκριμένα, πολυπληθή κοινωνικά στρώματα και έτσι κυβέρνησαν την Ελλάδα από το 1974 ως και το 2014.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε τέτοια χαρακτηριστικά. Βρέθηκε στην εξουσία κάτω από τις γνωστές συγκυρίες, χωρίς να έχει αναπτύξει στέρεες σχέσεις με την κοινωνία. Άλλωστε, η ηγετική του ομάδα και σχεδόν όλο το στελεχικό του δυναμικό ασπάζονταν την θεωρία της «φωτισμένης πρωτοπορίας», που είναι άμεσα συνυφασμένη με την επιβολή των θέσεων του κόμματος στην κοινωνία.
Δεν αντιλήφθηκε ο Α.Τσίπρας πως ένα σημαντικό κομμάτι του 36% που τον ψήφισε, είναι βαθύτατα συντηρητικό στα κοινωνικά ζητήματα, αγαπά την πατρίδα, σέβεται την σημαία και πιστεύει στην Ορθοδοξία. Με απλά λόγια αυτό το 36% δεν ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ γιατί συμφωνούσε με τα ιδεολογήματα του, αλλά γιατί το ώθησε η μνημονιακή συγκυρία.
Και σήμερα ένα μεγάλο μέρος του, μαζί με την υπόλοιπη κοινωνία αντιδρά στην συμφωνία με την FYROM, και περιμένει στην γωνία τον ΣΥΡΙΖΑ για την συμφωνία με την Αλβανία. Φαίνεται πως τα εθνικά θέματα θα σηματοδοτήσουν την αρχή του τέλους, ενός οδυνηρού τέλους, του ΣΥΡΙΖΑ.
