Του Αντώνη Πανούτσου
Δυόμιση χρόνια η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ βασιζόταν στην καλή της τύχη. Το πετρέλαιο από τα 140 δολάρια του 2008 και τα 107 του 2014, έπεσε τον Φεβρουάριο του 2016 μέχρι και στα 30 δολάρια το βαρέλι. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στην Μέση Ανατολή και το πραξικόπημα στην Τουρκία εκτίναξαν τον ελληνικό τουρισμό. Η συμφωνία της Ε.Ε με την Τουρκία και η ήττα του ISIS μείωσαν τον αριθμό των προσφύγων.
Οι αποταμιεύσεις της μέσης τάξης στήριξαν την υπερφορολόγηση. Στους δρόμους δεν είχε να αντιμετωπίσει αντίσταση, αφού τα δικά του παιδιά που είχαν κάνει κόλαση την Αθήνα είχαν βολευτεί ή μπορούσαν να βασίζονται στην ασυλία του Βούτση και του Τόσκα. Οι Ευρωπαίοι αφού κατάλαβαν ότι ο Τσίπρας είναι οικόσιτος δεν είχαν πρόβλημα να τον στηρίξουν. Για 2+ χρόνια ο Αλέξης Τσίπρας κυβερνούσε κάτω από ιδανικές συνθήκες. Μέχρι οι πυρκαγιές στην Ανατολική Αττική, το ναυάγιο του Αγία Ζώνη και οι πλημμύρες στην Μάνδρα, για να φανεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί όχι να διαχειριστεί χώρα αλλά μεγάλο περίπτερο. Το τελικό χτύπημα ήταν η προσπάθεια να πουληθούν τα βλήματα στην Υεμένη. Η παπάτζα που είχε ξεκινήσει η Δούρου με την Μάνδρα ολοκληρωνόταν με την αντίστοιχη του Καμμένου. Και αποδεικνυόταν υπερβολική.
Στην Μάνδρα που αντί επιχείρηση διάσωσης στήθηκε θεατρικό έργο. Με τον Τσίπρα και τον Σκουρλέτη να κάνουν ότι ενημερώνονται στον τόπο της καταστροφής ενώ βρισκόντουσαν πάνω από χιλιόμετρο μακριά, την Ρένα Δούρου να ντύνεται ηρωίδα του Τσέχοφ για να δείξει την θλίψη της και τον Καράμερο να φοράει νιτσεράδα για να πάει στο στούντιο, για να φανεί ότι έκανε διάλειμμα από τις επιχειρήσεις διάσωσης. Το λιμπρέτο της οπερέτας ανέλαβε η Δούρου. Το «αναλαμβάνουμε την ποινική ευθύνη» που είπε πρέπει αντί για κίνηση ευθύνης ήταν μια ακόμα ερώτηση στο IQ τεστ που διεξάγει ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Έτσι ώστε να απαντηθεί πόσοι Ελληνες είναι αρκετά κουτοί για να πιστέψουν ότι η ποινική ευθύνη είναι κάτι το προαιρετικό που αν θέλεις το αναλαμβάνεις και αλλιώς λες του εισαγγελέα να πάει αλλού.
Λίγο αργότερα στην Βουλή στήθηκε μυθιστόρημα μυστηρίου. Από τις χρεώσεις για την διαμονή στο Λονδίνο αλλά και παλιότερα όταν ο Πάνος Καμμένος κουνάει έγγραφο στο βήμα της Βουλής κανένας δεν μπορεί να είναι βέβαιος περί τίνος πρόκειται. Μπορεί να αποδεικτικό αγοράς όπλων όσο καλά μπορεί να είναι η απόδειξη του ξενοδοχείου του ή η γενική αίματος και ούρων. Το θετικό είναι ότι ο Καμμένος έχει την ευγένεια να κουνάει έγγραφα από σχήμα και χρώμα μοιάζουν πραγματικά. Το αρνητικό ότι αν δεν εξεταστούν από κοντά κανείς δεν είναι βέβαιος.
Χθες στην συνέντευξη Τύπου ο Μάκης Βορίδης χαρακτήρισε τα έγγραφα με τον ευφημισμό «μη γνήσια». Τεκμηρίωσε την άποψη του με 10 διαφορές του πρώτου end user εγγράφου που κατέθεσε ο Καμμένος και 7 του δευτέρου από ανάλογο έγγραφο που αφορούσε την Σερβία. Οι διαφορές περιλάμβαναν από γραμματικά λάθη στα αγγλικά «of the Greece Government», μέχρι την απουσία υπογραφών και σφραγίδων. Οι οποίες παρά την γοητεία του χειροποίητου από το βιομηχανοποιημένο απαιτούν εξηγήσεις. Τις οποίες ο Πάνος Καμμένος δεν είχε πρόβλημα να δώσει.
Απάντησε ότι το 1978 «όταν ο Βορίδης κυνηγούσε πολίτες με τσεκούρια». Κάτι που όπως φαίνεται γράφτηκε ανεξίτηλα στις αριστερές ευαισθησίες του 13χρονου τότε Πάνου Καμμένου και έπρεπε να το μοιραστεί με τον κόσμο. Το ότι βέβαια η αναφορά στο 1978 προέκυπτε από τηλεφώνημα κάποιου που δήλωσε Βασίλης Παπαδόπουλος στην εκπομπή του Γιώργου Τράγκα που είπε «Το 1978 κατέβηκα στην Αθήνα με τον Ηλία Καμμένο (πατέρα του Πάνου Καμμένου) και πήρα το πρώτο μου αυτοκίνητο» και ότι το τηλεφώνημα δεν αναφέρθηκε από τον Βορίδη ήταν λεπτομέρεια. Το σημαντικό ήταν η συζήτηση να πάει στο τσεκούρι του Βορίδη μέχρι την επόμενη συνεδρίαση όταν θα κουνάει ένα έγγραφο και βουλευτές και τηλεθεατές θα προσπαθούν να καταλάβουν τι είναι. Σε ένα παιχνίδι που παίχτηκε και ξαναπαίχτηκε και πλησιάζει στο τέλος του.
