Για να μη χανόμαστε στη δύναμη των εικόνων. Σε όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες υπάρχουν νέοι που επιθυμούν την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος με τα όπλα. Επιθυμούν δηλαδή τον ένοπλο αγώνα. Διαδηλώνουν, καταστρέφουν, συμπλέκονται με την Αστυνομία. Είτε επειδή δεν τολμούν να διαβούν τον Ρουβίκωνα και να αρχίσουν τρομοκρατικές ενέργειες είτε γιατί τα σύγχρονα μέσα των διωκτικών αρχών τους προλαμβάνουν ή τους αποθαρρύνουν, η τρομοκρατία της Αριστεράς στον ευρωπαϊκό χώρο έχει πεθάνει. Έχει πεθάνει πολιτικά, οργανωτικά και κυρίως κοινωνικά. Δεν υπάρχουν στις κοινωνίες ευήκοα ώτα όπως υπήρχαν στις δεκαετίες του 70 και του 80.
Προχθές στην Αθήνα έγινε μια πορεία 5000 ανθρώπων υπέρ του Κουφοντίνα. Οι λιγότεροι ήταν οι «ευαίσθητοι» αριστεροί που νοιάζονται όντως για την ζωή ενός συντρόφου εν όπλοις και οι περισσότεροι θαυμαστές του ειδεχθούς δολοφόνου. Τίποτα το περίεργο στην Αθήνα των έξι εκατομμυρίων κατοίκων. Προκλητικό, ναι. Γιατί είναι πρόκληση να παρελαύνουν κραυγάζοντας υπέρ του Κουφοντίνα.
Η προχθεσινή συγκέντρωση ανακάλεσε στη μνήμη μου ένα ερώτημα που με βασανίζει -όπως υποθέτω και πολλούς άλλους- εδώ και πολλά χρόνια.
Γιατί στην Ελλάδα δεν έγινε ποτέ μια συγκέντρωση κατά της τρομοκρατίας; Γιατί δεν μαζεύτηκαν 500.000 πολίτες που να διαδηλώσουν κατά της βίας της επαναστατικής Αριστεράς; Και κυρίως, γιατί στη δεκαετία του 80 και του 90 δεν μπήκε μπροστά η Νέα Δημοκρατία στην διοργάνωση τέτοιων εκδηλώσεων; Τελικά τι είναι αυτό που βγάζει στον δρόμο 5000 υποστηρικτές ενός αμετανόητου δολοφόνου και κρατά στα σπίτια τους τα εκατομμύρια που, επί δεκαετίες, τους αποστρέφονται; Γιατί οι συγγενείς των δολοφονημένων δεν αισθάνθηκαν την ικανοποίηση πως η ελληνική κοινωνία στέκεται δίπλα τους;
Να πω ευθύς εξ αρχής πως έβρισκα και βρίσκω ακατανόητη την παθητική στάση της Νέας Δημοκρατίας. Τι πιο φυσιολογικό αυτό το κόμμα να ηγηθεί ενός κινήματος υπέρ της υπεράσπισης της δημοκρατίας και της ανθρώπινης ζωής και να καλέσει και τα άλλα κόμματα να συμμετάσχουν και να χρεωθούν την άρνηση τους. Η Νέα Δημοκρατία έχασε τότε, στις δεκαετίες του 70 και του 80, τη μοναδική ευκαιρία δώσει φωνή και έκφραση στους πολίτες που αποδοκίμαζαν την ένοπλη δράση της 17 Νοέμβρη και του Ε.Λ.Α. Να πάρει στους ώμους της τον αγώνα κατά της τρομοκρατίας. Είχε την οργανωτική ικανότητα να το κάνει, καθώς οργάνωνε προεκλογικές συγκεντρώσεις εκατοντάδων χιλιάδων φίλων της.
Από την άλλη την πλευρά είναι γνωστή η επιθετικότητα της Αριστεράς, πολύ δε περισσότερο των ομάδων που υποστηρίζουν τον ένοπλο αγώνα. Θεωρούν την ανθρώπινη ζωή ένα τίποτα μπροστά στην επίτευξη του τελικού στόχου. Θαυμάζουν όλους αυτούς που πατάνε την σκανδάλη, εν ψυχρώ, δολοφονώντας αυτούς που θεωρούν ταξικούς εχθρούς τους. Άλλωστε, στον αγώνα για την αταξική κοινωνία υπάρχουν πάντα απώλειες. Γι΄αυτό διαδηλώνουν υπέρ ενός δολοφόνου. Γι΄αυτούς είναι πρώτα ήρωας και δευτερευόντως πολιτικός κρατούμενος. Αν ήταν τζιχαντιστές, που στη νοοτροπία ελάχιστη διαφορά έχουν, θα αποκαλούσαν τον Κουφοντίνα «μάρτυρα».
Το αν θα αποτολμήσουν να ξανακάψουν την Αθήνα, αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από τις πολιτικές αποφάσεις της κυβέρνησης. Στο χέρι της είναι να μην επαναληφθούν τα Δεκεμβριανά του 2008. Και στο χέρι της είναι να στείλει αυτό το μήνυμα στα Κουφοντινάκια.
