Ο όρος μνημόνιο κουβαλάει ένα τεράστιο βάρος που επισωρεύτηκε - με τη συνδρομή κομμάτων, Μέσων Ενημέρωσης, παραγόντων της δημόσιας ζωής κ.ά. - στη συλλογική αντίληψη της κοινωνίας.
Μετατράπηκε σε συνώνυμο των δεινών της κοινωνίας και έγινε το πιστοποιητικό αλλά και άλλοθι της πολιτικής και διαχειριστικής ανικανότητας σειράς κυβερνήσεων.
Η αρνητική καταγραφή αυτή δύσκολα θα αλλάξει, και ακόμη δυσκολότερα κάποιες πολιτικές δυνάμεις θα αποφύγουν τον πειρασμό να την αναμοχλεύσουν με φόντο τη λειτουργία και τα κονδύλια του ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάκαμψης.
Αλλά μετά από την δεκαετή πορεία στην έρημο της χρεοκοπίας και της δημοσιονομικής προσαρμογής έχει εμπεδωθεί η αντίληψη ότι τα δισεκατομμύρια που θα διατεθούν από τα ευρωπαϊκά ταμεία στη χώρα ελέω πανδημίας στην μετά Covid περίοδο, δεν είναι ούτε δωρεάν γεύμα ούτε επιχορηγήσεις χωρίς αύριο.
Η χρήση και αξιοποίησή τους, εντάσσεται σε ένα αξιόπιστο πρόγραμμα «μνημόνιο» το οποίο υπό προϋποθέσεις μπορεί να επαναφέρει στην αληθινή του διάσταση τον όρο που έγινε η μεθόριος ενός άνευ ορίου πολιτικού διχασμού και μια βαθιάς διαίρεσης στην κοινωνία.
Δημιουργεί αμετάκλητες μεταρρυθμιστικές υποχρεώσεις, τις οποίες η κυβέρνηση Μητσοτάκη σχεδίασε και ανάλαβε με το πρόγραμμα που κατέθεσε στις Βρυξέλλες και περιλαμβάνει τομείς, στόχους, προθεσμίες και λογοδοσία.
Από τώρα και για την επόμενη πενταετία έχουμε μπροστά μας 300 στόχους που πρέπει να επιτευχθούν με έπαθλο 30,5 δισ. ευρώ από τα ευρωπαϊκά ταμεία και σχεδόν άλλα τόσα από τις ιδιωτικές επενδύσεις που θα συμπαρασύρουν.
Αυτά τα χρήματα μας δίνουν την ευκαιρία να διώξουμε τα καροτσάκια του σούπερ μάρκετ με τη χαρτούρα των δικογραφιών από τις αίθουσες των δικαστηρίων, να βρίσκουμε ηλεκτρονικά το ιατρικό μας αρχείο στον ιδιώτη γιατρό, στο κέντρο υγείας ή στο νοσοκομείο που μπαίνουμε για επέμβαση.
Να σταματήσουν οι φόροι μας να πληρώνουν πλοία για να μεταφέρουν πετρέλαιο στα νησιά για να παράγεται ρεύμα.
Να υπάρξει αναδιάρθρωση του ΟΑΕΔ για να σταματήσει να επιδοτεί την ανεργία. Κι άλλα μεγαλύτερα και δυσκολότερα μεταρρυθμιστικά σχέδια.
Μέσα σε αυτή την πενταετία είναι βέβαιο ότι θα υπάρξει μια εκλογική αναμέτρηση - διπλή κατά πάσα πιθανότητα - με μια πολιτική αλλαγή καθόλου πιθανή, αλλά ούτε εντελώς απίθανη.
Ο προσυμφωνημένος όμως χάρτης των μεταρρυθμίσεων δεν θα μπορεί να αλλάξει κατά το δοκούν χωρίς την απώλεια κονδυλίων. Σαφές και καθαρό. Ακόμη και σε όποιον θα έμπαινε στον πειρασμό να εμφανίσει το remake «με ένα νόμο και ένα άρθρο».
