Της Μαρίας Χούκλη
Αν θέλεις να λύσεις ένα πρόβλημα, δούλεψε. Αν θέλεις να δείξεις ότι νοιάζεσαι να βρεις λύση, συγκρότησε μια επιτροπή.
Ο Γιάννης Μουζάλας δεν είναι πολιτικός καριέρας και πιθανότητα εξαιτίας αυτού έδωσε καλά δείγματα γραφής από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε στον υπέρ-απαιτητικό υπουργικό θώκο. Γνωρίζει το μεταναστευτικό, ξέρει πώς και πού να δράσει, είναι αποφασιστικός και παρακάμπτει τον τύπο της γραφειοκρατίας για την ουσία.
Μόνο που η προσφυγική κρίση τον υπερβαίνει, υπερβαίνει την κυβέρνηση, τη χώρα, την Ευρώπη.
Επιχειρείται να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες και όχι η αιτία που γεννά τις εκατοντάδες χιλιάδες των φυγάδων. Αν δεν κλείσει η χαίνουσα πληγή της Συρίας, όσο αλέθουν ανθρώπους ο ισλαμοφασισμός των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν, οι εμφύλιες συγκρούσεις μαζί με την πείνα στην Αφρική, τα θύματα τους θα προσπαθούν να ζήσουν. Η τεχνολογία άνοιξε τα μάτια τους, γέμισε καρδιές με θάρρος και έδωσε δύναμη στα πόδια να περπατήσουν προς την εικαζόμενη σωτηρία. (Η εικόνα των προσφύγων να καταγράφουν με κινητά τον πλου και την διάσωση τους είναι η επιτομή της ασυνάρτητης εποχής μας). Δύσκολο, προφανώς, να εξαφανιστούν δια μαγείας οι γεωπολιτικές πηγές παραγωγής του προβλήματος. Η Τουρκία -πολύ περισσότερο τώρα με τον ενισχυμένο πολιτικά Ερντογάν- είναι μέρος του και όχι δύναμη ανάσχεσης του.
Υπάρχει, όμως, η δεινή πραγματικότητα και οι ανθρώπινες ανάγκες που έχουν καταργήσει τους διαχωρισμούς σε πρόσφυγες πολέμου ή πολιτικών διώξεων και σε παράτυπους οικονομικούς μετανάστες. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Υπάρξεις πνίγονται, πρέπει να στεγαστούν, να ταϊστούν, να ντυθούν, να πάνε εκεί που θέλουν... αλλά δεν τους θέλουν. Τα νησιά γονάτισαν, το λέμε και το ξαναλέμε. Δεν είναι χρηματικό το ζητούμενο. Λεφτά υπάρχουν από τις πρόθυμες να απαλλαγούν από την 'βόμβα' ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Ούτε η σύσταση μιας διακομματικής επιτροπής χρειάζεται; Σχέδιο, οργάνωση και πολυάριθμο αποφασισμένο προσωπικό για να διαχειριστεί τις μεγάλης κλίμακας ανάγκες. Οι εθελοντές κάνουν σπουδαία δουλειά αλλά πόσοι είναι και για πόσο; Εδω χρειάζεται μια task force με επικεφαλής τον Μουζάλα, ειδικούς διαχείρισης κρίσεων, μέλη μη κυβερνητικών οργανώσεων, στελέχη από όλα (πλην ευνοήτως της Χ.Α.) τα κόμματα -προς Θεού όχι πολιτικούς γραφείου που απλώς λένε τη γνώμη τους- και αμειβόμενους ανέργους να συμπληρώσουν την πυραμίδα της αρωγής. Μια ομάδα με μόνο μέλημα την τακτοποίηση του μείζονος θέματος, που θα βρέξει τα χέρια της, θα λογοδοτεί ασφαλώς αλλά και με ελευθερία κινήσεων.
Το Μαξίμου να δώσει εντολή προς πάσα κατεύθυνση να διευκολύνεται η δράση της, να επεμβαίνει ακαριαία όπου και όπως δει. Ταυτοχρόνως όμως, χρειάζεται η κυβέρνηση να πατήσει πόδι στις Βρυξέλλες. Όχι υπέρμετρη επιβάρυνση της Ελλάδας σε μια στιγμή που καίγεται η 'γούνα' μας. Δεν είναι λύση η εγκατάσταση χιλιάδων εγκλωβισμένων μεταξύ κεντρικής Ευρώπης και βομβαρδισμών σε μια χώρα που είναι παγιδευμένη στα δικά της αδιέξοδα. Χρειάζεται τετράγωνη λογική καθώς είναι αδήριτα τα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα. Αριστερό, άλλωστε είναι να μην επιτρέπεις να εξαθλιώνεται ο ικέτης της φιλοξενίας σου, αλλά ούτε και ο πολίτης του τόπου σου.
