Του Γρηγόρη Βαλλιανάτου
Η Νέα Δημοκρατία δεν φημίζεται για την αγάπη της στα ανθρωπινά δικαιώματα. Οι συντηρητικές κυβερνήσεις στην ΕΕ ωστόσο έχουν παραδείγματα που τα έχουν καταφέρει. Και αναφέρομαι στις διακρίσεις που εφαρμόζει η δημόσια διοίκηση με πράξεις ή με παραλείψεις της, με βάση τη φυλή το θρήσκευμα ή την απουσία του, και το σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου.
Μια δημοκρατική σύγχρονη κυβέρνηση, αντί να μπλέκει σε δαιδάλους ορολογίας, θεσμών και ποικιλότητας σε όλο το νομικό σύστημα του κράτους, απλά, με ένα νόμο και με ένα άρθρο προβλέπει το άκυρο οποιασδήποτε τέτοιας διοικητικής πράξεις οιουδήποτε οργάνου της πολιτείας ή της τοπικής αυτοδιοίκησης. Κάτι τέτοιο δεν έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση της ριζοσπαστικής αριστεράς αν και είχε υποσχεθεί πως θα το κάνει, ακόμα και στους μήνες που ο Σύριζα κυβερνούσε με πλειοψηφία του ως μόνου κόμματος. Από καθαρό συντηρητισμό.
Αποτελεί άραγε πολυτέλεια να ελπίζει κανείς πως η συντηρητική, που όμως θέλει να ονομάζεται φιλελεύθερη, κυβέρνηση του Κυρ. Μητσοτάκη, θα το τολμήσει; Περιμένουμε τις προγραμματικές της δηλώσεις, προκειμένου να αλλάξει τελείως το κλίμα στο χώρο των ατομικών ελευθεριών όπου δίκαια, πάσχει, ελπίζοντας η παραπάνω πρόταση να εμπίπτει στις πρόνοιες του νο 7 του φυλλαδίου "το σχέδιο μας", ή απλά να δείξει πως είναι μια πραγματικά συντηρητική κυβέρνηση που καταλαβαίνει αλλιώς.
Share
