Δεν χρειαζόμασταν τις πλημμύρες για να εμπεδώσουμε το μάθημα ότι ο κύκλος της ζωής μας, αλλά και η διακυβέρνηση της χώρας, έχουν γίνει μια
καθημερινή διαχείριση επάλληλων κρίσεων. Μικρών και μεγάλων. Οι οποίες απειλούν συλλογικά αγαθά, όπως είναι η δημόσια υγεία και η
εθνική ασφάλεια, αλλά και ατομικά αγαθά όπως είναι η ζωή και η περιουσία.
Ο εγκλωβισμός σε έναν δρόμο με χιλιάδες αυτοκίνητα λόγω κυκλοφοριακής συμφόρησης, είναι μια κρίση. Με σημαντική επιβάρυνση στην ποιότητα ζωής και στην ψυχολογία του ατόμου. Που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Από το άτομο και την πολιτεία.
Το κράτος για να επιλύσει την κρίση θα πρέπει να εξασφαλίσει υποδομές, δρόμους, κατάλληλα και πολλά ΜΜΜ. Αλλά αν αυτό δεν είναι εφικτό όπως πχ συμβαίνει στην Αθήνα όπου δεν μπορείς να γκρεμίσεις για τα φτιάξεις δρόμους ούτε να φυτρώσει η νέα γραμμή του μετρό αμέσως αυτό που μπορεί να γίνει είναι να αλλάξουν οι κανόνες στην κυκλοφορία με περιορισμούς και απαγορεύσεις. Ποιός θα το δεχθεί ως λύση για να αντιμετωπιστεί η μικρή κρίση;
Δείτε τη συζήτηση που άνοιξε για την εφαρμογή του δακτυλίου και ποιος θα έχει δικαίωμα εισόδου με το ΙΧ. Η μικρή κρίση ταλαιπωρεί πολύ, πολλούς αλλά κανείς δεν είναι πρόθυμος να δεχθεί μια λύση που η πολιτεία προκρίνει ως εφικτή και εφαρμόσιμη.
Ο εγκλωβισμός στα νερά μιας πλημμύρας είναι επίσης μια κρίση. Μεγάλη. Που ενέχει τον κίνδυνο να χάσει κάποιος τη ζωή και την περιουσία του. Σε μια τέτοια κρίση το άτομο απαιτεί σχεδόν την «επιβολή» του κράτους. Απαιτεί να είναι παρόν έτοιμο και με αυστηρά manual προστασίας, συνδρομής και αποκατάστασης. Η συζήτηση που θα ακολουθήσει μόλις τραβηχτούν τα νερά θα είναι πανομοιότυπη με όσες προηγήθηκαν.
Στο πρόσφατο παρελθόν έμοιαζε ευκολότερο να χτίσουμε έναν ακόμη Παρθενώνα στην κορυφή του Λυκαβηττού από το να αποκτήσουμε μια πολιτεία κανόνων, τήρησης των νόμων, συνεργατικής, όπου τα άτομα προνοούν και συνεργάζονται για την ατομική και συλλογική προστασία και πρόοδο και το κράτος – σε όλες τις εκφάνσεις του – εκπληρώνει με συνέπεια τις υποχρεώσεις του.
Τώρα και δεν προλαβαίνει και δεν αρκεί να αλλάξει το κράτος. Πηγαίνοντας από κρίση σε κρίση με ταχύτητες που δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε, απλώς ελπίζουμε να αντέξει το οικοδόμημα. Να μετράει ζημιές, να πληρώνει αποζημιώσεις και να μην θρηνούμε θύματα.
Πρέπει όμως να μην αντέξει άλλο, αυτός ο καταστροφικός λαϊκισμός της μεταδημοσιογραφίας που τιτλοφορεί «συγκλονιστικές» τις εικόνες, άβρεχων παιδιών που περπατάνε πάνω στα θρανία για να… γλιτώσουν τη ζωή τους από 20 πόντους στάσιμο νερό. Και της μεταπολιτικής που κάνει χαβαλέ με περιγραφές Αμαζονίου. Σε δυο χρόνια όπως πάμε θα ψάχνουμε πρόθυμο να κυβερνήσει στην εποχή των μέγα κρίσεων.
