Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Οι άνθρωποι που θα έπρεπε να πάρουν τις αποφάσεις βρίσκονται εκτός συστήματος και όσοι αποφασίζουν ζουν εγκλωβισμένοι μέσα σ΄ αυτό! Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν έχει να κάνει με την ενθάρρυνση των καθεστωτικών να αλλάξουν τη στρατηγική τους. Η ζημιά γίνεται με την ανικανότητα της κοινωνίας να σπάσει τον καταστροφικό φλοιό του συστήματος που τρελαίνει τους πάντες, με το δηλητήριο της εξουσίας. Άρα, ο κρατισμός είναι η μόνη επιλογή για να συντηρηθεί και η «κομματική ράτσα» των συνδικαλιστών και να διατηρηθεί στη ζωή όλος ο παρασιτικός μηχανισμός του Δημοσίου.
Κατά συνέπεια μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να συνεχίσουν να κυβερνούν: να ανέχονται αυτούς που λυμαίνονται την εξουσία, εις βάρος όλων των υπόλοιπων πολιτών.
Ο πόλεμος των σκουπιδιών, δηλαδή η διαμάχη για τα έργα ΣΔΙΤ που εμποδίζει την πρόοδο των έργων διαχείρισης των απορριμμάτων σε ολόκληρη τη χώρα, έχει επίκεντρο το παιχνίδι με το κόστος της διαχείρισης. Πρόκειται για πόλεμο στον οποίο πρωταγωνιστούν υπογείως οι διάφορες τοπικές «μαφίες των σκουπιδιών», που προσπαθούν με κάθε μέσο να εμποδίσουν τα έργα ΣΔΙΤ, με το επιχείρημα πως οι ανεξέλεγκτες χωματερές και τα άλλα έργα «τοπικής διαχείρισης» δεν θα κοστίζουν στους δημότες.
Στην πραγματικότητα, το κόστος της ανεξέλεγκτης διαχείρισης είναι τεράστιο και το πληρώνει η χώρα ολόκληρη και οι επιμέρους περιοχές με τεράστια πρόστιμα, υπονόμευση του βασικού εξαγωγικού προϊόντος της (τουρισμός), υποβάθμιση του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής και εκτεταμένη φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή από τα σχετικά κυκλώματα.
Το ζήτημα όμως βρίσκεται κάπου αλλού: στην καθεστωτική αντίληψη που θέλει τους εργαζόμενους των ΟΤΑ να αποτελούν σημείο αναφοράς για κάθε μελέτη ή προϋπολογισμό στην διαχείριση των απορριμμάτων. Με λίγα λόγια, ό τι και να υπολογίσουμε, όπως και να μετρήσουμε την μείωση κόστους, όπου και να θέλουμε να μειώσουμε τα έξοδα, πρέπει πάντα να θέτουμε ως βάση, την εξασφάλιση των υπαλλήλων των ΟΤΑ.
Να απολυθούν οι εργαζόμενοι; Να μην απολυθούν. Να αλλάξουν καθεστώς και να υπόκεινται στην αξιολόγηση της παραγωγής έργου. Να δουλέψουν όπως δουλεύουν όλοι οι συνάδελφοί τους στον υπόλοιπο κόσμο και όχι ως καθεστωτικοί δερβέναγες που λυμαίνονται την μισθοδοσία τους εις βάρος των συμπολιτών τους.
Αρχής γενομένης από την Αθήνα, ποιος δήμαρχος μπόρεσε ποτέ να τα βάλει με τους συνδικαλιστές της καθαριότητας; Τι πέτυχε ο Μπουτάρης που στην αρχή τους κυνήγησε και μετά λούφαξε γιατί δεν άντεχε τον «πόλεμο»;
Aλλά τέτοια παράνοια δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Οι συνδικαλιστές των ΟΤΑ δεν επιτρέπουν να γίνουν έργα ΣΔΙΤ για την εκμετάλλευση των σκουπιδιών; Ποιο ακριβώς είναι το επιχείρημα; Ότι με την επίλυση χρόνιων ζητημάτων με την καθαριότητα, θα χάσουν αυτοί τη δουλειά τους; Δηλαδή ομολογούν κυνικά, ότι η υπόσταση και η απασχόλησή τους συνδέεται με την νοσηρότητα της κατάστασης στα σκουπίδια;
Ποιο ήταν πάντα το κόλπο για να μην περάσουν στο περιθώριο; Η «προσωρινή διαχείριση». Που συνήθως σημαίνει ένα μικρο-έργο «πρόσοψη» που δίνεται από τον τοπικό δήμαρχο, με όλα τα «πλεονεκτήματα» των αναθέσεων υπό συνθήκες ανάγκης. Πίσω από το οποίο ανθούν κατά κανόνα οι ανεξέλεγκτες χωματερές, η λαθραία διακίνηση απορριμμάτων οι φωτιές και η μαύρη διαχείριση των ανακυκλώσιμων υλικών.
Η κυβέρνηση όμως, αυτή τη φορά δεν θα υποκύψει. Δεν υπάρχουν περιθώρια πλέον για την κοινωνία. Και όσο πιο γρήγορα γίνει ξεκάθαρη η αποφασιστικότητα, τόσο πιο εύκολα θα καταλάβουν ότι η δικτατορία τους έχει πέσει…
