Παλιότερα, αν άκουγα τον Τσίπρα να λέει «να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ' την Ελλάδα» θα έσπαγα την τηλεόραση. Προχθές που το είπε, απλώς έβαλα τα γέλια. Μου επιβεβαίωσε για μια ακόμα φορά ότι ο Αλέξης που αγαπήσαμε δεν θα αλλάξει ποτέ. Μια ζωή θα είναι ετερόφωτος και τζαμπατζής, πάντα θα κλέβει ιδέες, χειρονομίες, συνθήματα και τραγουδάκια από εκείνον που μισούσαν θανάσιμα. Αυτός ο Ανδρέας από κει πάνω θα πρέπει να 'χει απηυδήσει.
Όσο υπήρχε Ανδρέας Παπανδρέου, η αριστερά (είτε στην παραδοσιακή είτε στην ανανεωτική της μορφή) τον θεωρούσε τον μεγαλύτερο εχθρό της. Στου διαόλου τα κατάστιχα τον είχαν γραμμένο. Η δεξιά της εποχής του ήταν ασφαλώς απέναντι του, αλλά τον υπολόγιζε και κατά κάποιο τρόπο τον σεβόταν ως έναν ισχυρό της αντίπαλο. Ήταν ο άλλος πόλος του πολιτικού συστήματος, λογικό ήταν να έχει σταθερή και ανοικτή αντιπαράθεση μαζί του.
Η αριστερά της εποχής του, όμως, μισούσε κυριολεκτικά τον Ανδρέα μ’ έναν τρόπο όχι πολιτικό αλλά υπαρξιακό. Τον θεωρούσε (και το έλεγε ανοικτά) πολιτικό απατεώνα που σαγήνευε τις λαϊκές μάζες με ψέματα και σοφιστείες, τυφλώνοντας τις ώστε να μην δουν το δικό τους φως το αληθινό. Τον θεωρούσαν έναν ξεδιάντροπο κλέφτη των αριστερών οραμάτων και συνθημάτων, ένα δεκανίκι του αστικού συστήματος που έμπαινε ανάχωμα σε κάθε πιθανότητα «πραγματικής αλλαγής» στον τόπο.
Όταν τα παιδιά της ΚΝΕ του Φλωράκη ή οι Ρηγάδες του Κύρκου άκουγαν απ’ τα μεγάφωνα των συγκεντρώσεων το «ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ’ την Ελλάδα» φρίκιαζαν. Στους δρόμους, με τους ΠΑΣΟΚους κι όχι με τους ΟΝΝΕΔίτες έσπαζαν τα κεφάλια τους για την αφισοκόλληση. Κι αν παρακαλούσαν κάτι από βάθους αριστερής καρδίας, ήταν να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη αυτό το κόμμα που έκλεβε τους ψηφοφόρους της αριστεράς. Πράγμα που έκαναν δηλαδή μόλις βρήκαν την ευκαιρία.
Τον Ανδρέα δεν τον φώναζαν «Παπαντρέα» οι δεξιοί της εποχής του, αλλά οι πολιτικοί πατεράδες του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ. Στο Ειδικό Δικαστήριο δεν τον έστειλε μόνος του ο γέρο-Μητσοτάκης, από πίσω τον έσπρωχναν με χίλια ο Χαρίλαος και ο Λεωνίδας «για να ξεπλέξουν επιτέλους απ’ αυτόν». Δεξιοί να πουν τρεις καλές κουβέντες για τον Ανδρέα υπήρξαν, ΚΚΕδες και ΣΥΝασπισμένοι δεν υπήρξαν ούτε για δείγμα. Όσο ζούσε τον μισούσαν απ’ τα κατάβαθα της ψυχής τους. Κι αυτόν και το κόμμα που είχε φτιάξει και τις ιδέες που εκπροσωπούσε.
Και δυόμισι δεκαετίες μετά, εμφανίζεται ξαφνικά ο Αλέξης και ξεπατικώνει τον Ανδρέα, όπως έκανε στο νηπιαγωγείο με τις ζωγραφιές στην ιχνογραφία του. Αντιγράφει τις ομιλίες του, τα συνθήματα του, τις τακτικές του, τις πρακτικές του, μέχρι και τις χειρονομίες του. Τώρα αρχίζει να τραγουδά και τον ήλιο πάνω απ’ την Ελλάδα. Απορώ πως δεν έχει πάρει ακόμα και την Δήμητρα Λιάνη στο κόμμα. Τι ξεφτίλα, τι ιστορική ντροπή…
