Έχει προκύψει μια κατηγορία δημοσιολογούντων κάθε μορφής, που προσπαθεί μέσα από «αντικειμενικές» αναλύσεις να περάσει στο κοινό τις γνωστές αντιαμερικανικές-αντιιμπεριαλιστικές θέσεις τους, με κάθε αφορμή. Σε αυτή τη μικρή χώρα όλοι γνωριζόμαστε.
Έτσι, με την εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία είναι αλήθεια κάποιοι από αυτούς -όσοι επιδιώκουν να κρατήσουν μια στοιχειώδη σοβαρότητα- βρέθηκαν σε δύσκολη θέση. Τι να υπερασπιστούν; Το παραμυθάκι για τους Σταυροφόρους και τους αποικιοκράτες έχει εξαντληθεί. Θυμήθηκαν ξαφνικά τον Κίσινγκερ, έναν άνθρωπο που τον είχαν στολίσει με δεκάδες υβριστικά επίθετα στο παρελθόν, μέχρι ότου εμφανίστηκε ο Τζον Μερσχάιμερ που μαστίγωνε τη Δύση για…την επιθετικότητα του Πούτιν.
Όταν και τα επιχειρήματα του καθηγητή Μερσχάιμερ απαντήθηκαν, ανακάλυψαν την ύπαρξη πιστοποιητικών αντιπουτινικών φρονημάτων στον δημόσιο λόγο. Ενοχλήθηκαν πιο πολύ από αυτό το «πιστοποιητικό» -που υπάρχει βεβαίως μόνο στα μυαλά τους- και από την ίδια την εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία. Είπαμε προσπαθούν να κρυφτούν αλλά δε μπορούν. Αποκαλύπτονται.
Και αναφέρομαι στους «σοβαρούς». Οι άλλοι που προέβλεπαν κατάρρευση του ουκρανικού στρατού από την πρώτη μέρα, υπονόμευσαν οι ίδιοι τη σοβαρότητα τους, την αξιοπιστία τους και για κάποιους εγέρθηκαν πολλά ερωτηματικά για την ηθική τους ακεραιότητα. Καταλαβαινόμαστε.
Για όλους αυτούς -σοβαρούς και μη- το μεγάλο πρόβλημα της συνέχισης του πολέμου είναι η επιμονή των Ουκρανών να υπερασπιστούν την πατρίδα τους και η ανάδειξη μιας ανύπαρκτης -μέχρι την εισβολή- προσωπικότητας σε έναν μεγάλο ηγέτη που εμπνέει το λαό του και κινητοποιεί τον πολιτισμένο κόσμο εναντίον της ρωσικής βαρβαρότητας. Ο Ζελένσκι είναι παντού. Ας σημειωθεί ότι όλοι αυτοί ανήκουν και στην κατηγορία των «επαγγελματιών τουρκοφάγων».
Αυτό καθιστά τον λόγο τους και τον ρόλο τους ιδιαίτερα «περίεργο».
Ουδείς εξ αυτών των τουρκοφάγων τολμά να ψελλίσει ότι το Ουκρανικό πρόβλημα, είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής των ρωσικών δυνάμεων. Ουδείς εξ αυτών ζητά να αποσυρθούν τα ρωσικά στρατεύματα από την Ουκρανία. Υποκριτικά ζητούν να σταματήσει η αιματοχυσία, αλλά δε μας λένε πώς θα γίνει αυτό. Και όσο δε μας το λένε τόσο υποψιαζόμαστε πως εννοούν να παραδοθούν οι Ουκρανοί.
Υπερπατριώτες του γλυκού νερού, δεν έχουν βρει να γράψουν ούτε μια αράδα για την παλλαϊκή αντίσταση των Ουκρανών. Απεναντίας με κάθε ευκαιρία προσπαθούν να μειώσουν τη σημασία των κυρώσεων, επικαλούμενοι δεκάδες χώρες που δε συμμετέχουν. Λες και το πρόβλημα του Πούτιν είναι αν θα συμμετάσχουν στις κυρώσεις οι χώρες της υποσαχάριας Αφρικής. Και η Κίνα ακόμα τηρεί μια πολύ προσεκτική στάση απέναντι στη βοήθεια που ζητά η Ρωσία, γιατί οι εξαγωγές της προς ΕΕ και ΗΠΑ προσεγγίζουν το 1 τρισεκατομμύριο, ενώ προς τη Ρωσία μόλις 60 δισεκ. Ο Σι Τζινπίνγκ κομμουνιστής είναι, ανόητος δεν είναι. Ο φιλοπουτινισμός όλων αυτών των αναλυτών επηρεάζει την κρίση τους και δε βλέπουν τη μεγάλη εικόνα.
Τώρα αν αυτός ο φιλοπουτινισμός έχει προκύψει από θαυμασμό προς τον τρόπο που κυβερνά ο Ρώσος ηγέτης ή από ένα μίσος για τη Δύση, αυτό είναι ζήτημα των ψυχαναλυτών.
