Είναι γεγονός, όχι ευχάριστο, πως η διαφορά μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ παραμένει παγωμένη. Παρά τα γνωστά προβλήματα αντιπολιτευτικής τακτικής που αντιμετωπίζει η αξιωματική αντιπολίτευση, φαίνεται πως το ΚΙΝΑΛ αδυνατεί να επωφεληθεί. Αδυνατεί να δημιουργήσει μια δυναμική σμίκρυνσης της διαφοράς που χωρίζει τα δύο κόμματα.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Υπάρχει ανεπάρκεια ηγεσίας στο ΚΙΝΑΛ; Γίνονται λάθη τακτικής; Ή μήπως έχει διαμορφωθεί μια κατάσταση που δεν είναι αναστρέψιμη για το ΚΙΝΑΛ;
Δηλαδή, μήπως το πλήγμα που δέχθηκε από τις εκλογικές αναμετρήσεις του 2012 είναι ανεπανόρθωτο;
Νομίζω πως η στρατηγική προσέγγισης όλων αυτών που μετακόμισαν από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί σοβαρό λάθος της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ. Η απώλεια τους είναι οριστική. Κάποιος που ψηφίζει ένα κόμμα σε έξι εκλογικές αναμετρήσεις έχει κάνει οριστική αυτήν την επιλογή του. Ως γνωστόν δεν υπάρχουν στην πολιτική πράξη «πρώην» ψηφοφόροι. Αυτός ο όρος είναι μια δική μας επινόηση για να συνεννοούμαστε.
Ακόμα και η προσπάθεια που έκανε ο Γιώργος Παπανδρέου στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 να επαναπατρίσει στο κόμμα του, το ΚΙΔΗΣΟ, ψηφοφόρους τού άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ που πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ, απέτυχε. Δεν τους συγκίνησε αυτό το βαρύ όνομα.
Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα για την Κεντροαριστερά. Αν θέλει να καταστεί αξιόλογη και υπολογίσιμη δύναμη θα πρέπει να απευθυνθεί σε άλλα ακροατήρια. Αλλά για να συμβεί αυτό απαιτούνται να συντρέξουν δύο προϋποθέσεις. Να υπάρξει μήνυμα και να υπάρξουν και οι αγγελιοφόροι του.
Και δυστυχώς το ΚΙΝΑΛ ταλαιπωρείται και από τα δύο. Δεν έχει αφήγημα και τα ψελλίσματα του τα λένε κάτι κουρασμένα παλικάρια που ουδείς έχει διάθεση να τα ακούσει. Για να είμαι δίκαιος, το πρόβλημα του σοσιαλδημοκρατικού αφηγήματος είναι πανευρωπαϊκό. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 όταν ανανεώθηκε, υπακούοντας στα κελεύσματα των νέων συνθηκών, έχασε ένα σημαντικό μέρος των παραδοσιακών κοινωνικών στηριγμάτων της. Στην Ελλάδα αυτή η αποσταθεροποίηση πραγματοποιήθηκε λόγω της έντασης που προκάλεσε το πρώτο μνημόνιο. Τότε εξαερώθηκε το ΠΑΣΟΚ.
Σήμερα η πολιτική ζωή του τόπου απαιτεί ένα σύγχρονο, ισχυρό κόμμα της Κεντροαριστεράς, που με την αυτόνομη παρουσία του θα αποδυναμώσει τον ρόλο των τυχοδιωκτών του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η ανάγκη δεν εξυπηρετείται με λογικές μικρομάγαζου και χειρισμούς που έρχονται από το βαθύ παρελθόν. Και οι πρώτοι που θα πρέπει να συνδράμουν σε αυτήν την προσπάθεια είναι όσοι από το ΚΙΝΑΛ προσβλέπουν σε μια συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί ο σημερινός συσχετισμός δυνάμεων δεν προμηνύει συνεργασία, αλλά απορρόφηση. Συνεργασία θα επιτευχθεί αν το ΚΙΝΑΛ ανέβει π.χ. στο 12% και ο ΣΥΡΙΖΑ πέσει π.χ. στο 18%.
Θεωρώ αυτονόητο πως αν το ΚΙΝΑΛ δεν μπορέσει τελικά να διαδραματίσει αυτόν τον ρόλο, κάτι άλλο θα γεννηθεί και θα διεκδικήσει την ηγεμονία του χώρου της Κεντροαριστεράς. Ιστορικά, αυτό το πολιτικό ρεύμα πάντα βρισκόταν στην κεντρική πολιτική σκηνή της Μεταπολίτευσης.
