Της Μαρίας Χούκλη
Αόρατη ρομφαία χωρίζει όλους από όλα. Το διαπιστώνεις καθημερινά και μοιάζει να μην έχει γιατρειά. Δεν πτώχευσε μόνο η χώρα. Χρεοκόπησε και η ελληνική κοινωνία. Είναι αγνώριστη, χωρίς ταυτότητα, χωρίς αυτοπεποίθηση, χωρίς προσανατολισμό, μόνο με παρελθόν και δυσανάγνωστο μέλλον.
Οι οικονομικές αναδιατάξεις, η ανατροπή που επήλθε στις βιοτικές συντεταγμένες των περισσότερων διέρρηξαν τη συνοχή κοινωνικών στρωμάτων, η οποία μάλλον οφειλόταν στον ίδιο τρόπο ζωής και λιγότερο στα ίδια πνευματικά και ηθικά χαρακτηριστικά. Ζούσαμε με επίπλαστη συνάφεια και οι άνεμοι της παρατεταμένης κρίσης μας σκόρπισαν σε όλα τα σημεία του ορίζοντα.
Έξι χρόνια τώρα, αλληλοδαγκωνόμαστε, αλληλοβριζόμαστε, αλληλοκαταριόμαστε, δίχως αποτέλεσμα. Μια παράσταση που θυμίζει, όχι αρχαία ελληνική τραγωδία γιατί εκεί στο τέλος έρχεται η κάθαρση, αλλά Ιονέσκο και Μπέκετ μαζί. Εγκιβωτισμένοι στο παράλογο, στο αδιέξοδο, σ' ένα κλουβί διπλοκλειδωμένο με το κλειδί άφαντο.
Ακόμη και όσοι συμφωνούμε στα βασικά, στις διαπιστώσεις και στις λύσεις, επικοινωνούμε μέσω των like του Facebook που κατέληξαν να είναι η νέα λεπτή κόκκινη γραμμή της καινούργιας δυστοπικής πραγματικότητας.
Συμβαίνουν τόσο πολλά σε τόσο πυκνό χρόνο, που αδυνατούμε να τα μεταβολίσουμε κι έτσι επιλέγουμε την εύκολη λύση των προκάτ σχημάτων κριτικής ή αποδοχής, ορισμένοι σχεδόν εύχονται να επέλθει η μεγάλη καταστροφή για να ξεκινήσει η αναγέννηση, αντιμετωπίζουμε με αδιαφορία την εκτροπή στη συντήρηση που εκδηλώνεται με πλείστα όσα πρόσωπα. Νομίζουμε ότι εμείς είμαστε εκτός αυτού του ρεύματος. Η μόνη αντίσταση είναι η απόσυρση. Ο ορθός λόγος χάνεται μέσα στο θόρυβο της ασυναρτησίας, όλα περικλείουν το αντίθετό τους, ουδείς μπορεί να είναι τιμητής κανενός, πάμε ξυλάρμενοι. Τα «πρέπει» συσσωρεύονται, γιγαντώνονται σε χιονοστιβάδα που απειλεί να μας πλακώσει. Χρειάζεται ένα δημιουργικό όραμα και ρεύμα για να συνεπάρει τα κοινωνικά θραύσματα και να τα ξανακάνει κοινωνία.
