Μιλώντας χθες στη Βουλή, ο κ. Αλέξης Τσίπρας στοίχισε το κόμμα του στην Προοδευτική και Δημοκρατική παράταξη που επιδεικνύει «μια ενιαία πατριωτική στάση» στα θέματα εξοπλισμών, άμυνας και συμμαχιών της χώρας, βάζοντας τον εαυτό του στην ίδια πολιτική γενεαλογία με τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Κάθε φορά όμως που θα ισχυριστούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα εθνολαϊκιστικό κόμμα γιατί συγκυβέρνησε με την Ακροδεξιά, κάποιος θα εμφανιστεί να ισχυριστεί ότι η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ ήταν λίγο-πολύ ανάλογη με τη συμμετοχή του ΛΑ.Ο.Σ στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Ουδέν ανακριβέστερον.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με την Ακροδεξιά δεν ήταν αποτέλεσμα της συγκυρίας που δημιούργησε η κάλπη. Στην πραγματικότητα είχε αποφασιστεί πολύ νωρίτερα, από το 2013 ακόμα. Με πρόσχημα, τότε, το αντιμνημονιακό μέτωπο, η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ υποδεικνύονταν ως μονόδρομος, σε κάθε ευκαιρία.
Δεν χρειάζεται να θυμίσουμε δηλώσεις κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που έγιναν το 2013 και το 2014. Υπάρχουν πιο πρόσφατα τεκμήρια. Στο κείμενο απολογισμού της συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ που κατατέθηκε τον Φεβρουάριο του 2020, πριν από το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνονται τα σημεία συμφωνίας μεταξύ των δύο κομμάτων:
«Η παραμονή στην Ευρώπη και στο ευρώ με ταυτόχρονη έξοδο από το μνημόνιο, η διαγραφή ή, τουλάχιστον, η ευνοϊκή για τη χώρα ρύθμιση του χρέους, η συστηματική προσπάθεια να καταπολεμηθεί η λιτότητα, να προστατευθεί η εργασία, να ενισχυθεί το κοινωνικό κράτος και να παταχθεί η πολυεπίπεδη διαπλοκή και διαφθορά, όπως και η φοροδιαφυγή ή η εισφοροδιαφυγή, αποτέλεσαν για τις τότε περιστάσεις επαρκή τέτοια βάση».
Μόνο μελανό σημείο της συγκυβέρνησης ήταν η Συμφωνία των Πρεσπών. Αλλά οι ίδιοι τη διαφωνία αυτή δεν τη βλέπουν και τόσο σοβαρή. Στο ίδιο κείμενο αναφέρουν: «Με τη συμφωνία των Πρεσπών προβήκαμε σε μια αξιακή επιλογή, η οποία ήρθε σε αντίθεση με τις αξιακές προτεραιότητες του πρώην εταίρου μας και οδήγησε σε ένα “έντιμο διαζύγιο”».
Ένας εταίρος με «αξιακές προτεραιότητες» ήταν για τον ΣΥΡΙΖΑ οι ΑΝΕΛ του κ. Καμμένου. Αυτός είναι και ο λόγος που ποτέ δεν έγινε η παραμικρή αυτοκριτική από τον κ.Τσίπρα γι' αυτή, ούτε από το κόμμα του άλλωστε. Οπότε είναι επιεικώς κωμικό ο κ.Τσίπρας να επιχειρεί να εντάξει τον εαυτό του και το κόμμα του στη γενεαλογία του προοδευτικού χώρου.
Όλα τα παραπάνω, βέβαια δεν απασχολούν το κομμάτι των προοδευτικών ψηφοφόρων που ψηφίζουν Νέα Δημοκρατία κυρίως γιατί στην ηγεσία της βρίσκεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Οι προοδευτικοί ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας ξέρουν ποιο κόμμα έχουν επιλέξει, ποια είναι τα προβλήματα και τα μειονεκτήματά του κι αν είχαν ψυχρανθεί με τη Νέα Δημοκρατία τα τελευταία τρία χρόνια, η στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Ουκρανικό, ένα θέμα πολύ σημαντικό για τους κεντρώους, προοδευτικούς ψηφοφόρους, έλιωσε του πάγους.
Το πρόβλημα το έχουν οι προοδευτικοί ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ και το ξέρουν. Οποιαδήποτε στάση του κόμματός τους δώσει χώρο στους οπορτουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ, θα τη χρεωθούν ως σφάλμα ιστορικών διαστάσεων.
Κι έπειτα εκείνους πρέπει να ενοχλεί η επίκληση του ονόματος του ιστορικού ιδρυτή του χώρου τους από τον κ.Τσίπρα. Αλλά κι εκείνοι πώς τιμούν την ιστορία του χώρου τους; Χωρίς καθαρές θέσεις, χωρίς καθαρή στήριξη της Ουκρανίας στον πόλεμο με τη Ρωσία και με μια πολιτική δράση που εξαντλείται στον ακτιβισμό της διαδικασίας ψηφοφορίας για... το λογότυπο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα καμώματά του για τους προοδευτικούς που ψηφίζουν ΚΙΝΑΛ θα είναι πρόβλημα. Οι υπόλοιποι που έχουν καλή μνήμη απλώς θα θυμίζουν που βρισκόταν ο καθένας τη δεκαετία της κρίσης, ποιες μάχες έδωσε και τι έλεγε. Αυτά που συνέβησαν δεν θα επιτρέψουμε να ξεχαστούν.
