Δεν είναι μόνο οι δημοσκοπήσεις που του λένε πως ο δρόμος της καταστροφολογίας είναι λάθος. Είναι και τα στελέχη του κόμματος, τα οποία τηρούν αποστάσεις από τον «πετροπόλεμο» του Αλέξη Τσίπρα. Το ερώτημα είναι τι είναι αυτό που οδηγεί τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ στο σκληρό ροκ και τη λογική του πεζοδρομίου. Η επένδυση στον θυμό και την αγανάκτηση αποτελεί την μία όψη του νομίσματος, όπως και η ελπίδα πως θα δημιουργηθεί μέσα από τις δυσμενείς εξελίξεις που φέρνει η πανδημία, ειδικά στην οικονομία, εκείνο το κύμα που θα τον επαναφέρει στην εξουσία σε μια επανάληψη του φαινομένου του 2010-2105.
Μόνο που και ο ίδιος γνωρίζει πως η κατάσταση δεν είναι ίδια ούτε και οι συγκυρίες. Αντιθέτως η τακτική του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ έχει στοιχεία ανησυχίας που σύμφωνα με πληροφορίες προκύπτει από την αίσθηση ότι αν όχι σύντομα, έστω σε χρόνο που δεν απέχει πολύ, θα υπάρξουν εξελίξεις σε διαφορά ζητήματα ειδικού ενδιαφέροντος. Αρκεί να σημειωθεί ότι αυτή η εικόνα κλιμακούμενου σκληρού ροκ ξεκίνησε στην ουσία από το καλοκαίρι, ενώ έλαβε διαστάσεις τον Οκτώβριο, με συνεχείς επιθέσεις και έναν ακήρυχτο πόλεμο κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη που τείνει να εξελιχθεί σε μια προσπάθεια δημιουργίας ενός είδους «ασπίδας προστασίας».
Ήταν 7 Ιουλίου όταν ο Αλέξης Τσίπρας κήρυττε ανένδοτο στην κυβέρνηση ξεκινώντας τον δικό του πόλεμο κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη. Εκείνη την περίοδο δεν υπήρχε ούτε έξαρση της πανδημίας, ούτε η ύφεση είχε κάνει την εμφάνισή της σε σημείο που να δικαιολογεί τα όσα είχε πει στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα.
Αφορμή της επίθεσης η συμπλήρωση ενός έτους διακυβέρνησης της Ν.Δ. «Ο τελευταίος ήταν ένας σκοτεινός χρόνος. Για τη δημοκρατία, για την κοινωνία, για την οικονομία, για τους ανθρώπους που μοχθούν καθημερινά, για τη μεσαία τάξη, για τη νεολαία», δήλωνε τότε ο Αλέξης Τσίπρας. «Καμιά επίκληση της πανδημίας, καμιά προπαγάνδα, καμιά επιχείρηση λάσπης, δεν πρέπει και δεν πρόκειται να μας κάνει να δεχτούμε ως κανονικότητα την επιδρομή της κυβέρνησης Μητσοτάκη», είχε τότε αναφέρει ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και καλούσε τα μέλη του κόμματος να είναι «παρόντες και παρούσες και στο δρόμο, στις κοινωνικές κινητοποιήσεις, παντού όπου οι πολίτες αντιστέκονται, διεκδικούν, διαδηλώνουν».
Μόνο που η βασική αιτία ήταν οι καταγγελίες και οι αποκαλύψεις που έβλεπαν την εποχή εκείνη το φως της δημοσιότητας από τον επιχειρηματία Μιωνή και τον πάλαι ποτέ στενό φίλο της ηγεσία το ΣΥΡΙΖΑ Χρήστο Καλογρίτσα για τον στενότερο ίσως συνεργάτη του Αλέξη Τσίπρα, τον Νίκο Παππά. Ο ανένδοτος του Αλ. Τσίπρα ήταν επί της ουσίας η «ασπίδα προστασίας» του Νίκου Παππά, ενός προσώπου που έχει προκαλέσει έριδες στο εσωτερικό του κόμματος και που τώρα, μετά και την ολοκλήρωση της προανάκρισης για τις καταγγελίες Καλογρίτσα σχετικά με την προσπάθεια να αποκτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ το δικό του κανάλι, το θέμα επανέρχεται στη δημοσιότητα
Και το ενδεχόμενο να φτάσει η υπόθεση στην Βουλή αφού εμπλέκεται επισήμως όνομα υπουργού είναι πάντα ανοιχτό. Αυτό για τον Αλέξη Τσίπρα αποτελεί casus belli.
Άλλωστε ο Νίκος Παππάς είναι από τους στενότερους αν όχι ο στενότερος συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα. Διευθυντής του γραφείου του από την ημέρα που ανέλαβε τη θέση του Προέδρου του τότε Συνασπισμού, πρόσωπο απολύτου εμπιστοσύνης που παρέμεινε δίπλα του και στο Μέγαρο Μαξίμου, όπου σύμφωνα με τον Σάμπυ Μιωνή έγιναν και συναντήσεις με τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο.
Γνώστης των συσχετισμών δυνάμεων και τα χρόνια της αντιπολίτευσης ήταν ο άνθρωπος που αναλάμβανε αποστολές με αποκορύφωμα την γνωστή σε όλους επίσκεψη στη Βενεζουέλα με τον Κύπριο δικηγόρο Αρτέμη Αρτεμίου. Επίσκεψη που έκλεισε με ένα ταξίδι με ιδιωτικό αεροσκάφος στο νησί Μαργαρίτη, φιλοξενούμενοι των αδελφών Χαλίντ οι οποίοι πλέον απασχολούν τις αρμόδιες αρχές των ΗΠΑ στο πλαίσιο μιας έρευνας που αφορά τον Νικολάς Μαδούρο τον πρόεδρο της Βενεζουέλας ο οποίος και έχει στηρίξει στο παρελθόν κινήματα και κόμματα ανά τον κόσμο που ασπάζονταν και προωθούσαν τον μπολιβαρισμό.
Η έρευνα των ΗΠΑ
Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί πως η έρευνα που αφορά την Βενεζουέλα και τον Νικολάς Μαδούρο έχει επανέλθει στο προσκήνιο μέσα από σειρά ενεργειών που λαμβάνουν χώρα μετά την ήττα του Ντόναλντ Τράμπ, ο οποίος και εμφάνιζε μια σκληρή ρητορική κατά του Βενεζουελάνου προέδρου χωρίς επί της ουσίας να λάβει μέτρα εναντίον του, πέραν της τυπικής επικήρυξης και της σύνδεσης με ναρκωτικά και τρομοκρατία.
Επί της ουσίας οι έρευνες για τις οποίες υπάρχει και ελληνικό ενδιαφέρον είχαν παγώσει αλλά από τα τέλη Οκτωβρίου και μετά, οι αρμόδιες υπηρεσίες των ΗΠΑ ενεργοποίησαν εκ νέου τους μηχανισμούς τους στέλνοντας σαφές μήνυμα πως θα διεκδικήσουν χρηματικές αποζημιώσεις σε πρώτη φάση.
Από τον Νοέμβριο και μετά και ειδικά έπειτα από την ήττα Τραμπ, οι κινήσεις είναι στοχευμένες μεταξύ Ισπανίας, Τουρκίας Μέσης Ανατολής και Ιράν. Η Ελλάδα βρίσκεται κάπου στη μέση και δείχνει να έχει ενεργό ρόλο, μη αμελητέο για τους ενδιαφερόμενους.
