Του Αλέξανδρου Σκούρα
Στο χθεσινό μου άρθρο εξήγησα γιατί κατά τη γνώμη μου ακόμη και μια πρόταση πολιτικής που διατυπώθηκε αρχικά από τον Χάγιεκ και τον Φρίντμαν - το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα - μάλλον δεν έχει θέση σε ένα Σύνταγμα. Σήμερα θα συνεχίσω στο ίδιο πνεύμα.
Η δεύτερη παράγραφος του άρθρου 5 του Συντάγματος όριζε και θα συνεχίζει να ορίζει καθώς δεν αναθεωρήθηκε τα εξής: «Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων. Εξαιρέσεις επιτρέπονται στις περιπτώσεις που προβλέπει το διεθνές δίκαιο».
Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε προτείνει ανάμεσα στις κατονομαζόμενες επιμέρους διακρίσεις να προστεθεί το φύλο, η ταυτότητα φύλου και ο σεξουαλικός προσανατολισμός. Η πρόταση απορρίφθηκε από την πλειοψηφία με το επιχείρημα ότι η προστασία έναντι αυτών των διακρίσεων συνάγεται από το υπόλοιπο κείμενο του Συντάγματος και η απόρριψη αυτή προκάλεσε την αγανάκτηση πολλών πολιτών υποστηρίζουν ή και έχουν δώσει μάχες για την καταπολέμηση αυτών των διακρίσεων.
Καταλαβαίνω τις αντιδράσεις και ως ένα βαθμό τις συμμερίζομαι, γιατί η άρνηση αυτή από πλευράς της πλειοψηφίας δεν αντανακλά μόνο το θεμιτό επιχείρημα περί εκφραστικής λιτότητας αλλά και τον συντηρητισμό έναντι της αναγνώρισης ίσων δικαιωμάτων σε αυτούς τους συμπολίτες μας.
Μια ειλικρινώς συνετή και φιλελεύθερη στάση από την πλειοψηφία θα ήταν να αφαιρέσει από το άρθρο αυτό όλες τις επιμέρους κατονομαζόμενες διακρίσεις. Ποια από τις δύο διατυπώσεις πιστεύετε εσείς ότι προστατεύει καλύτερα εναντίον των διακρίσεων; Το «Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας, θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων, φύλου, ταυτότητας φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού» ή το «Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διακρίσεις»;
Η απαρίθμηση πάντα θα αφήνει πράγματα απέξω, και ταυτόχρονα δημιουργεί και ενισχύει την εντύπωση ότι οι ελευθερίες που αναγνωρίζει ή προστατεύει το Σύνταγμα δεν απορρέουν από κάποια γενική, καθολική, ανθρωπιστική αρχή, αλλά από τις εκάστοτε πολιτικές και κοινωνικές ισορροπίες.
Καμία απολύτως διάκριση λοιπόν στην προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας, και ταυτόχρονα διαρκής αγώνας ώστε η βαθιά φιλελεύθερη αυτή αρχή να τιμάται πλήρως και εμπράκτως στη χώρα και την κοινωνία μας.
