Επίτηδες γράφω το κομμάτι πριν καταθέσουν ο Σαράφης κι η Κελέση. Διότι αυτό που εγώ δεν κατάλαβα ποτέ, είναι ο λόγος για τον οποίον οι τύποι που κατέθεσαν για την Novartis έπρεπε να χαρακτηριστούν προστατευόμενοι μάρτυρες. Οι Συριζαίοι επαναλαμβάνουν συστηματικά ότι δίχως αυτό τον θεσμό, η Μαφία δεν θα είχε ποτέ αντιμετωπιστεί στην Αμερική. Αυτό από μόνο του μας αφήνει να εννοήσουμε ότι οι δέκα πολιτικοί που κατηγορήθηκαν ήταν -ούτε λίγο ούτε πολύ- κανονικοί μαφιόζοι.
Αυτό το απολύτως λογικό ερώτημα έχει ακουστεί δεκάδες φορές, δίχως ποτέ να πάρει μια πειστική απάντηση. Συνήθως μισοαπαντούν ότι «είναι θέμα των εισαγγελέων», αλλά αυτό δεν απέχει πολύ από το «νίπτω τας χείρας μου». Διότι πόσο λογικό είναι κάποιος να υπερασπίζεται γενικώς τον θεσμό του προστατευόμενου μάρτυρα (επειδή κατά την γνώμη του έχει προφανή πλεονεκτήματα στην αντιμετώπιση του εγκλήματος) αλλά όταν καλείται να δείξει αυτά τα πλεονεκτήματα σε μια συγκεκριμένη υπόθεση να μην μπορεί να το κάνει;
Τα πράγματα είναι πολύ απλά εν τέλει. Ο χαρακτηρισμός των μαρτύρων ως προστατευόμενων ήταν μια τόσο ακραία δικονομική πράξη, που από μόνη της κατέληξε να είναι πολιτική. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έβαλε και την τελική πολιτική και επικοινωνιακή σφραγίδα στην υπόθεση. Αν δεν είχαν μπει οι κουκούλες στα κεφάλια τους, η υπόθεση θα είχε ήδη τελειώσει και θα ξέραμε ποιοι είναι ένοχοι και ποιοι σκευωροί. Ο εκφυλισμός της Novartiάδας που βιώνουμε στις μέρες μας, είναι εν πολλοίς αποτέλεσμα της αρχικής τους απόφασης να κρύψουν όσους είχαν (ή υποτίθεται ότι είχαν) να πουν κάτι.
Σήμερα βέβαια φαίνεται φαιδρό να τοποθετούνται στην κατηγορία των μαφιόζων ο Πικραμένος, ο Κουτρουμάνης ή ο Σαλμάς, αλλά αυτό δεν ήταν διόλου αυτονόητο εκείνους τους καιρούς για τα μυαλά εκείνων που ξεκίνησαν την υπόθεση. Τότε, το «παλιό» πολιτικό σύστημα ήταν κατηγοριοποιημένο στην στήλη «εγκληματίες», οπότε ήταν φυσιολογικό για τους κατηγόρους να θεωρήσουν ότι οι κατηγορούμενοι είχαν πληρωμένους πιστολάδες πίσω τους.
Τώρα πληρώνουν τα επίχειρα των επικίνδυνων απόψεων που κυριάρχησαν τότε στην ελληνική κοινωνία και εκφράστηκαν πολιτικά από τους Συριζανελ. Καμιά φορά, βλέποντας κάτω από το σημερινό πρίσμα τον τρόπο που λειτουργούσε ο Παπαγγελόπουλος για να καταδικαστούν οι πολιτικοί αντίπαλοι του Σύριζα, μένουμε κατάπληκτοι. Ξεχνούμε όμως ότι αυτά που σήμερα φαντάζουν απίθανα και παράλογα, τότε θεωρούνταν όχι μόνο λογικά αλλά και επιβεβλημένα.
Αυτοί που ήρθαν στην εξουσία με την ρομφαία της τιμωρίας, είχαν –κατά το μυαλό τους- μια θεϊκή αποστολή να εκπληρώσουν. Να χώσουν στην φυλακή αυτούς που οι ίδιοι είχαν αυθαιρέτως ονοματίσει ως ενόχους. Καμιά τυπική νομιμότητα δεν σταματά την θεϊκή αποστολή. Αν σήμερα αυτή θεϊκή αποστολή αποδεικνύεται μια πελώρια απάτη, δεν αναιρεί τον τότε βεβαιότητα και στοχοπροσήλωση τους. Γι αυτό και σήμερα, στην υπόθεση Παπαγγελόπουλου, δεν δικάζεται αυτός που κρατούσε την ρομφαία. Δικάζεται η ίδια η ιδέα της ρομφαίας και όσοι την έφεραν στην χώρα…
