Τι προτείνεις. Ίσως θα έπρεπε να εισαχθεί όχι ως νόμος - μη λέμε και τρέλες - αλλά ως εθιμικός κανόνας στη συνεννόηση των ανθρώπων. Αυτό που γίνεται στις δημόσιες συζητήσεις μεταξύ ανθρώπων από τους οποίους δεν λείπει η νοημοσύνη, είναι από τα τρελά της χώρας. Είτε στη Βουλή είτε στις άλλες δημόσιες συζητήσεις, οι πάντες, όταν τουλάχιστον πρέπει να διαπραγματευτούν οι ίδιοι η να συνεννοηθούν για ένα θέμα, αναλώνονται σε γκρίνια, σε μουρμούρα σε αλληλοκατηγορίες, σε τέτοια. Και αρνούνται ή αδυνατούν να επικεντρωθούν στο συζητούμενο θέμα και κατ΄ επέκταση στην ενδεχόμενη πρόταση για επίλυση του. Είσαι είτε ακροατής ραδιοφώνου, θεατής τηλεόρασης ή ομιλητής στο Κοινοβούλιο. Είναι ένα και το αυτό. Ο Έλληνας το 'χει. Η αδυναμία του στο να συζητάει είναι παροιμιώδης. Η ανεπάρκεια του στο να συντονίζει και να οργανώνει τη σκέψη του επίσης είναι ξεχωριστή. Δεν διατυπώνει πρόταση.
Συγκρίνω τις δημόσιες συζητήσεις με ανάλογες που γίνονται στα άλλα κράτη και είναι η μέρα με τη νύχτα, εκτός εξαιρέσεων. Δεν είμαστε και τα ταλέντα στη νηφαλιότητα της σκέψης και στον οργανωμένο λόγο μας. Μακριά από την Ελληνική πραγματικότητα οι τραγικές εικόνες των ξυλοδαρμών σε άλλα Κοινοβούλια. Αλλά το κουσούρι είναι κουσούρι. Στην κουβέντα έχει ο καθένας την παντιέρα του. Αυτός ίσως είναι και ο λόγος για τον οποίο είμαστε μακρά από την αντιμετώπιση των προβλημάτων μας. Για αυτό ίσως αδυνατούμε να έρθουμε σε μία συνεννόηση μεταξύ μας, σε μία συναίνεση τα κόμματα, σε μία καλή διάθεση οι απλοί συζητητές. Ο καθένας έχει την άποψη του, αδιαφορώντας για την άποψη του άλλου. Ο καθένας μιλά από καθ΄ έδρας αρνούμενος να δεχτεί αυτά που λέει ο άλλος.
Και όχι μόνο αυτό. Είναι τόσο εγωιστική η συμπεριφορά μας στις δημόσιες συζητήσεις ώστε καταλήγουμε να μιλάμε όλοι μαζί κάτι εντελώς ακατάλληλο για την κατανόηση του ακροατή. Μιλάμε όλοι μαζί και ο άμοιρος δεν ακούει και δεν καταλαβαίνει τίποτα.
Όχι. Δεν μας πάει ο πολιτισμός του διαλόγου. Δεν είναι στο αίμα μας η κουλτούρα της συνεννόησης. Έχουμε όμως πολλά θέματα να λύσουμε.
Γεωπολιτικά, οικονομικά, μεταναστευτικά κλπ.. Και όλα αυτά απαιτούν μία στοιχειώδη συνεννόηση. Μία απαραίτητη ανταλλαγή απόψεων. Και το ερώτημα είναι πώς μπορούμε να ανταλλάξουμε απόψεις όταν στερούμεθα της στοιχειώδους τεχνικής του τρόπου με τον οποίο επιτυγχάνεται αυτή η ανταλλαγή. Δεν χρειάζεται ούτε γκρίνια, ούτε αλληλοκατηγορίες, τι έκανες εσύ και τι έκανα εγώ, ούτε τίποτα. Παραθέτουμε, ακούμε και προτείνουμε.
Αυτό χρειαζόμαστε από σένα δημόσιε συζητητή. Τι έχεις να προτείνεις. Αυτό μας ενδιαφέρει εμάς τους ακροατές. Όλα τα άλλα στο σπίτι σου, στους φίλους σου, στο καφενείο σου. Όχι στο δημόσιο λόγο σου.Φλομώσαμε πια.
