Με το τέλος των θερινών διακοπών οι ταγοί της Αριστεράς φαίνεται ότι ετοιμάζονται να τηρήσουν και φέτος το έθιμο των φθινοπωρινών απεργιών, δίχως λόγο και αιτία. Με ασήμαντες αφορμές, ετοιμάζονται να προκηρύξουν απεργίες, να οργανώσουν διαδηλώσεις για να κρατήσουν υψηλά το συνδικαλιστικό φρόνιμα, αλλά και για να υπενθυμίσουν το πόσο απαραίτητοι είναι.
Επειδή όμως ο νέος ψηφισμένος νόμος και οι ερμηνευτικοί εγκύκλιοι που έχουν ακολουθήσει, έχουν μεταβάλει όχι μόνο νέο πλαίσιο για τη διεξαγωγή απεργιών, αλλά και το πλαίσιο λειτουργίας των συνδικαλιστικών ενώσεων, έχουν ξεκινήσει από νωρίς οι καταγγελίες για τον «αντεργατικό νόμο» που «σκοτώνει τις απεργίες και φακελώνει τον συνδικαλισμό».
Σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση έχει αφήσει τους εργαζόμενους, έρμαιο στα χέρια των εργοδοτών, έχοντας καταστήσει ουσιαστικά αδύνατες τις κηρύξεις απεργιακών κινητοποιήσεων.
Προφανώς, είναι δύσκολο για την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, να κατανοήσει ότι οι απεργίες θα πρέπει να αποφασίζονται από την πλειοψηφία των εργαζομένων και όχι από επαγγελματίες συνδικαλιστές ή από το κατεστημένο τον εργατοπατέρων.
Είναι δύσκολο να αντιληφθεί, ότι για την κήρυξη απεργίας απαιτείται η τήρηση όλων των διατυπώσεων που προβλέπει η νομοθεσία και ότι η παραβίαση της ανωτέρω υποχρέωσης, δημιουργεί αστική ευθύνη της συνδικαλιστικής οργάνωσης και των υπαίτιων μελών του διοικητικού της συμβουλίου.
Είναι δύσκολο να αποδεχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι σε μια δημοκρατική κοινωνία, η προειδοποίηση για την κήρυξη απεργίας πρέπει να γίνεται εγγράφως και να επιδίδεται στον εργοδότη με δικαστικό επιμελητή. Και ότι η συνδικαλιστική οργάνωση υποχρεούται να ειδοποιήσει τον εργοδότη για απεργίες και στάσεις εργασίας τουλάχιστον 24 ώρες πριν την πραγματοποίησή τους. Το όριο ανέρχεται στις 4 ημέρες για την κήρυξη απεργίας στις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας.
Σκοτώνει άραγε τις απεργίες, η υιοθέτηση του Προσωπικού Ελάχιστης Εγγυημένης Υπηρεσίας που πρέπει να διατίθεται σε επιχειρήσεις δημόσιου χαρακτήρα ή κοινής ωφέλειας, επιπλέον του Προσωπικού Ασφαλείας, για την αντιμετώπιση των στοιχειωδών αναγκών του κοινωνικού συνόλου κατά τη διάρκεια μιας απεργίας;
Είναι άραγε παράλογη η υποχρέωση των συνδικαλιστικών οργανώσεων να προστατεύουν το δικαίωμα των εργαζομένων, οι οποίοι δεν συμμετέχουν στην απεργία, ώστε να προσέρχονται και να αποχωρούν ελεύθερα και ανεμπόδιστα από την εργασία τους, χωρίς εμπόδιο και ιδίως χωρίς την άσκηση σωματικής ή ψυχολογικής βίας;
Αποτελεί άραγε «φακέλωμα του συνδικαλισμού», η υιοθέτηση του Γενικού Μητρώου Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Εργαζομένων, στο οποίο θα καταγράφονται στοιχεία σχετικά με τις λειτουργίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων, των αρχαιρεσιών τους, των οργάνων τους και των οικονομικών τους;
Δυστυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για τις υπόλοιπες αναχρονιστικές δυνάμεις όλου του πολιτικού φάσματος που συσπειρώνονται πίσω από το Τοτέμ του συνδικαλισμού, οι εποχές έχουν αλλάξει. Η ελεύθερη και δημοκρατική συμμετοχή του συνόλου των εργαζομένων, στη λήψη των αποφάσεων των συνδικαλιστικών οργάνων, κατοχυρώνεται από το νόμο. Τα σωματεία σφραγίδες και οι διοικήσεις φαντάσματα, ανήκουν πλέον στο παρελθόν.
Δεν γνωρίζω ποιο ακριβώς συνδικαλιστικό και απεργιακό μοντέλο έχει ο ΣΥΡΙΖΑ στο μυαλό του; Αυτό της Κούβας ή αυτό του πρώην ανατολικού μπλοκ;
