Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Μία από τις απλοϊκότερες αιτιάσεις που δεχόταν πάντα, η Κεντροδεξιά ήταν ότι εκπροσωπεί τα συμφέροντα μιας διεφθαρμένης αστικής τάξης. Επειδή όμως, στην Ελλάδα δεν υπήρξαν ποτέ ταξικά κόμματα, πρόκειται για έναν μύθο που βόλευε τον λαϊκισμό της Αριστεράς, οι εκπρόσωποι των οποίων έβρισκαν τον τρόπο να συγχρωτιστούν με την «πλουτοκρατία» που δημόσια κατηγορούσαν.
Στην χθεσινοβραδινή συνέντευξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στον ΑΝΤ1, ο Νίκος Χατζηνικολάου έθεσε πάλι την γνωστή προβοκατόρικη ερώτηση στον πρόεδρο της ΝΔ για το τι θα κάνει η κυβέρνησή του για τους φτωχούς. Εκείνος παρέθεσε, δυο τρία παραδείγματα, προκειμένου να δώσει την εικόνα μίας πολιτικής που περισσότερο στοχεύει στην ανακούφιση των λαικών στρωμάτων, παρά στα «μεγάλα συμφέροντα» των προνομιούχων.
Το μείζον βέβαια, για την ηγεσία ενός δυτικού ευρωπαϊκού κράτους δεν είναι το τι θα κάνει για τους φτωχούς αλλά το ποια στρατηγική θα ακολουθήσει για να μην υπάρχουν φτωχοί. Γιατί η Ελλάδα, ως ένα από τα παλαιότερα μέλη της ΕΕ, θα έπρεπε τώρα να διαθέτει μία πανίσχυρη οικονομία και ένα σύγχρονο κράτος πρόνοιας και δικαίου. Είχε όλες τις δυνατότητες να το πετύχει, με την προυπόθεση ότι ο άκρατος λαϊκισμός των μύθων της Αριστεράς δεν εγκλώβιζαν όλα τα κόμματα εξουσίας στον αντιπαραγωγικό κρατισμό.
Αν επομένως η ερώτηση περί «προστασίας των φτωχών» είχε να κάνει με το κράτος πρόνοιας, τότε εκείνο που χρειάζεται είναι ο εκσυγχρονισμός του. Πολύ φοβάμαι όμως, ότι κάτι άλλο κρύβεται πίσω από την σημειολογία της: «θα δώσει επιδόματα η ΝΔ και θα διορίσει τους φτωχούς στο Δημόσιο; Θα αυξήσει το επίδομα ανεργίας για τους ανέργους; Θα χαρίσει τα δάνεια που πήραν από τις τράπεζες;»….
Μια φιλελεύθερη ΝΔ και απαλλαγμένη από τα λάθη του παρελθόντος δεν έχει παρά να κάνει το αυτονόητο: να φωνάξει δυνατά σε όλους τους Έλληνες ότι είναι καλύτερα να μην είσαι φτωχός από το να επικαλείσαι την φτώχεια. Ως άλλοθι για να εξυπηρετεί το πολιτικό σύστημα δια του πελατειασμού. Και μέχρι να γίνει πραγματικότητα η επιθυμία, να οργανώσει ένα κράτος πρόνοιας που θα εξυπηρετεί τους πραγματικά αδικημένους της κοινωνίας.
Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ το κόμμα των φτωχών και η ΝΔ των πλουσίων; Είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης πλούσιος και ο Αλέξης Τσίπρας φτωχός; Υποθέτω ότι η διαφορά τους βρίσκεται στο ότι ο μεν Κυριάκος θα ήθελε να δει και το παιδί του φτωχού να απολαμβάνει υπηρεσίες Παιδείας, παρόμοιες με το Κολλέγιο Αθηνών που πήγε ο ίδιος. Ο Αλέξης όμως, φαίνεται να είναι ικανοποιημένος με τις υποσχέσεις διορισμού αναπληρωτών σε προβληματικά δημόσια σχολεία. Εκεί όπου το παιδί του φτωχού αντιμετωπίζει την ταξικότητα του συστήματος, γιατί δεν μπορεί να πληρώσει το φροντιστήριο. Την ίδια στιγμή που τα παιδιά του πρωθυπουργού φοιτούν στην πανάκριβη ιδιωτική σχολή Χιλλ!
Η Αριστερά συντηρούσε τους μύθους της για τους «φτωχούς» επειδή ήταν η μόνη της διέξοδο στις εκλογικές αναμετρήσεις. Ήθελε πάντα να διαθέτει ένα μεγάλο «κοπάδι» ψηφοφόρων εξαρτημένων από την υποτιθέμενη προστασία της.
Η ΝΔ δεν έχει παρά να ανατρέψει αυτόν τον ανόητο μύθο, χρησιμοποιώντας απευθείας το αντίδοτο του λαικισμού και εντάσσοντας στην ποιότητα των υπηρεσιών για όλους τους Έλληνες, την ιδιωτική πρωτοβουλία. Δημιουργώντας ουσιαστικά ένα «κράτος ΣΔΙΤ (σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα)» όπου θα ξεθωριάσουν οι ανόητες φαντασιώσεις των λαϊκιστών περί φτωχών και πλούσιων Ελλήνων. Φαντασιώσεις που βολεύουν κυρίως τους πλούσιους που προσποιούνται τους φτωχούς και όχι τους αληθινά ανήμπορους συμπολίτες μας.
Υπάρχει τρόπος να κοστολογηθούν όλες οι υπηρεσίες του κράτους ανά πολίτη και να δοθεί η δυνατότητα σε όλους να απολαμβάνουν με τα ίδια χρήματα, δημόσια ή ιδιωτική εξυπηρέτηση. Στην Υγεία, στην Παιδεία, στις υποδομές. Αρκεί να χάσει το κράτος την κυριαρχία του σε ρόλους που δεν μπορεί να επωμιστεί. Και όλα αυτά, όχι για τον πλούσιο Έλληνα αλλά για τον φτωχό. Με τα λεφτά του κράτους που σήμερα δαπανά αλλού και δεν του αποδίδει το μερίδιό του! Το όραμα της επόμενης διακυβέρνησης στην Ελλάδα πρέπει να είναι ένα και μοναδικό: να σταματήσουν οι Έλληνες να είναι φτωχοί! Να πάψει η φτώχεια να μαστίζει μεγάλα κοινωνικά στρώματα και κυρίως, να πάψει να αποτελεί το εθνικό μας άλλοθι που αξιοποιείται πάντα ως "ηθικό πλεονέκτημα"....
