Πολύ αντιφασισμός έπεσε ξάφνου αυτή την βδομάδα στην χώρα. Καλό είναι αυτό, δεν λέω, απλώς καλύτερο θα ‘ταν να μην ξεχνάμε ότι εν τέλει ήταν η κεντροδεξιά που χτύπησε αυτό το φαινόμενο κατακέφαλα, όχι η καθαρόαιμη αριστερά. Επί Σαμαροβενιζέλων ασκήθηκαν οι διώξεις, επί Μητσοτάκη βγήκαν οι τελεσίδικες αποφάσεις, με μια εκλογική νίκη της κεντροδεξιάς εξοβελίστηκαν οι ναζιστές από το κοινοβούλιο και μηδενίστηκε η πολιτική τους παρουσία.
Θέλω να πω, καλά είναι τα εκ του ασφαλούς πλακάτ μέσα στην Βουλή και οι βαριές αντιναζιστικές κορώνες σε τηλεοράσεις και σε επιφυλλίδες εφημερίδων, αλλά η ουσιαστική και αποτελεσματική αντιμετώπιση των ναζιστικών θεωριών και πρακτικών είναι πολύ πιο δύσκολη και πολύπλοκη δουλειά από την απλή συνθηματολογία. Κυρίως όμως, είναι μια δουλειά που δεν μπορεί να την κάνει η αριστερά.
Ο χύδην αντισυστημισμός και η δήθεν λαϊκή ρητορική των άκρων, σταθερά και διαχρονικά όπλα που χρησιμοποιεί η αριστερά, δεν σμικρύνουν το ναζιστικό φαινόμενο αλλά το φουντώνουν. Όταν ανοίγει αυτό το κλειστό πεδίο, το δεξιό άκρο διεκδικεί και εν τέλει παίρνει το μερίδιο του. Μόνο ο σταθερός προσανατολισμός της πολιτικής μας ζωής προς το κέντρο και μόνο η σταθερή αποφυγή ακραίας ρητορικής για όλες τις πτυχές της εθνικής μας ζωής, φράζουν τελικά τον δρόμο στους συνοδοιπόρους των Μιχαλολιάκων και των Κασιδιάριδων.
Κάθε άλλη πολιτική και ιδεολογική αντίληψη που θεωρεί την ιστορική εξέλιξη προϊόν σφοδρών και αδιάκοπων ταξικών κοινωνικών πολέμων, δίνει χώρο και οξυγόνο στο ναζιστικό φαινόμενο. Και κάθε πολιτική που στοχεύει στην εξάλειψη των «ύποπτων» μεσαίων οικονομικών και κοινωνικών στρωμάτων, υπέρ –δήθεν- των φτωχών λαϊκών μαζών και του περιώνυμου προλεταριάτου, την ίδια ακριβώς δουλειά κάνει. Δεν κρίνω προθέσεις, καταγράφω αποτελέσματα.
Θαρρείτε πως είναι τυχαίο το γεγονός ότι κόμματα που ενστερνίζονται ή φλερτάρουν με την ναζιστική ιδεολογία κυριαρχούν στην ανατολική Ευρώπη, από την οποία πέρασαν εβδομήντα χρόνια σκληρού κομμουνισμού; Ενώ αντιθέτως τα φασιστικά κόμματα ποτέ δεν κατάφεραν να αποκτήσουν αποφασιστικό βάρος στις αστικές δημοκρατίες της δύσης, οι οποίες κατά την θεωρία της αριστεράς ήταν πολύ πιο ευεπίφορες σε κάτι τέτοιο;
Η αλήθεια είναι ότι χθες η αστική δημοκρατία απέδειξε ότι μπορεί μεν να αργεί, αλλά όταν το αποφασίσει δίνει συντριπτικό χτύπημα στους εχθρούς της. Το ίδιο ακριβώς είχε αποδειχτεί και με την εμφάνιση της Χρυσής Αυγής. Η δημοκρατία θα ‘πρεπε να την έχει σταματήσει πριν αυτή σκοτώσει τον Παύλο Φύσσα. Άργησε μεν, το ‘κανε δε. Ελπίζω τουλάχιστον να διδαχτήκαμε κάτι απ’ αυτή την ιστορία.
