O Guardian είναι βρετανική εφημερίδα. Την διαβάζει το κοινό που βγάζει 60 χιλιάρικα το χρόνο αλλά «παλεύει το σύστημα από τα μέσα». Διαδηλώνοντας το Σάββατο για το δικαίωμα των ανθρακωρύχων στην δουλειά και την Κυριακή για το κλείσιμο των ανθρακωρυχείων. Οι αναγνώστες του Guardian έχουν τον μεγαλύτερο ανά κεφαλή μέσο όρο αριθμό ποδηλάτων, την πιο εμπεριστατωμένη γνώση για τον κατώτατο μισθό στις τρίτες χώρες και θεωρούν ακροδεξιό οποιονδήποτε έστω και μία φορά στην ζωή του ψήφισε Συντηρητικούς. Στην Ελλάδα θα διάβαζαν την παλιά Ελευθεροτυπία, θα έστελναν τα παιδιά τους στην Χιλ, θα ψήφιζαν Εσωτερικό και αργότερα ΔΗΜΑΡ και στα favourites του αποκωδικοποιητή τους θα ήταν το National Geographic. Ο Guardian στηρίζει κάθε χώρα του τρίτου κόσμου στον αγώνα της ενάντια στον καπιταλισμό. Και κάθε κόμματος που παλεύει να βάλει την χώρα του στον τρίτο κόσμο. Συμπεριλαμβανομένου του ΣΥΡΙΖΑ και της Ελλάδας. Μέχρι παρεξηγήσεως.
Ο Αλέξης Τσίπρας είχε στην Guardian ευκολότερη πρόσβαση από την Αυγή. Τον Μάιο του 2012 σε συνέντευξη του στην Ελενα Σμιθ είπε ότι οι φορολογικές αυξήσεις και οι περικοπές είναι «έγκλημα κατά του ελληνικού λαού». Προσθέτοντας ότι «επιθυμεί η Ελλάδα να παραμείνει στο ευρώ αλλά να καταπολεμήσει τον καπιταλισμό».
Σε αυτό το σημείο παλιά στην Βρετανία γελούσαν και περίμεναν να ακούσουν το «And now for something completely different. This is. Monty Pythons Flying Circus». Στον Guardian όμως δεν γέλασαν. Συνέχισαν να παρουσιάζουν τον Αλέξη Τσίπρα σαν The Great Southern Socialist Hope.
Τον Νοέμβριο του 2013 ο Αλέξης Τσίπρας με άρθρο του στον Guardian δηλώνει ότι θα θέσει υποψηφιότητα για την προεδρία της Κομισιόν «με στόχο μια εναλλακτική Ευρώπη πάνω σε δημοκρατική και προοδευτική βάση». Κάνει λόγο για «ανθρωπογενή φτώχεια» για την οποία υπαίτιοι είναι «οι ζηλωτές του νεοφιλελευθερισμού που έχουν αναποδογυρίσει τις ζωές των ανθρώπων με τις πολιτικές διαρθρωτικών προσαρμογών που εφαρμόζουν». Ολοκληρώνοντας «Υπάρχει εναλλακτική στην παρούσα κρίση και είναι καθήκον και πεπρωμένο μας να παλέψουμε για αυτήν».
Στις 22 Δεκεμβρίου του 2014 ο Όουεν Τζόουνς σε άρθρο στον Guardian βλέπει τον θρίαμβο της εναλλακτικής Ευρώπη πάνω σε δημοκρατική και προοδευτική βάση, οικοδομημένο στην εκλογή του Προκόπη Παυλόπουλου, να είναι κοντά. Το τέλος της ανθρωπογενούς φτώχειας να πλησιάζει. Δείχνοντας αξιοθαύμαστη διορατικότητα γράφει «Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θριαμβεύσει στις πρόωρες εκλογές της Ελλάδας, αυτό δεν θα έχει σημασία μόνο για τη συγκεκριμένη χώρα, αλλά και για όλους μας, που θέλουμε ένα διαφορετικό είδος κοινωνίας και ένα διάλειμμα από τη λιτότητα». Και το πετυχαίνει διάνα.
Για τον Guardian λοιπόν που αν είχε γράψει αντίστοιχα σχόλια και εκτιμήσεις για την Βρετανική πολιτική σήμερα θα ήταν εκδοτική ανάμνηση βγαίνει non paper της κυβέρνησης που χαρακτηρίζει ρεπορτάζ του κατασκευασμένο. Ρεπορτάζ της –Θεέ μου συγχώρα τους – Ελενα Σμιθ, το οποίο γιατροί και συνδικαλιστές αναφέρουν ότι υπάρχει έλλειψη «προμηθειών, όπως γάντια, καθετήρες, και οι ιστοί καθαρισμού». Και ότι «Ακόμα και μια απλή εξέταση αίματος δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί στα δημόσια νοσοκομία της χώρας».
Με τον Πολάκη να κατηγορεί με στο fb τον Μιχάλη Γιαννάκο, πρόεδρο της ΠΟΕΔΗΝ, που μίλησε στον Guardian ότι συκοφάντησε την κυβέρνηση επειδή έκοψε στους συνδικαλιστές «τη μάσα και τις εξυπηρετήσεις». Και να αναρωτιέται τι θα κάνει για δουλειά όταν πάψει να είναι πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ. Ενώ ο Πολάκης με το που φύγει από το υπουργείο Υγείας θα γίνει διευθυντής στο John Hopkins University στα biomedics.
Στον Τύπο δεν μπορείς να κακομαθαίνεις κάποιον. Ο Guardian κακόμαθε τον ΣΥΡΙΖΑ να τον παρουσιάζει σαν την μεγάλη αριστερή δύναμη που θα φέρει την μεγάλη αλλαγή. Το μόνο που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν τους πολάκηδες στην εξουσία. Και ο Guardian την μέρα που δεν άντεξε να στηρίζει τους πολάκηδες τα άκουσε την ίδια στιγμή. Από την κυβέρνηση που θα έφερνε ένα διαφορετικό είδος κοινωνίας, που έγραφε ο γίγαντας Οουεν Tζόουνς.
