Διάβασε η γυναίκα ρεπορτάζ της έγκριτης Καθημερινής για τον Αιγιαλό και της ήρθε σκοτοδίνη. Διότι βλέπει η Αττική να γίνεται Σαρδηνία, όπου για να φτάσεις στην παραλία θα πρέπει να είσαι μεγιστάνας ή αλλιώς να περιορίσεις τα βήματά σου σε μία στενή λωρίδα γης. Είπαμε, σύντροφοι, ότι είμαστε υπέρ της ανάπτυξης. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα νομιμοποιήσουμε όλα τα αυθαίρετα μπουζουξίδικα της παραλίας!
«Καλησπέρα σας κ. Μαυρίδη.
Ονομάζομαι Α.Μ, και να ξεκαθαρίσω ότι είμαι θετικά προσκείμενη στην κινητικότητα που επιδεικνύει η κυβέρνηση του Μητσοτάκη, και βέβαια, όπως πολλοί άλλοι, δεν άντεχα άλλο την κυβέρνηση Σύριζα. Νιώθω ήδη ότι αναπνέω πιο εύκολα!
Δεν έχει σημασία να σας μιλήσω για εμένα, αυτό που έχει σημασία αυτή τη στιγμή είναι να σας πω ότι ενώ έχω ζήσει στο εξωτερικό, ένιωθα πάντα πολύ τυχερή ως κάτοικος της Αττικής, γιατί τουλάχιστον είχα την πολυτέλεια να πηγαίνω για μία βουτιά τα Σαββατοκύριακα. Και σίγουρα δεν είμαι η μόνη.
Έχω προσωπική εικόνα από τους αιγιαλούς της Σαρδηνίας, όπου απαγορεύεται να βάλει κανείς την πετσέτα του ή την καρεκλίτσα του όπου του αρέσει, αλλά υπάρχουν συγκεκριμένα όρια (αρκετά στενά) για τους ανθρώπους που δεν θέλουν να νοικιάσουν ξαπλώστρες.
Ίσως να κινδυνεύω να χαρακτηριστώ γραφική, αλλά αυτό το παράδειγμα της Σαρδηνίας με καταδιώκει σαν εφιάλτης.
Σήμερα διάβασα ένα άρθρο στην Καθημερινή με τίτλο "Οι νέες προτάσεις για τον αιγιαλό".
Δεν γνωρίζω αν το δημοσίευμα περιέχει ανακρίβειες ή όχι. Ενδεχομένως να είσαστε ήδη πληροφορημένος σχετικά.
Καταργείται ρύθμιση που περιόριζε στο 60% ενός αιγιαλού (μη συνυπολογιζόμενου τυχόν δυσπρόσιτου τμήματός του) τον χώρο που παραχωρείται σε ομπρελοκαθίσματα.
Καταργείται ρύθμιση με την οποία δινόταν δυνατότητα ανάκλησης της παραχώρησης ενός αιγιαλού, προς αποκατάσταση του κοινόχρηστου χαρακτήρα του.
Ο (εξ ορισμού δημόσιος, εκτός αν υπάρχουν ιδιωτικά δικαιώματα) παλαιός αιγιαλός παύει να θεωρείται ανεπίδεκτος χρήσης ιδιωτικών δικαιωμάτων και υποχρεωτικά κοινόχρηστος. Αντιθέτως, χαρακτηρίζεται ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου και δύναται να παραχωρείται και να οικοδομείται.
Ένα παράδειγμα, στο Eden Beach, 47,5 χλμ στη λεωφόρο Αθηνών-Σουνίου, στην παραλία που έχω μεγαλώσει, το τμήμα της παραλίας που είναι ελεύθερη, εικάζω ότι είναι πολύ λιγότερο από το 30%.
Θα το ξεχάσουμε και αυτό. Δηλαδή οι μόνιμοι κάτοικοι που δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν κάθε ημέρα από 10 ευρώ, θα πρέπει είτε να βρουν τα χρήματα, είτε να μην ξαναπατήσουν.
Άλλο παράδειγμα, το Ble στον Άλιμο. Έχω να πάω χρόνια στην περιοχή και δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμη, αλλά όταν πήγαμε, κληθήκαμε να πληρώσουμε εισιτήριο μόνο για να περάσουμε στην παραλία. Αυτό το αντίτιμο ήταν μόνο για να εισέλθουμε στο χώρο. Δεν περιλαμβάνονταν στην τιμή οι ξαπλώστρες, ούτε τα αφεψήματα. Εμείς επιλέξαμε να φύγουμε.
Αν ο αιγιαλός χαρακτηριστεί ιδιωτικός και παραχωρηθεί στο Δημόσιο, τότε στο όνομα της ανάπτυξης, θα εξοριστούμε από τις παραλίες μας. Όλες οι προσβάσιμες παραλίες θα γεμίσουν beach bars, με τη μουσική του γούστου τους, με τα καθίσματα του γούστου τους, και τις τιμές του γούστου τους επίσης.
Σε μία Αττική που είναι ζούγκλα, αν οι παραλίες γίνουν ιδιωτικές και δεν έχουμε δωρεάν πρόσβαση, τί θα μας έχει μείνει; (Ας μην συζητήσουμε για την καθαρότητα των παράκτιων υδάτων).
Θα εκτιμούσα ιδιαιτέρως αν κάνατε μία ανάλυση αυτών των προτάσεων του αναπτυξιακού νόμου».
ΣΗΜ. ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗ: Η Καθημερινή έχει πάντα καλό ρεπορτάζ. Αδυνατώ να κατανοήσω τον αναπτυξιακό χαρακτήρα αυτής της ρύθμισης. Μπορώ μόνο να σκεφτώ πόσες επιχειρήσεις της παραλίας αγωνιούν για την νομιμοποίησή τους. Ήξεραν από την αρχή ότι στεγάζουν τα σχέδιά τους πάνω σε ένα αυθαίρετο στην άμμο. Ότι υπάρχει Αιγιαλός. Εύχομαι κάποιος στο Μαξίμου να δει έγκαιρα αυτό που πάει να γίνει. Πριν φτάσει στην Βουλή. Διότι τότε η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να αποσύρει την ρύθμιση κι η ζημιά θα είναι μεγαλύτερη…
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
