Του Δημήτρη Καμπουράκη
Ειλικρινά προσπαθώ να τους αποφύγω. Δεν θέλω να τους βλέπω, δεν γουστάρω να μαθαίνω νέα τους, δεν μ' ενδιαφέρει το διαζύγιό τους με τα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ. Αλλά είναι αδύνατο να τους ξεφύγω. Μου την έχουν στημένη παντού. Στις ειδήσεις στην τηλεόραση, στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, πάνω-πάνω στις ενημερωτικές ιστοσελίδες. Όποια πέτρα κι αν σηκώσω βρίσκω από κάτω τον Χάρι και την Μέγκαν. Το κέρατο μου πια.
Το Megxit είναι σαν την πανούκλα. Απ’ όπου περάσει, αφήνει πίσω του ερείπια. Δεν υπάρχει πρόβλημα που μπορεί να σταθεί ισότιμα μπροστά του, δεν υπάρχει διεθνής ή εθνική υπόθεση ικανή να κονταροχτυπηθεί μαζί του. Απλώθηκε σαν γλίτσα πάνω από την Αγγλία, την Κοινοπολιτεία, την Ευρώπη, τον πλανήτη ολόκληρο. Πίσω από κάθε κολώνα στον δρόμο που περπατώ, πίσω από κάθε ντοσιέ στο γραφείο που δουλεύω, μέσα από τα σεντόνια του κρεβατιού που κοιμάμαι, πίσω από τον νιπτήρα της τουαλέτας που ανακουφίζομαι, ξεπροβάλει μονίμως ο κοκκινοτρίχης πρίγκιπας και η αμερικανίδα σουσουράδα του.
Και να εμφανίζονταν μόνοι τους, καημός δεν θα ‘ταν. Έχουν πάντα παρέα ένα ολόκληρο τσούρμο από απίθανους τύπους. Την αμείλικτη γιαγιά του, τον χολερικό μπαμπά της, τον σκληρό φαλάκρα αδερφό του, τους ηθοποιούς πρώην συναδέλφους της, τον ταλαίπωρο μπαμπά του, την χολοσκασμένη μοδίστρα της, το φάντασμα της αδικοχαμένης μαμάς του, τον πρώην άντρα της, την ξενέρωτη μητριά του, τον γραμματέα του παλατιού, τον θαλαμηπόλο, τον μπάτλερ, τους βασιλικούς ρεπόρτερς των βρετανικών εφημερίδων, τους ταμίες του Μπάκιγχαμ, τους λογιστές, τους εκτιμητές, τους κωλοσφουγγάριους τους και άλλους πολλούς ακόμα, ων ουκ έστιν αριθμός.
Και ξάφνου, ενώ ψάχνω να δω τι γίνεται με την σύνοδο του Βερολίνου και που θα καταλήξει το παιχνίδι στην ανατολική μεσόγειο, ανακαλύπτω ότι στα παλιά τους τα παπούτσια ολονών τι θα απογίνουμε. Το Megxit έχει κάνει κατάληψη στον εγκέφαλο τους. Η μάνα μου είναι με την Μέγκαν, η γυναίκα μου με τον Χάρι, ο ξάδερφος μου με την γριά. Ο μπατζανάκης μου πιστεύει ότι διεθνή κέντρα φαιάς ουσίας συνωμότησαν εναντίον της βρετανικής βασιλείας, η κουνιάδα μου ότι είναι γυναικεία αντίδραση στον ρατσισμό, η κυρά Παναγιώτα η περιπτερού ότι τους ματιάσανε, ο μπάρμπας μου ότι είναι επικοινωνιακός αντιπερισπασμός στο Brexit, ο καφετζής στην γωνία ότι είναι άλλο ένα δείγμα της κρίσης του καπιταλισμού που βαθαίνει, ο λογιστής μου ο Αποστόλης ότι είναι η πιο καλοφτιαγμένη οικονομική μπίζνα του 21ου αιώνα και ο γείτονας μου ο Αντώνης ότι πρόκειται για δυο κωλόπαιδα που όταν ήταν μικρά κανένας δεν τους έριξε ένα χαστούκι να στρώσουνε.
Όλα και όλοι στριφογυρίζουν σαν έναν έξαλλο χορό που μπήκες χωρίς να το θέλεις στο τέλος θα σε πετάξει άπνου έξω από την πίστα. Τίτλοι, λεφτά, καπελάκια, σιρίτια, παλάτια, μέγαρα, συμβόλαια, δούκες, βαρόνοι και βαρονέτοι. Πρόκειται για γλίτσα σας λέω, για παγκόσμια κατάρα. Είναι μολυσμένος ιός, είναι καταστροφικός βάκιλος που απλώνεται με την ταχύτητα του φωτός. Θα μας καταπιεί όλους, δεν υπάρχει σωτηρία. Κι ύστερα μου λένε για την καταστροφή του πλανήτη από την υπερθέρμανση και για τα κοράλλια που αποχρωματίζονται και για τους πάγους που λιώνουν. Τρίχες. Το Megxit είναι που θα μας εξαφανίσει ολοσχερώς…
