Της Μαρίας Χούκλη
Όταν μπαίνεις σε μια μάχη -πολύ περισσότερο εφόσον το επιδίωξες υποσχόμενος περήφανη νίκη- οφείλεις όχι μόνον να ξέρεις πώς θα πολεμήσεις αλλά και πώς θα απεμπλακείς μόλις το κόστος αρχίζει να γίνεται δυσβάσταχτο. Με άλλα λόγια, οφείλεις να είσαι ευέλικτος στην αναπροσαρμογή της τακτικής σου, προκαταλαμβάνοντας τον «εχθρό» και ταυτοχρόνως να έχεις προσχεδιάσει στρατηγική εξόδου από τη «σύρραξη», εφόσον -κάθε ημέρα που περνά- σωρεύει δυσβάσταχτες απώλειες, ότι στην στρατιωτική ορολογία ονομάζεται blood and treasure. Διαφορετικά κινδυνεύεις να παγιδευτείς σε τέλμα. Αποφεύγοντας να κάνεις ένα άλμα μεγαλύτερο από τη φθορά, καταδικάζεσαι στη ακινησία. Ισχύει στα πολεμικά πεδία, αλλά και στις πάσης φύσεως διαπραγματεύσεις, είτε αφορούν σε business είτε έχουν να κάνουν με την οικονομική επιβίωση μιας χώρας, όπως στην περίπτωση μας.
Σε λίγα 24ωρα εκπνέει και ο Μάρτιος, χωρίς να διαφαίνεται στον ορίζοντα -όσο τουλάχιστον γράφονται αυτές οι γραμμές- αν και πότε θα επιτευχθεί συμφωνία με τους δανειστές ώστε να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση. Θυμίζω ότι έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί από πέρυσι, στις αρχές της Άνοιξης! Το τι μεσολάβησε και πόσο μας κόστισε η καθυστέρηση είναι γνωστά. Ακατανόητο παραμένει γιατί δεν βλέπει η κυβέρνηση το άχθος που επισωρεύει η παρέλευση του χρόνου στην οικονομία. Οι αριθμοί το επιβεβαιώνουν και μόνον «τυφλοί τα τ' ώτα τον τε νουν τα τ' όμματα» δεν το αντιλαμβάνονται.
Αφήνω τους «ξένους», το επισημαίνουν εσχάτως και μετ'' επιτάσεως δυο εγχώριοι θεσμικοί παράγοντες που δεν συνηθίζουν να δίνουν συνεντεύξεις χωρίς λόγο. Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, Γιάννης Στουρνάρας προειδοποιεί «δεν είμαστε ακόμα σε αδιέξοδο, αλλά είμαστε πολύ κοντά στον τοίχο» και ο συντονιστής του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής, Παναγιώτης Λιαργκόβας διαμηνύει ότι με την «καθυστέρηση στην ολοκλήρωση της αξιολόγησης ήδη έχει γίνει ζημιά στην οικονομία και αυτό ενδεχομένως να επηρεάσει τις εκτιμήσεις για το 2017 κυρίως όσον αφορά το ΑΕΠ».
Δυο τινά μπορεί να συμβαίνουν: ή οι κύριοι Στουρνάρας και Λιαργκόβας δεν ξέρουν τι τους γίνεται και κινδυνολογούν ή οι κυβερνώντες αδιαφορούν για το κόστος της συνεχιζόμενης αποτελμάτωσης και εξακολουθούν να νοιάζονται μόνο να δίνουν την εικόνα των σκληρών διαπραγματευτών που έχουν το μονοπώλιο της καρδιάς (έστω κι αν το έργο αυτό κατέβηκε από το άγριο καλοκαίρι του 2015).
Είναι αλήθεια ότι ακόμη οι πιστωτές της χώρας αναγνώρισαν -όχι όλοι με την ίδια παρρησία- ότι η συνταγή εξόδου της χρεοκοπημένης Ελλάδας από την δημοσιονομική κρίση ήταν σε πολλά σημεία της λανθασμένη και επιδείνωσε την κατάσταση. Εκεί ίσως χάθηκε το παιχνίδι. Οι πολιτικές ηγεσίες όλων αυτών των χρόνων δεν αντέταξαν ένα ελληνικό πρόγραμμα ανασυγκρότησης, με αποτέλεσμα να τρέξουν ανώφελα το αίμα, τα δάκρυα και ο ιδρώτας εκατομμυρίων πολιτών.
Χάθηκαν πολλές μάχες, ας μην χαθεί ο πόλεμος.
