Θαρρώ ότι η πανδημία δημιούργησε ένα κάκιστο προηγούμενο στην ελληνική κοινωνία. Πάνω που είχαμε εμπεδώσει - λόγω της δεκαετούς οικονομικής κρίσης - ότι δεν υπάρχει τσάμπα χρήμα και ότι τα αγαθά κόποις κτώνται, ήρθαν οι επιδοτήσεις των lockdown που έφεραν τα πάνω κάτω στο μυαλό μας. Ξάφνου βρέθηκε από το πουθενά χρήμα να φάνε κι οι κότες, χρήμα που ξεκίνησε ως φθηνό δανεικό για να καταλήξει εντελώς αγύριστο.
Αφού λοιπόν το έζησε αυτό ο Έλληνας (κι ας μην το αξιολογεί πια, καθότι τα περασμένα είναι και ξεχασμένα), δεν είναι λογικό να ζητήσει ξανά τόσα κι άλλα τόσα; Μπορεί να ξεχνά πόσα πήρε το 2020 και 2021, δεν ξεχνά όμως τη συνήθεια του να ζητά και να ξαναζητά. Κι όταν πολλοί πήραν χρήμα με τη σέσουλα δίχως να έχουν φοβερά ζόρια τότε (αλλιώς δεν θα τα καβάντζωναν), δεν θα πολλαπλασιάσουν την απαίτησή τους τώρα ο πληθωρισμός πιέζει πραγματικά το εισόδημα τους, τις επιχειρήσεις τους και το επίπεδο της ζωής τους;
Να μην παρεξηγηθώ. Δεν λέω ότι κακώς δόθηκε χρήμα τον καιρό της πανδημίας, λέω όμως ότι δόθηκε με τρόπο που εμπέδωσε πάλι μια μαζική πεποίθηση ότι δεν υπάρχουν οικονομικοί νόμοι, αλλά μόνο πολιτικές αποφάσεις. Κατά την αντίληψη αυτή, μόνο ιδεολογικοί ή πολιτικοί λόγοι εμποδίζουν μια κυβέρνηση να ανοίξει το πουγκί και να μοιράσει αδιακρίτως δισεκατομμύρια. Η επίκληση οικονομικών λόγων είναι προσχηματική, φερετζές της αντιλαϊκής της ιδεολογίας.
Οπότε το επόμενο σκαλί για τον λαϊκό παράγοντα είναι να φέρει μια άλλη κυβέρνηση που επειδή θα είναι φιλολαϊκή θα το κάνει αμέσως, έτσι κι αλλιώς τα κωλύματα είναι ιδεολογικά, όχι οικονομικά ή διαχειριστικά. Η θεωρία ότι όλα είναι πολιτικά και τίποτα οικονομικό, είναι η βάση του λαϊκισμού. Ο οποίος λαϊκισμός, μόλις επικρατήσει και κληθεί να διαχειριστεί τα πράγματα, οδηγεί νομοτελειακά στη μαζική φτωχοποίηση και στον κοινωνικό διχασμό. Μην σας πω ότι πριν καν επικρατήσει, έχει διαλύσει το σύμπαν κατά τη διάρκεια της επέλασης του.
Τα 'χουμε ξαναζήσει αυτά την περασμένη δεκαετία, τώρα επιχειρούν να τα ξαναμπάσουν στην ελληνική κοινωνία από το παράθυρο. Έχει και η κυβέρνηση ευθύνη σ' αυτό, το λέω καθαρά. Διότι όταν τα λεφτά έτρεχαν στα πόδια της λόγω της ποσοτικής χαλάρωσης, έβγαιναν οι υπουργοί στον Αυτιά και στον κάθε Αυτιά, ένα ζητούσε ο Γιώργος και οι «εκπρόσωποι» των παραγωγικών τάξεων, δύο έδιναν οι υπουργάρες. Και φτάσαμε στο σημείο να λέμε σήμερα «μα δόθηκαν 45 δις στην πανδημία, που θα βρεθούν τα περισσότερα;» και να απαντούν αυτοί «άσε τι έδωσαν, τι θα πάρουμε τώρα να μας πούνε». Όπως στρώσεις, θα κοιμηθείς…
