Υπερασπιστές του Κουφοντίνα είναι όσοι προσπαθούν να παρουσιάσουν τον τρομοκράτη - δολοφόνο ως έναν φυσιολογικό άνθρωπο που υπηρέτησε - δολοφονόντας - τα ιδανικά του, ή έστω που παραστράτησε μέσα στο πάθος του γι’ αυτά.
Δεν είναι όμως υπερασπιστές του Κουφοντίνα εκείνοι που, αναγνωρίζοντας τη φύση και τη βαρύτητα των εγκλημάτων του, ανησυχούν για το αν καταπατούνται τα δικαιώματά του στη φυλακή. Προσωπικά, εξ όσων μπορώ να κρίνω ως μη ειδικός διαβάζοντας τις γνώμες των ειδικότερων, δεν βλέπω καταπάτηση δικαιωμάτων. Αλλά περιμένω από τους δικούς μου συντρόφους, τους υπερασπιστές της φιλελεύθερης δημοκρατίας, αν από την πλευρά τους βλέπουν το πράγμα διαφορετικά, να το επισημάνουν, ακόμη και αν η καταπάτηση αυτή αφορά το χειρότερο κάθαρμα. Η διακριτική αντιμετώπιση, οι εξαιρέσεις στην εφαρμογή του νόμου, και ο μη σεβασμός των δικαιωμάτων είναι κάτι το ξένο προς τις αρχές του κράτους δικαίου και της ισονομίας - κάτι που οι φιλελεύθεροι δεν δικαιολογούμε για κανέναν απολύτως λόγο και για καμία σκοπιμότητα.
Όσοι λοιπόν σήμερα ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία, ξεκινούν δηλαδή από το αγνό ενδιαφέρον για τον καθολικό σεβασμό των δικαιωμάτων των κρατουμένων και απλώς επιχειρούν να προστατέψουν τη δημοκρατία επισημαίνοντας την κατά τη θεώρησή τους παραβατικότητα των κρατικών λειτουργών, είναι λάθος να ταυτίζονται άκριτα και απροϋπόθετα με εκείνους που αντιθέτως υπερασπίζονται τα εγκλήματα και την στάση των εκάστοτε κρατουμένων.
Βεβαίως, για να είναι εύκολη για όλους τους καλόπιστους παρατηρητές αυτή η λεπτή διάκριση, στην περίπτωση για παράδειγμα του ΔΚ οι υπερασπιστές των δικαιωμάτων του, είτε μιλάμε για δικηγόρους είτε μιλάμε για δημοσιολογούντες, έχουν την υποχρέωση να εντοπίσουν επακριβώς τις συγκεκριμένες αυτές παραβιάσεις - πότε, πώς και από ποιους διαπράχθησαν. Στη συνέχεια, είναι υποχρεωμένοι να ακούσουν την απόφαση της δικαιοσύνης προκειμένου να μάθουν αν ο ισχυρισμός τους ήταν έγκυρος με βάση το νόμο και τους κανόνες. Αν η απόφαση δεν τους αρέσει, οφείλουν να τη σεβαστούν διατηρώντας βεβαίως το δικαίωμα να συνεχίσουν να διαφωνούν μ’ αυτήν, αλλά και να ασκήσουν έφεση μέχρι η υπόθεση να τελεσιδικήσει.
Έτσι επιλύει άλλωστε η φιλελεύθερη δημοκρατία τα ζητήματα που αφορούν πιθανές καταπατήσεις δικαιωμάτων. Υπάρχουν διαδικασίες, κανόνες, και τρόποι να βρεις το δίκιο σου. Και σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, μπορεί κανείς να φτάσει μέχρι και τα ευρωπαϊκά δικαστήρια.
Με λίγα λόγια: Δεν είναι καθόλου προβληματικό ένας πολίτης να ενδιαφέρεται για τα δικαιώματα των κρατουμένων, να τα υπερασπίζεται και να απαιτεί το σεβασμό τους. Ίσα-ίσα, που η διαρκής επαγρύπνυσή μας είναι προϋπόθεση της επιβίωσης της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Το να χρησιμοποιείται όμως το δήθεν ενδιαφέρον για τα δικαιώματα ως πρόσχημα για την κανονικοποίηση ή δικαιολόγηση της τρομοκρατίας και το rebranding αδίστακτων δολοφόνων, να προσπαθούν οι οπαδοί των τρομοκρατών - αυτοί δηλαδή που αδιαφορούν πλήρως μέχρι και για το δικαίωμα στη ζωή αρκεί μια δολοφονία να εξυπηρετεί τους πολιτικούς τους σκοπούς - να παρουσιάσουν ως συντρόφους τους όσους απλώς και μόνο ανησυχούν για τα δικαιώματα, με ξεπερνά. Είναι ντροπή και αίσχος για την κοινωνία μας. Είναι μια αρρώστια που θα τη βρούμε μπροστά μας.
