Όταν είσαι κυβέρνηση και βάζεις υποψήφιους δημάρχους στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη τον Ηλιόπουλο και την Νοτοπούλου, είναι σαν να ξεκινάς πόλεμο έχοντας μοιράσει στις στρατιές σου όχι ντουφέκια και πολυβόλα, αλλά κοντάρια με λευκές σημαίες. Ο Ηλιόπουλος είναι ο κομματικός άγνωστος. Ψάχνουμε καμιά φωτογραφία του για να μάθουμε πως είναι. Η Νοτοπούλου πάλι είναι μια σκέτη φωτογραφία με τίποτα από πίσω.
Ο Ηλιόπουλος είναι το παιδί της διπλανής Αθηναϊκής πόρτας (όπως είπε ο γραμματέας του κόμματος), μόνο που το 'χε κλειδωμένο μέσα η υστερική μάνα του και δεν αντιλήφθηκε την ύπαρξη του η αληταρία που συγκροτεί το εκλογικό σώμα της γειτονιάς. Η Νοτοπούλου είναι μια Κνίτισα παλαιάς κοπής (δείτε συνεντεύξεις της και θα καταλάβετε περί τίνος πράγματος ομιλώ) που πέταξε το αμπέχονο και το ταγάρι, μπήκε στα Ζάρα, ντύθηκε με δυο ρουχαλάκια του εικοσάρικου και θαρρεί πως μεταβλήθηκε σε νεοκαπιταλίστρια κοσμοπολίτισσα.
Το όλο πακέτο συνιστά σουρεαλιστικό συνδυασμό, όταν σ' αυτό περιληφθεί και η Δούρου που οδεύει αφανής και υπερήφανη προς το προσωπικό της Βατερλό. Η επερχόμενη συντριβή της Ρένας στην περιφέρεια Αττικής (προσωπικά την συμπαθώ ως άνθρωπο, πλην αυτό δεν θ' αλλάξει το προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα) διαθέτει και ένα είδος ιστορικής ειρωνείας: Εκεί απ' όπου άρχισε η μεγάλη πορεία τους προς την εξουσία τους, εκεί θα κλατάρει και το λάστιχο τους με τον μεγαλύτερο πάταγο.
Είναι λοιπόν εκπληκτική η αδυναμία του κυβερνώντος κόμματος να προγραμματίσει μια έστω αξιοπρεπή εμφάνιση στα μεγάλα κάστρα των αυτοδιοικητικών εκλογών. Εξ ου και η μεταμόρφωση του Σκουρλέτη (όταν ήταν υπουργός εσωτερικών) σε κοσμοκαλόγερο Σαμουήλ ή σε Κωνσταντίνο Γιαμπουδάκη. Αντί να αφήσει την αγαπημένη του αυτοδιοίκηση να πέσει στα χέρια του εχθρού, προτιμά να την ανατινάξει συθέμελα ως άλλο Κούγκι ή Αρκάδι.
Ένα κόμμα που κατά τις νεφελοκαβαλημένες αναλύσεις των στελεχών του κατέχει τα δύο τρίτα του πολιτικού σκηνικού (αριστερά και σοσιαλδημοκρατικό αντιδεξιό κέντρο), θα 'πρεπε να διαθέτει τόση πληθώρα υποψηφίων με ευρεία απήχηση, που κανονικά δεν θα 'ξερε ποιον να πρωτοδιαλέξει. Αντί γι αυτό, οι ευρείας απήχησης άνθρωποι φτύνουν τον κόρφο τους μόλις τους προσεγγίσει Συριζαίος, ενώ οι κομματικοί πρωτοκλασάτοι τους (υπουργάρες, κεντροεπίτροποι, διοικητές μεγάλων οργανισμών, κλπ) κοιτάνε αλλού σφυρίζοντας κλέφτικα κάθε φορά που υποψιαστούν ότι μπορεί να τους προταθεί υποψηφιότητα. Αριστεροί δηλώνουν οι άνθρωποι, όχι ηλίθιοι.
Το προ τετραετίας κραταιό κόμμα λοιπόν, ο πελώριος πολιτικός οργανισμός που κυβερνά μια χώρα –ελλείψει επιφανών ηρώων που θα βαστήξουν τα μετερίζια- αναγκάζεται να καταβυθιστεί στα κατώτατα στρώματα της ιεραρχίας του και να επιστρατεύσει υποδεκανείς και φανταρίνες, που θα στείλει να αποθάνουν ηρωικά (και πένθιμα) στα μεγάλα μέτωπα των αυτοδιοικητικών εκλογών. Έτσι είναι αυτά. Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια. Κανονικό κόμμα δεν ήθελαν να γίνουν; Ε, ο πρώτος όρος για να γίνει κάποιος κανονικός, είναι να έχει βιώσει και την ήττα για να μάθει απ' αυτήν. Όχι μόνο εύκολες νίκες…
