Μεγάλωσε γνωρίζοντας ότι οι συγκρίσεις θα τον ακολουθούν. Πριν από μερικές εβδομάδες, όταν ο Φεντερίκο Κιέζα σκόραρε το νικητήριο γκολ της Γιουβέντους στον τελικό Κυπέλλου Ιταλίας κόντρα στην Αταλάντα, δεν έγινε ακριβώς «ήρωας». Καθώς όλοι επισήμαναν πως «ο Μπουφόν κατέκτησε το τρόπαιο με συμπαίκτη τον 23χρονο επιθετικό, ενώ το είχε κατακτήσει και πλάι στον πατέρα του, Ενρίκο Κιέζα, στην Πάρμα!». Ο υιός Κιέζα είχε πάντως τους τρόπους του να ξεχωρίζει και να μην είναι απλώς «ο γιος του μπαμπά του».
Το γκολ που πέτυχε το βράδυ του Σαββάτου (27/6) στην παράταση της νίκης της «Σκουάντρα Ατζούρα» επί της Αυστρίας, για τους «16» του Euro 2020, άνοιξε τον δρόμο της πρόκρισης, αλλά τον έφερε και πάλι σε αναφορά στο πλάι του πατέρα του. Ο Ενρίκο Κιέζα είχε σκοράρει κι εκείνος το 1996 σε Euro, στην Αγγλία. Ο κανακάρης του το κατάφερε 25 χρόνια αργότερα, στο «Ουέμπλεϊ». Η Αγγλία, πάντως, ήταν για τον μικρό κάτι σαν σημείο αναφοράς των εφηβικών χρόνων του.
1996 Euros: Enrico Chiesa scores for Italy in England.
— William Hill (@WilliamHill) June 27, 2021
2020 Euros: Federico Chiesa scores for Italy in England.
🤯#ITA pic.twitter.com/Y29s7O4urk
Τον Νοέμβριο του 2015, όταν ήταν 17 χρονών και διεκδικούσε τις πρώτες ευκαιρίες του στη Φιορεντίνα, η «Gazzetta dello Sport» τον έβαλε στο πρωτοσέλιδό της και είχε τίτλο «Ο Αγγλος της Φλωρεντίας». Η ιταλική εφημερίδα τον αποκάλεσε έτσι διότι ήταν ένα παιδί διαφορετικό από τους συνομήλικους συναδέρφους του, αφού φοιτούσε σε ξένο σχολείο και μιλάει τόσο αγγλικά όσο και γαλλικά. Την ίδια περίοδο, στην πόλη, η «ταμπέλα» του νέου ηγέτη άρχιζε να γίνεται «βάρος» πάνω από το κεφάλι του...
Δεν ήταν βάρος επειδή δεν ήθελε να την επιβεβαιώσει, αλλά διότι όλη η Ιταλία ήξερε πως η ποδοσφαιρική μοίρα του θα τον πάρει σύντομα από εκεί. Στη Φιορεντίνα πασχίζουν εδώ και δεκαετίες να ταυτιστούν με έναν ηγέτη τους. Αλλες φορές ορθώς και άλλες μάλλον από απόγνωση. Τα προηγούμενα είδωλα της πόλης, όπως ο Ρομπέρτο Μπάτζο και ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, είχαν μεγαλουργήσει (και) αλλού και είχαν μοιράσει μελαγχολία στην Τοσκάνη όταν αποχώρησαν.
Τον Σεπτέμβριο του 2016, ο τότε κόουτς των «βιόλα» και νυν της Εθνικής Πολωνίας, Πάουλο Σόουζα, του έδωσε την ευκαιρία να είναι βασικός στο ματς με τη Γιουβέντους στο Τορίνο. Ο Φεντερίκο Κιέζα ήταν 18 ετών. Αντικαταστάθηκε στο ημίχρονο, πήρε ελάχιστες ευκαιρίες στη συνέχεια όμως στο ματς του δεύτερου γύρου ήταν εντυπωσιακός και η Φιορεντίνα επικράτησε 2-1 της ανίκητης «Γιούβε». Από τότε μπήκε στα μπλοκάκια της «Γηραιάς Κυρίας» και έμοιαζε προδιαγεγραμμένο το μέλλον. Ως το 2019, ο τότε νέος ιδιοκτήτης Ρόκο Κομίσο έκανε τα πάντα για να μην τον στείλει στο Τορίνο και δεχθεί την κριτική της υποχώρησης.
Το καλοκαίρι του 2020, όμως, ένας αρχικός διετής δανεισμός αντί δέκα εκατομμυρίων ευρώ τον έντυσε στα «μπιανκονέρι» και η μετεγγραφή του θα επικυρωθεί με ένα επιπλέον ποσό 40 εκατομμυρίων συν άλλα δέκα για μπόνους συμμετοχών και στόχων! Στη σεζόν της αποκαθήλωσης της «Γιούβε» ήταν ο μοναδικός που ξεχώρισε, όμως για μήνες ήταν ο νέος «προδότης» στη Φλωρεντία. Με το γκολ κόντρα στην Αυστρία, όμως, έγινε «ήρωας» μίας χώρας που πλέον ονειρεύεται την κατάκτηση του Euro. Ο ομοσπονδιακός κόουτς, Ρομπέρτο Μαντσίνι, έχει τους δικούς λόγους να αισιοδοξεί.
Οι τρεις αλλαγές του, Κιέζα, Πεσίνα και Λοκατέλι, άλλαξαν τα δεδομένα. Ο τρίτος διαμόρφωσε από την αρχή με φρεσκάδα τον ρυθμό και οι δύο πρώτοι σκόραραν στην παράταση. «Το να έχουμε παίκτες που μπορούν να έρθουν από τον πάγκο και να αλλάξουν το ματς είναι ένα σπουδαίο πλεονέκτημα για εμάς», σχολίασε ο Ιταλός προπονητής. Χάρη σε εκείνους, η Ιταλία – εκτός από το νέο ρεκόρ για το μηδέν στην άμυνα – πέτυχε άλλη μία κορυφαία επίδοση της «Σκουάντρα Ατζούρα» με 31 σερί ματς ως αήττητη, ξεπερνώντας την ομάδα του Βιτόριο Πότσο από το 1935 ως το 1939. Οι «ατζούρι» κυνηγούν πλέον το απόλυτο ρεκόρ των 35 αγώνων δίχως ήττα που μοιράζονται Βραζιλία (1993 – 1996) και Ισπανία (2007 – 2009).
