Και να που η Δανία έγινε ξαφνικά η «επίσημη αγαπημένη» των Ελλήνων φιλάθλων και όχι μόνο. Συγκεντρώνει πάνω της από συμπάθεια μέχρι θαυμασμό. Οι περισσότεροι τη βλέπουν σαν κάτι ξεχωριστό που πλησιάζει το ιδανικό γι' αυτό που έπρεπε να είναι το ποδόσφαιρο. Ανέκαθεν την προτιμούν και την απολαμβάνουν οι περισσότεροι απ' όσους δεν υποστηρίζουν παραδοσιακά ή «από άποψη» κάποια από τις μεγάλες και ισχυρές, είτε σε Μουντιάλ, είτε σε Ευρωπαϊκό. Δεν είναι, δηλαδή, τόσο το σοκαριστικό περιστατικό με τον Ερικσεν που δημιούργησε αυτή τη μοναδική ταύτιση με τους παίκτες και το κόσμο της ομάδας. Οπου και όποτε εμφανίζεται σε κάποια σημαντική διοργάνωση καταφέρνει και εκπέμπει θετική ενέργεια όχι μόνο με τον τρόπο που αγωνίζεται αλλά και με την όλη συμπεριφορά της. Μαζί κι έναν ποδοσφαιρικό πολιτισμό που δύσκολα τον συναντάς οπουδήποτε αλλού. Οσοι αγαπούν το ποδόσφαιρο επειδή το βλέπουν σαν παιχνίδι και δεν το χρησιμοποιούν για να καλύψουν τα κενά που έχουν μέσα τους, βρίσκουν εκεί την «ομάδα της καρδιάς τους» και το ανταποδίδουν με χειροκρότημα, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Δεν ήταν τυχαία η ποιότητα αντίδρασης των ποδοσφαιριστών της, όταν έτρεξαν να προστατεύσουν με μοναδικό τρόπο τον πεσμένο συμπαίκτη τους από την επιθετική μανία των ΜΜΕ που έπεσαν πάνω του προσπαθώντας να εξασφαλίσουν το «αποκλειστικό» πλάνο ενός ανθρώπου τις στιγμές που ψυχορραγούσε. Αυτός είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τα δύσκολα και τα κρίσιμα, όχι μόνο στα γήπεδα αλλά παντού στη ζωή τους.
Θα νόμιζε κανείς, ότι η παγωνιά και η μουντάδα που επικρατεί στο μεγαλύτερο μέρος του χρόνου στη χώρα, θα έκανε του ανθρώπους κρύους, μαζεμένους και «ρομποτοειδείς». Δεν είναι καθόλου έτσι κι οι λόγοι πολλοί. Μια χώρα με 6 εκατομμύρια κατοίκους, όπου η μεγαλύτερη πόλη τους, η Κοπεγχάγη έχει πληθυσμό κάτω από εκατομμύριο. Ενα «μεγάλο χωριό» όπου οι κάτοικοι επικοινωνούν και νοιάζονται ο ένας για τον άλλο. Εξαιρετική και η ποιότητα ζωής. Μπορεί οι φόροι να φτάνουν στο... θεό, αλλά οι παροχές είναι ζηλευτές. Δωρεάν παιδεία, νοσηλεία και γενικότερα πολλές εξυπηρετήσεις προς τον πολίτη. Ανεργία στο 1%, παρά τις συχνές απολύσεις. Και τα ωράρια δομημένα με τέτοιο τρόπο που δίνουν σημαντικό ελεύθερο χρόνο σε όλους. Ετσι ο καθένας δεν είναι σπίτι – δουλειά, δουλειά – σπίτι, αλλά έχει τη δυνατότητα να κάνει βόλτες, να αθληθεί, να περάσει χρόνο με τους δικούς του ανθρώπους και κυρίως να μορφωθεί ουσιαστικά. Η διαπαιδαγώγηση των παιδιών είναι ένα άλλο τεράστιο κεφάλαιο και θα μπορούσε να θεωρηθεί υποδειγματική, με την έννοια ότι τροφοδοτεί με ιδέες και σκέψεις τα συστήματα που εφαρμόζονται στις πιο προηγμένες κοινωνίες.
Θεωρούνται τα τελευταία σαράντα χρόνια ο πιο ευτυχισμένος λαός του κόσμου, καθάς αισθάνονται ελεύθεροι και συνάμα ασφαλείς στην ίδια τους τη χώρα. Παρ' ότι «σκοτεινή» χώρα, οι αυτοκτονίες μειώνονται χρόνο το χρόνο, καθώς υπάρχουν ενδιαφέροντα για όλους, ενώ οι πόλεις δίνουν τη δυνατότητα να κυκλοφορεί ο μισός πληθυσμός με ποδήλατο συνδυάζοντας την καθαρή ατμόσφαιρα με ένα μοναδικό τρόπο εύκολης και ευχάριστης εκγύμνασης.
Η κοσμοθεωρία των Δανών πέρασε και σ' εμάς αυτές τις μέρες. Από τις αντιδράσεις αμέσως μετά την καρδιακή προσβολή του Ερικσεν, μέχρι και τους πανηγυρισμούς για την πρόκριση στους «16» του Euro. Σε κάθε εκδήλωση, μέσα και έξω από το γήπεδο, έβγαινε η σοβαρότητα, η παιδεία και συνάμα το πάθος τους. Φώναζαν και εκδηλώνονταν, χωρίς να ενοχλούν ή να προκαλούν. Πάντα συνέβαινε άλλωστε αυτό. Από την εξαιρετική ομάδα του 1986 στο Μουντιάλ, ως αυτή του 1992 που κατέκτησε το Ευρωπαϊκό από τις… παραλίες. Μάλιστα κι εκείνο το μεγάλο γεγονός σημαδεύτηκε από τη συγκλονιστική μάχη που έδινε με τη λευχαιμία τις ίδιες μέρες η κόρη του διεθνούς επιθετικού Κιμ Βίλφορτ. Ο μπαμπάς της 7χρονης Λίνε πηγαινοερχόταν από το προπονητικό κέντρο της Σουηδίας στο νοσοκομείο που βρισκόταν η μικρή στην Κοπεγχάγη. Και το φινάλε ήταν ακόμη πιο τραγικό, όταν λίγες μέρες μετά την ανάδειξη της Δανίας σε πρωταθλήτρια Ευρώπης, η μικρούλα έχασε τη μάχη…
Σε κάθε γήπεδο που πηγαίνουν, οι «φωνακλάδες» Δανοί αποσπούν πάντοτε επαίνους για τη συμπεριφορά τους. Την εποχή του άκρατου χουλιγκανισμού στην Αγγλία και ειδικά το ’85 με την τραγωδία του Χέιζελ, η εφημερίδα «BT» έγραψε για τους φιλάθλους της δικής της χώρας και τους αποκάλεσε «ρόλιγκανς», που καθιερώθηκε ως έννοια ακριβώς αντίθετη των «χούλιγκανς». Ο όρος έχει ήδη προστεθεί στα λεξικά της Δανίας και έχει περάσει στη συνείδηση του κόσμου παγκοσμίως...
