Ας προσπαθήσουμε να δούμε όσα έγιναν την Κυριακή στο «Ολντ Τράφορντ» του Μάντσεστερ από τη δική μας σκοπιά, την ελληνική. Να εντοπίσουμε κυρίως τις διαφορές συμπεριφοράς, νοοτροπίας, φιλοσοφίας και κυρίως του τρόπου αντιμετώπισης της κατάστασης. Και επιμένω στις διαφορές, επειδή ομοιότητες δεν θα βρούμε, όσο κι αν ψάξουμε...
Εδώ, το ντου οπαδών σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο με στόχο να μην αρχίσει ο αγώνας, ξεκινά από το μίσος προς τον στοχοποιημένο «εχθρό». Οι εισβολείς επιδιώκουν να κάψουν, να δείρουν και γενικότερα να καταστρέψουν οτιδήποτε βρίσκουν μπροστά τους, αρχίζοντας από τα πλαστικά καθίσματα. Εκεί οι δεκάδες που αποφάσισαν να «σπάσουν» τα μέτρα ασφαλείας και να μπουκάρουν, απλά εκδήλωσαν τον ενθουσιασμό τους επειδή η καταπιεσμένη για 16 χρόνια ανάγκη τους να αντιδράσουν σ' αυτό που έχουν επιβάλλει στην ομάδα τους οι Αμερικανοί ιδιοκτήτες βρήκε, επιτέλους, τρόπο να εκτονωθεί και να αποκτήσει νόημα. Οι περισσότεροι σεβάστηκαν το γήπεδο. Ελάχιστοι ξέφυγαν. Κάποιοι ξήλωσαν κομμάτια από το γρασίδι, θέλοντας να δείξουν συμβολικά την αντίθεσή τους στον τρόπο με τον οποίο οι Γκλέιζερ μετατρέπουν το πράσινο χόρτο σε χρυσάφι, μέσα από εμπορικές συμφωνίες, με τις οποίες βάζουν σε δεύτερη μοίρα το αγωνιστικό κομμάτι. Δυο – τρεις πήραν μαζί τους τα σημαιάκια του κόρνερ. Αυτά ήταν τα πιο extreme. Κατά τα λοιπά, μόνο συνθήματα, τραγούδια, χαρτόνια με «Glazer Οut» και καπνογόνα. Οι φωτιές και ο τραυματισμός των δύο αστυνομικών έγιναν μακριά από το γήπεδο.
Εδώ η πρώτη αντίδραση σε τέτοιου είδους περιστατικά θα ήταν από τον αντίπαλο. Θα έβγαινε αμέσως με κραυγές και θα ζητούσε την «παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων». Οι δικοί μας κανονισμοί προβλέπουν μηδενισμό, αφαίρεση βαθμών και βαριά πρόστιμα. Σύμφωνα με τον πειθαρχικό κώδικα της Λίγκας υπάρχει σε τέτοιες περιπτώσεις η λεγόμενη «αντικειμενική ευθύνη» της ΠΑΕ, όταν οι οπαδοί προκαλούν μεγάλης έκτασης επεισόδια σε σημείο που να μην αρχίζει ή να διακόπτεται ένα παιχνίδι. Αυτό σημαίνει πως οτιδήποτε και να γίνει τιμωρείται η ομάδα. Το ίδιο κι εκεί, με τη διαφορά ότι κανείς δεν πιέζει και δεν «απαιτεί» τιμωρίες ούτε εκφράζει αμφιβολίες για το αν και κατά πόσο θα εφαρμοστούν οι κανονισμοί ή θα γίνει... αβαβά η δουλειά. Τα πάντα αντιμετωπίζονται με κοινό παρονομαστή το συμφέρον του ποδοσφαίρου και σε πλήρη συνεννόηση. Αν – για παράδειγμα – η ανακοίνωση των γηπεδούχων κινείται δικαιολογημένα σε ήπιους τόνους με προσπάθεια να αιτιολογηθεί η κίνηση των οπαδών οι οποίοι «έχουν πάθος για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και αντιλαμβανόμαστε πλήρως το δικαίωμά τους να το εκφράσουν με ειρηνική διαμαρτυρία», η τοποθέτηση της Λίβερπουλ αποτελεί υπόδειγμα σύνεσης και συναίνεσης: «Συμφωνήσαμε πλήρως στην απόφαση να αναβληθεί ο αγώνας εξαιτίας των γεγονότων στο “Ολντ Τράφορντ” και στην γύρω περιοχή. Είναι πάγια θέση μας η ασφάλεια να αποτελεί τον σημαντικότερο παράγοντα σε κάθε απόφαση. Θα συνεχίσουμε να είμαστε σε επαφή με την Γιουνάιτεντ, την Premier League και τις τοπικές αρχές για να βρούμε μια βολική ημερομηνία για τον αγώνα».
Οπως διαπιστώνουμε, καμία σκοπιμότητα δεν επέτρεψε να διογκωθεί ή να διαστρεβλωθεί οτιδήποτε. Φανερή η προσπάθεια όλων, πρώτα να ρίξουν τους τόνους, μετά να ερμηνεύσουν και να αναλύσουν τα γεγονότα, και στο τέλος να τα αντιμετωπίσουν στη βάση της πατροπαράδοτης ποδοσφαιρικής τους κουλτούρας. Κανείς δεν ζήτησε να τιμωρηθεί η ομάδα για να επωφεληθεί. Το άφησαν στην διακριτική ευχέρεια των αρμόδιων οργάνων χωρίς την παραμικρή πίεση. Υπήρξαν, βέβαια, και ηθικοπλαστικά του τύπου... «μια επικίνδυνη κατάσταση που δεν έπρεπε να έχει θέση στο ποδόσφαιρο», αλλά οι πολλοί τα αντιμετώπισαν με αδιαφορία. Δεν ξέρουμε, φυσικά, τι θα γίνει σε περίπτωση που το φαινόμενο εξαπλωθεί και στους οπαδούς άλλων ομάδων με ιδιοκτήτες Αμερικανούς, Αραβες ή Ασιάτες. Τότε μάλλον οι καμπάνες θα είναι σκληρές, όπως έχει δείξει η εμπειρία μετά το Χέιζελ ή το Χίλσμπορο. Γιατί κι αυτό το ξέρουν οι Αγγλοι καλύτερα, από την εποχή της Θάτσερ...
