Ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ και ο Παναθηναϊκός έχουν το ίδιο ακριβώς πρόβλημα στα δικά του κυβικά ο καθένας. Ψάχνουν διαρκώς τον τρόπο με τον οποίο θα καταφέρουν να βγουν από την κρίση που τους ταλαιπωρεί, χωρίς να διαθέτει κανείς τους τη δική του πυξίδα. Διαφορετικά τα μεγέθη, διαφορετικές οι απαιτήσεις, διαφορετική η φιλοσοφία, διαφορετική η κατάληξη της φετινής σεζόν, διαφορετικές και οι ανάγκες, αλλά η απουσία συγκεκριμένου σχεδίου και χρονοδιαγράμματος αποτελεί κοινό παρονομαστή. Σε αντίθεση με τον Ολυμπιακό, ο οποίος μετά από ταλαιπωρία πολλών χρόνων βρήκε πατήματα, αναθέτοντας κυρίως στον Καρεμπέ να αναζητά και να βρίσκει τις λύσεις στα δύσκολα, οι υπόλοιποι δεν έχουν καταφέρει ακόμη να ανακαλύψουν ένα στάνταρ τρόπο λειτουργίας που θα τους οδηγήσει σε ξέφωτο και απ' εκεί σε νέο ξεκίνημα.
Ενα λάθος τους είναι ότι βιάζονται. Τα θέλουν όλα αμέσως «με τον τρόπο που ξέρουν» και είναι πια ξεπερασμένος. Πρώτα διαλέγουν πρόσωπα και μετά προσπαθούν να σχεδιάσουν την στρατηγική και την τακτική τους. Και επειδή εκείνοι που εμπιστεύονται κατά κανόνα αποτυγχάνουν – ή μάλλον δεν προλαβαίνουν καν να δουλέψουν αποδοτικά – τούς διώχνουν και φέρνουν στη θέση τους άλλους, εντελώς διαφορετικής φιλοσοφίας για να τους καταργήσουν επίσης σε λίγο καιρό και πάει λέγοντας.
Στην πραγματικότητα, δεν ξέρουν οι ίδιοι ποιες είναι οι ανάγκες τους και με ποιο τρόπο μπορούν να τις ικανοποιήσουν. Οταν εκείνος που παίρνει τις αποφάσεις δεν παρακολουθεί τις εξελίξεις και βρίσκεται σε πλήρη αδυναμία να χαράξει ρότα, λογικό η μία αποτυχία να διαδέχεται την άλλη. Ακόμα και σήμερα, όταν διαβάζεις στα ρεπορτάζ ότι «στην Ουρουγουάη υπάρχουν πολύ μεγάλα ταλέντα που μπορεί να τα φέρει ο Πάμπλο Γκαρσία», ή «ο Τάδε παίκτης αρέσει στον Μελισσανίδη και ήδη επικοινώνησε με τον φίλο του πρόεδρο για να προχωρήσει την περίπτωση», ή «ο Αλαφούζος θα διαλέξει τον νέο προπονητή», καταλαβαίνεις πως κατά βάθος, κάπου υπάρχει λάθος, οπότε στο τέλος όλοι την πατάνε με τον ίδιο πάνω – κάτω τρόπο. Βέβαια, κάπου - κάποτε, η συνταγή μπορεί να πετύχει. Ο Αλαφούζος π.χ. για τον οποίο μιλάμε τις τελευταίες μέρες είδε στις μέρες του να κάνουν παρέλαση από τον Παναθηναϊκό ένα σωρό «ειδικοί» μέχρι που κατάλαβε το περασμένο καλοκαίρι ότι ο ίδιος είχε φέρει καλύτερους παίκτες χωρίς να ρωτήσει κανένα. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως είναι η σωστή τακτική…
Πλέον πουθενά στο προχωρημένο ποδόσφαιρο δεν λειτουργούν με τέτοιες λογικές. Μόνο που εδώ το αγνοούν για να τολμήσουν να το εφαρμόσουν. Υπάρχουν ένα σωρό πατέντες μικρών και μεγάλων ομάδων που θα μπορούσαν να τις μελετήσουν και να τις αντιγράψουν ή να τις προσαρμόσουν στα δικά τους τα «θέλω». Μόνο που κάτι τέτοιο απαιτεί δουλειά, μακροχρόνια προσπάθεια και κυρίως εξειδικευμένους ανθρώπους που και να δεχτούν να έρθουν, αμφίβολο αν θα τους βοηθήσουν να πετύχουν με τη νοοτροπία που κυριαρχεί. Οταν φτάνει εδώ ο άλλος και αρχίζουν από τη δεύτερη μέρα να τού πιπιλάνε το μυαλό για την ανάγκη «να πάρουμε φέτος πρωτάθλημα» ή «να σκίσουμε» τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, τον Αρη, χωρίς να έχουν δημιουργήσει ακόμη καμία από τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για κάτι τέτοιο, κάποια στιγμή θα σηκωθεί και θα φύγει αποτυχημένος ή θα τον διώξουν φορτώνοντάς του ένα σωρό υπαρκτά ή ανύπαρκτα «κουσούρια», που τάχα τα ανακάλυψαν στην πορεία, επειδή οι ίδιοι δεν ήταν σε θέση πρώτα να τον αξιολογήσουν και μετά να τον αξιοποιήσουν όπως θα έπρεπε.
