Αναρωτιέμαι σε ποια κατηγορία μπορεί να εντάξει κανείς τον Γκάρεθ Μπέιλ. Θα μπορούσε κάποιος να τον πει ακόμη ποδοσφαιριστή, αν και οι φήμες λένε ότι μετά το EURO θα ανακοινώσει την αποχώρησή του, ενώ δεν έχει κλείσει ακόμη τα 32. Αλλά και πάλι οι απορίες εξακολουθούν να υπάρχουν. Τι είδους ποδοσφαιριστής; Ηγέτης; Τεμπέλης; Γεννημένος για τα δύσκολα; Ερασιτέχνης; Χομπίστας; Επιπόλαιος; Η καριέρα του απογειώθηκε την Τότεναμ, όταν από αριστερός μπακ έγινε εξτρέμ. Φεύγει σφαίρα, ξέρει μπάλα, έχει κορμοστασιά και στυλ, οπότε φάνηκε περισσότερο στην επίθεση. Ο Μουρίνιο τον ζήτησε όταν βρισκόταν στη Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά η ομάδα τον πήρε το καλοκαίρι που υποχρεώθηκε να διώξει τον προπονητή της και μάλιστα με ρεκόρ μεταγραφής εκείνη την εποχή: 100 εκατομμύρια ευρώ! Οκτώ χρόνια μετά, με επτά σεζόν στο «Μπερναμπέου» και μία δανεικός πάλι στην Τότεναμ, θεωρείται η πιο υπερτιμημένη μεταγραφή στην ιστορία της «βασίλισσας» των Ισπανών.
Η αλήθεια είναι πως ο Ουαλός ξενέρωσε νωρίς. Πήγε στη Μαδρίτη για να γίνει ο νέος Κριστιάνο Ρονάλντο, με τη φιλοδοξία να σβήσει τον μύθο του σούπερ σταρ εκείνης της εποχής, μα με το «καλημέρα» κατάλαβε ότι για να χωρέσει μαζί με τον Πορτογάλο του στην ίδια ενδεκάδα, έπρεπε να αλλάξει θέση. Το αριστερό άκρο της επίθεσης ήταν καπαρωμένο, οπότε ο Μπέιλ μετατέθηκε δεξιά. Δύσκολο να παίξει ένας ταχυδυναμικός παίκτης με ανάποδο πόδι. Στην πορεία βγήκαν και κάποιοι τραυματισμοί, οπότε έγινε φανερό ότι δεν θα είχε την καριέρα που ζητούσε στην κορυφαία ομάδα του κόσμου.
Με τον καιρό, αναζήτησε τις απολαύσεις της ζωής έξω από τη μπάλα. Γκολφ, βόλτες και καμία όρεξη για ποδόσφαιρο. Κάποια στιγμή η κάμερα τον είχε πιάσει να κοιμάται στον πάγκο, ή να δείχνει αδιάφορος. Ωσπου κάπου στην πορεία αποφάσισε πώς θα ήταν καλύτερο να φουσκώνει τους λογαριασμούς χωρίς να νοιάζεται για πολλά.
Ομως, φαίνεται πως η εικόνα του εκείνη την εποχή απατούσε. Οσοι βρίσκονταν κοντά του καταλάβαιναν ότι από τη στιγμή που δεν γινόταν να ξεπεράσει στον CR7, του έλειπε το κίνητρο για οτιδήποτε άλλο. Σε πολλά μεγάλα ματς με τη Ρεάλ Μ., ήταν από τους κορυφαίους. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει το επικό γκολ μετά από κούρσα δεκάδων μέτρων στον τελικό του ισπανικού Κυπέλλου με την Μπαρτσελόνα το 2014, όταν έκανε ντρίμπλα τρέχοντας ακόμη και εκτός γηπέδου, αφήνοντας τη μπάλα μέσα στο τερέν. Σημαντική λεπτομέρεια, ότι από εκείνο το ματς απουσίαζε ο Ρονάλντο και ο Μπέιλ έπαιξε αριστερά… Εκεί που ήθελε πάντα. Στον τελικό Champions League του 2014, με δική του κεφαλιά έδωσε προβάδισμα κόντρα στην Ατλέτικο Μαδρίτης, ενώ σ εκείνον του 2018 πέτυχε δύο γκολ κόντρα στη Λίβερπουλ, το ένα με απίθανο ανάποδο ψαλίδι.
Στα μεγάλα ματς βρίσκεται εκεί… Οπως και στους αγώνες της Ουαλίας, όπου ξέρει πως ό,τι και να γίνει θα είναι ο «number One». Στο προηγούμενο EURO οδήγησε την Εθνική του ομάδα στα ημιτελικά. Και φέτος δείχνει εξίσου διψασμένος. Μετά από μία χρονιά στην Τότεναμ που μία έπαιζε και τρεις καθόταν, το μάτι του γυαλίζει. Στο 2-0 με την Τουρκία αποδείχτηκε (πάλι στη δική του πλάτη!), ότι το ποδόσφαιρο είναι άδικο σπορ. Ηταν ο εμπνευστής της όλης προσπάθειας των Ουαλών, ο άνθρωπος που έφτιαξε με ευφυείς κινήσεις τα δύο γκολ, τη μία για τον Ράμσεϊ, την άλλη για τον Ρόμπερτς, αλλά έχασε μέχρι και ένα 100% δικό του πέναλτι, με το οποίο άξιζε να βάλει αυτός «το κερασάκι στο κέικ». Η ουσία είναι ότι στέλνει σχεδόν σίγουρα την Ουαλία στους «16» και... ποιος ξέρει τι μπορεί να γίνει παρακάτω. Κι όλα αυτά σε ένα τουρνουά από το οποίο δεν περιμένει χρηματικό όφελος. Είναι η απάντηση σε όσους – ειδικά στην Ισπανία - τον έχουν κατηγορήσει σαν «αδιάφορο», «βολεμένο», «φιλοχρήματο». Είπαμε… Το κίνητρο είναι αυτό που του λείπει. Ούτε τα φράγκα, ούτε το ταλέντο.
